Playground

H επτάχρονη Νορά (Maya Vanderbeque) πηγαίνει στο ίδιο σχολείο με τον λίγο μεγαλύτερο αδερφό της Αμπέλ (Günter Duret). Όταν συνειδητοποιεί ότι ο Αμπέλ γίνεται θύμα άγριου σχολικού εκφοβισμού, προσπαθεί να αντιδράσει, παρά την επιθυμία του ίδιου να μην πει τίποτα σε κανέναν. Η αποκάλυψη της κατάστασης στον πατέρα της περιπλέκει τα πράγματα, τόσο για τον Αμπέλ όσο και για την ίδια, που παγιδεύεται ανάμεσα στις θέσεις που καλείται να πάρει και το βάρος που τις συνοδεύει.

Πέρα από μια περίοδο ανακάλυψης του κόσμου και διαμόρφωσης των πρώτων σχέσεων με τους άλλους, το σχολείο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Μια μικροκοινωνία με νόμους και κανόνες, συμμάχους και αντιπάλους, με διεκδικήσεις, νίκες και ήττες. Μια περίοδος ζωής γεμάτη ομορφιά μα και ανελέητη σκληρότητα.

Η σκηνοθέτης και σεναριογράφος Laura Wandel, έχοντας συνειδητοποιήσει τα παραπάνω με αποκαρδιωτική ενάργεια,  έχει δημιουργήσει μια σφιχτή και αφοπλιστική ταινία γύρω από το ζήτημα του σχολικού εκφοβισμού. Με μια τρομερά άμεση και ρεαλιστική ματιά και μια κινηματογράφηση έξυπνα τοποθετημένη στο ύψος των παιδιών, η σκηνοθέτρια δημιουργεί όντως έναν κόσμο (“Un munde”), όπως είναι και ο πρωταρχικός τίτλος του "Στην αυλή του σχολείου" με όλη την συναισθηματική ένταση και σκληρότητα που κουβαλά. Κανένα πλάνο δεν βγαίνει έξω από το σχολικό οικοδόμημα και ολόκληρη η πραγματικότητα που μας παρουσιάζεται αρχίζει και τελειώνει στην πόρτα της αυλής.

Τίποτα δεν ωραιοποιείται και υπάρχει μεγάλη φροντίδα γύρω από την ψυχοσύνθεση και τις αντιδράσεις των παιδιών, με το επίκεντρο να αφορά τόσο την αναστάτωση και το συναισθηματικό μπέρδεμα της μικρής Νορά όσο και την σχέση μεταξύ των αδερφών, την υπονόμευση, την αναταραχή που την χαρακτηρίζει.

Και οι δύο μικροί πρωταγωνιστές είναι τρομεροί, κάνοντάς μας να αναρωτιόμαστε πώς στην ευχή επιτεύχθηκε αυτό το αποτέλεσμα, ωστόσο η ερμηνεία της Maya Vanderbeque είναι το κάτι άλλο. Τις περισσότερες φορές δεν χρειάζεται καν να μιλήσει για να μας μεταδώσει ό,τι χρειάζεται, όλη την δυσκολία και τις δοκιμασίες που γνωρίζει, κι ακόμα περισσότερα. Η δουλειά του κινηματογραφιστή Frédéric Noirhomme και η κάμερα στο χέρι συμβάλουν επίσης σε αυτό.

Γεμάτη ένταση, ενσυναίσθηση και βάθος, με μια κινηματογράφηση ντοκιμαντερίστικης πιστότητας και εντυπωσιακής απλότητας, η ταινία «Στην Αυλή του Σχολείου» πετυχαίνει στα 77 λεπτά της κάτι σπουδαίο. Να μπει μέσα στον κόσμο των παιδιών και να μας συστήσει σε μερικές πτυχές της καθηλωτικής, συχνά σκληρής, πολυπλοκότητάς του. Και το κάνει εξαιρετικά.

Με τα λόγια της Laura Wandel, «Το “Στην Αυλή του Σχολείου” είναι ξεκάθαρα επηρεασμένο από το σινεμά των αδερφών Νταρντέν, έμαθα πολλά από τις ταινίες τους. Είναι όμως κι από τους Αμπάς Κιαροστάμι, Μπρούνο Ντιμόν, Μίκαελ Χάνεκε, Σαντάλ Ακερμάν. Το κοινό στοιχείο τους είναι ότι δείχνουν τον άνθρωπο στα χειρότερά του, αλλά το κάνουν με τόση αγάπη και ευγένεια, που πάντα καταφέρνουν να τον επαναφέρουν στην πιο δίκαιη και όμορφη κατάστασή του. Αυτό προσπάθησα να κάνω κι εγώ.»