The room next door

Σύνοψη: Η Ίνγκριντ (Τζούλιαν Μουρ) και η Μάρθα (Τίλντα Σουίντον) ήταν στενές φίλες στα νιάτα τους, όταν εργάζονταν μαζί στο ίδιο περιοδικό. Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι περιστάσεις της ζωής τις χώρισαν αφού η Ίνγκριντ έγινε συγγραφέας αυτοβιογραφικών μυθιστορημάτων και η Μάρθα πολεμική ανταποκρίτρια. Οι δυο τους συναντιούνται ξανά μετά από χρόνια σε μια έντονη, αλλά παράξενα τρυφερή κατάσταση.

Γνώμη: Η αγγλόφωνη στροφή του Πέδρο Αλμοδόβαρ, μετά τα μεσαίου μήκους “The Human Voice” και “Strange Way of Living”, συνεχίζεται με το “The Room Next Door”, το οποίο του χάρισε τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας και στα χαρτιά μοιάζει σαν μια ταινία που μόνο ο αγαπημένος Ισπανός θα μπορούσε να κάνει καλά, καθώς είναι ένας από τους πιο ικανούς ανατόμους της γυναικείας ψυχοσύνθεσης, ειδικά όταν αυτή βρίσκεται στα άκρα.

Κι αν η ιστορία της επανασύνδεσης δύο γυναικών με αφορμή τον ανίατο καρκίνο της μίας και την απόφασή της να προβεί σε ευθανασία δεν είναι κάτι που μόνο ο Αλμοδόβαρ θα μπορούσε να αφηγηθεί τηρώντας την απόσταση ανάμεσα στο μελό και το βαθυστόχαστο, τότε τι είναι;

Δυστυχώς, εδώ δεν κερδίζει ούτε η μία πλευρά της ζυγαριάς ούτε η άλλη, με αποτέλεσμα το “The Room Next Door” να αποτελεί μια ενδιαφέρουσα προσθήκη στη φιλμογραφία ενός ξεχωριστού δημιουργού, η οποία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σε καμία περίπτωση magnum opus.

Γιατί όσο αβανταδόρικο και αλμοδοβαρικό κι αν είναι το ζήτημα της ευθανασίας κι όσο εγγύηση κι αν αποτελεί η παρουσία δύο σπουδαίων ηθοποιών, όπως η Τζούλιαν Μουρ και η Τίλντα Σουίντον, στους κεντρικούς ρόλους. αυτά δεν είναι αρκετά για να αποσπάσουν την προσοχή από ένα αδύναμο σενάριο που δεν χτίζει επαρκώς τις δύο ηρωίδες της ταινίας και, κυρίως, αυτά που τους ενώνουν, ώστε να σε συγκλονίσει ο τελευταίος αποχαιρετισμός τους.

Παρότι επιστρατεύει flashback από τη ζωή της Μάρθα (Τίλντα Σουίντον), είτε από τα νεανικά της χρόνια είτε από την επαγγελματική της σταδιοδρομία ως πολεμική ανταποκρίτρια, ο Αλμοδόβαρ δεν μας προσφέρει τίποτα από την κοινή ζωή της Μάρθα και της Ίνγκριντ (Τζούλιαν Μουρ), πριν από την επανασύνδεσή τους λόγω της ανίατης ασθένειας της πρώτης.

Αν’ αυτού, μάς προσφέρει μια άψογη σκηνογραφία, ένα ειδυλλιακό μέρος ώστε να συμβεί το μοιραίο γεγονός και λίγα παραπάνω, τα οποία περιλαμβάνουν στοχασμούς για το καταδικασμένο μέλλον της ανθρωπότητας, όπως εκφράζονται μέσω του περιφερειακού χαρακτήρα που ερμηνεύει ο Τζον Τοuρτούρο (“The Big Lebowski”) και το δικαίωμα (που θα έπρεπε να έχει) κάθε άνθρωπος να επιλέξει το πώς θα πεθάνει.

Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ έχει πίσω του μια φιλμογραφία που δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες για κάθε νέο βήμα του, με προεξέχον στοιχείο αυτής την ασίγαστη τόλμη του να καταπιαστεί με ακανθώδη ζητήματα. Στο “The Room Next Door, το στυλιζάρισμα νικά την τόλμη και το τελικό αποτέλεσμα δεν ικανοποιεί τις προσδοκίες, αλλά καταφέρνει να φέρει το ιδιαίτερο στίγμα του, παρά τις έκδηλες αδυναμίες του.