Που θα κοιμηθείς απόψε;

Σύνοψη: Ο Ζαν είναι καθηγητής, παντρεμένος με δύο παιδιά. Η γυναίκα του, η Σαντρίν, μετά από 15 χρόνια γάμου, ανακαλύπτει μηνύματα, που στέλνει στην ερωμένη του. Ενώ αρχικά πληγώνεται, στην συνέχεια θέλει να γνωρίσει την Βιρζινί, με την οποία συνεννοούνται να τον έχουν εναλλάξ, μία βδομάδα στο σπίτι της μιας, και μία στης άλλης. Αρχικά ο Ζαν θα το απολαύσει, μέχρι να βγουν τα μαχαίρια.

Άποψη: Κάθε καλοκαίρι παρατηρείται η επέλαση των γαλλικών κωμωδιών, που έχουν βγει καθ’ όλη την διάρκεια της χρονιάς στα γαλλικά σινεμά (το συγκεκριμένο βγήκε Δεκέμβριο). Τα περισσότερα βέβαια δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν, πέρα από μία ανάλαφρη διάθεση βλέποντάς τα σε κάποιο θερινό. Το «Πού θα κοιμηθείς απόψε?» δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Η Alexandra Leclère επιστρέφει με μία νέα κωμωδία, ως γνώστρια του είδους, με το οποίο έχει ασχοληθεί κατά κόρον, με πιο πρόσφατο παράδειγμα το «Όλοι οι καλοί χωράνε». (http://www.moveitmag.gr/tainies/oloi-oi-kaloi-horane/53160)  Μάλιστα επιστρέφει με το ίδιο σχεδόν καστ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, όπως την Valerie Bonneton, τον Didier Bourdon, τον Michel Vuillermoz κ.α., ηθοποιοί πολύ καλοί σε κωμικούς ρόλους.

Σε αντίθεση με το κοινωνικού προβληματισμού «Όλοι οι καλοί χωράνε», η σκηνοθέτρια και σεναριογράφος επιστρέφει με μία οικογενειακή ιστορία, και την αντιζηλία δύο γυναικών για έναν άνδρα. Η ταινία παρά τις κωμικές υπερβολές, τις πολύ καλές ερμηνείες των ηθοποιών και την τραβηγμένη από τα μαλλιά υπόθεση που θα μπορούσε, ίσως κάποια περασμένη δεκαετία να βγάλει γέλιο, αδυνατεί να γίνει αστεία, αν και το προσπαθεί υπέρ του δέοντος. Το μεγαλύτερο παράδοξο όμως δεν είναι ότι το πιο αστείο κομμάτι της ταινίας είναι το γιατί όλες και όλοι θέλουν τόσο κολασμένα τον Ζαν, που ούτε όμορφο τον λες, ούτε νέο, ούτε με ιδιαίτερο σεξαπίλ. Το πιο παράδοξο είναι ότι στην εποχή του #MeToo, του #Time’sUp και όλων των κινητοποιήσεων γυναικών ανά τον κόσμο για μεγαλύτερη και δικαιότερη εκπροσώπησή τους στο χώρο του θεάματος, με στόχο να γίνει ορατή και η γυναικεία ματιά και πλευρά των πραγμάτων, μία γυναίκα δημιουργός κάνει μία τόσο φαλλοκρατική στον πυρήνα της ταινία, που βρίθει στερεοτύπων και το μόνο που δεν καθίσταται εμφανές είναι η γυναικεία οπτική.

Η ιστορία δεν αφορά σε τίποτα άλλο, πέρα από δύο μανιασμένες για έναν άνδρα, που η καθεμία τον θέλει δικό της, χωρίς να διαφαίνεται άλλος σκοπός στην ύπαρξή τους, από το να τον κερδίσουν. Είναι πρόθυμες να πέσουν πολύ χαμηλά, προκειμένου αυτός ο άνδρας να μείνει μαζί τους, επομένως όλο τους το είναι περιστρέφεται γύρω από εκείνον. Εκείνος το απολαμβάνει ως ένα βαθμό, αλλά μετά αρχίζει να κουράζεται από την όλη κατάσταση και παρουσιάζεται ως θύμα, ο άνθρωπος που έχει απατήσει την γυναίκα του, τα έχει φτιάξει με μία άλλη, χωρίς όμως να θέλει να χωρίσει και δεν δίνει σημασία στον φίλο του, αφού είναι τόσο εγωκεντρικός που αδιαφορεί για οποιοδήποτε θέμα δεν τον εμπερικλείει. Επιπλέον, η αφήγηση, ενώ θεωρητικά επικεντρώνεται στις δύο γυναίκες και στο κυνήγι του συζύγου-συντρόφου, στην πράξη είναι ξεκάθαρα βασισμένη στην πλευρά του Ζαν, ο οποίος είναι ο ουσιαστικός πρωταγωνιστής. Τα κλισέ βέβαια αφορούν και στον κρυφά ομοφυλόφιλο φίλο του και στον συνάδελφο της Βιρζινί, που αναπαράγει ένα χρόνιο στερεότυπο του γκέι φίλου, που υπάρχει για να δίνει συμβουλές στον στρέιτ φίλο. Μία γαλλική κωμωδία που αν μείνει αξέχαστη για κάτι, είναι για το ότι δεν έχει τίποτα που να αξίζει να θυμάσαι.