Όταν τελειώσει ο έρωτας

Σύνοψη: Μετά από 15 χρόνια συμβίωσης, η Marie και ο Boris αποφασίζουν να πάρουν διαζύγιο. Η Marie έχει αγοράσει το σπίτι στο οποίο μένουν με τις δύο κόρες τους, αλλά ήταν ο Boris που το ανακαίνισε εξολοκλήρου. Δεδομένου ότι o Boris δεν μπορεί να νοικιάσει άλλο σπίτι για να μείνει, η μόνη λύση είναι να το μοιραστούν. Πόσο εύκολο είναι αυτό, όταν κανείς δεν θέλει να υποχωρήσει;

Ο 42χρονος Βέλγος σκηνοθέτης Γιοακίμ Λαφός μιλά για την ταινία:

Τι πυροδότησε την ιδέα για την ταινία; Πώς τη γράψατε;

Ήταν η συνάντηση με τη σεναριογράφο Mazarine Pingeot και η κοινή επιθυμία να κάνουμε ταινία για ένα ζευγάρι. Θέλαμε να δείξουμε τα έντονα συναισθήματα πίσω από τους τσακωμούς ανάμεσα στα ζευγάρια που συνήθως έχουν να κάνουν με χρήματα. Για μένα, η συγγραφή του σεναρίου τελειώνει με το τέλος των γυρισμάτων. Για να είμαι ακριβής, κάποιος πρέπει συνεχώς να αναζητά, να δοκιμάζει και να ξεφορτώνεται ιδέες για να υπάρχει συνέπεια. Το σενάριο πρέπει να ανήκει στους ηθοποιούς, για να κάνουν δικό τους τον ρόλο. Η ταινία δε θα ήταν ίδια χωρίς τη συνεισφορά τους.

Είναι τα χρήματα το σύμπτωμα ή η αιτία της διαμάχης τους; Ο Boris που δεν προέρχεται από πλούσια οικογένεια, δεν έχει χρήματα. Η Marie έχει.

Σε ένα ζευγάρι, τα χρήματα εκπροσωπούν ένα από τα θέματα που μπορεί να προκαλέσει ρήξη, δεν είναι η βαθιά αιτία της φιλονικίας. Τα χρήματα δεν είναι ο λόγος που η Marie και ο Boris δεν αγαπάνε πια ο ένας τον άλλον. Τα χρήματα είναι ο καρπός της διαφοράς τους, αλλά πίσω από αυτό υπάρχει πάντα ο τρόπος που κάποιος χαίρει εκτίμησης ή όχι, ο τρόπος που κάποιος αναζητά την αναγνώριση για αυτό που έχει προσφέρει. Η επένδυση δεν είναι ποτέ οικονομική. Ο Boris και η Marie δε συμφωνούν στο πώς πρέπει να υπολογισθεί αυτό που έχει προσφέρει ο ένας στον άλλον, γιατί δεν είναι ξεκάθαρο από την αρχή το πόσο έχει επενδύσει ο καθένας στο ίδιο το ζευγάρι. Η κατάσταση είναι ακόμα πιο δύσκολη, καθώς ο Boris δεν έχει τον τρόπο να μείνει αλλού. Έτσι, το ζευγάρι πρέπει να μείνει μαζί. Ήταν απίθανο να μην συμπεριλάβω την οικονομική πραγματικότητα. Το κόστος του ενοικίου στις μεγάλες πόλεις είναι τόσο υψηλό που πολλοί άνθρωποι κάνουν καιρό να χωρίσουν, γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν το ενοίκιο μόνοι τους. Παλιά μέναμε μαζί για ηθικούς λόγους, τώρα για οικονομικούς. Λέει πολλά για την εποχή…

Γιατί θέλατε να αντιπαραθέσετε δίδυμα παιδιά με τους γονείς τους;

Ήθελα να κινηματογραφήσω ένα ζευγάρι που χωρίζει με δίδυμα παιδιά εδώ και καιρό. Από τη στιγμή που γεννιούνται, παρ’ όλη τη φαντασίωση που έχουμε όλοι όταν είμαστε ερωτευμένοι ότι μπορούμε να γίνουμε δίδυμο, οι γονείς των διδύμων αναγνωρίζουν ότι ποτέ δεν θα γίνουν οι ίδιοι δίδυμοι. Ο ίδιος έχω έναν δίδυμο αδελφό, το έχω νιώσει αυτό μέσα από αυτά που μου έχουν πει οι γονείς μου, αλλά και ο πατέρας μου που έκανε κι άλλα δίδυμα παιδιά με μια γυναίκα που είχε κι αυτή δίδυμο αδελφάκι. Ελπίζω αυτό να φαίνεται στη σκηνή που χορεύουν όλοι μαζί.

Στη σκηνή του χορού και μετά στη σκηνή που πάνε για ύπνο, φαίνεται ότι χαίρονται όταν λένε τις λέξεις μαμά και μπαμπά συγχρόνως.

Είμαι παιδί χωρισμένων παιδιών και διαζευγμένος πατέρας ο ίδιος. Είναι πλεονέκτημα να ξέρεις τι πιθανότητες υπάρχουν, αλλά την ίδια στιγμή δεν μπορείς να αγνοήσεις  τη λύπη που εκπροσωπεί αυτή η κατάσταση. Ο χωρισμός είναι πάντα μια αποτυχία. Για μένα, η ταινία λέει ότι υπάρχει πάντα μια δυνατότητα μέσα σ’ αυτό.

Παρά τους τσακωμούς, το ζευγάρι έχει πολλά συναισθήματα.

Ναι, η ταινία δεν είναι μια τραγωδία. Για πολύ καιρό η τραγωδία για μένα ήταν να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου απέναντι στη ζωή και χαίρομαι που αποκαλύπτω ότι υπάρχει τρυφερότητα ανάμεσα στο ζευγάρι. Πληγώνει ο ένας τον άλλον, αλλά πρέπει να κάνουν κάτι μαζί. Αν οι άνθρωποι βγουν από την ταινία και αναρωτηθούν πώς γίνεται να λύσουν έναν τέτοιο κόμπο με τρόπο που προστατεύονται και οι δύο, τότε έχω πετύχει τον σκοπό μου.

Η ταινία έχει οικεία θεματολογία…

Το ζευγάρι είναι χωρίς αμφιβολία το μεγάλο θέμα της ζωής μου. Πάντα ανήκα σε ένα δίδυμο. Ως δίδυμος ανήκα σε αυτό τον δεσμό, χωρίς να με εμποδίσει ως ενήλικα να γίνω ζευγάρι με τη γυναίκα που αγαπώ. Τώρα είμαι 40 χρονών και νιώθω την ανάγκη να εκφράσω πόσο σημαντικό είναι το ζευγάρι για μένα και να δείξω τις δυνατότητες του. Το κάνω μέσα από ιστορία που έχει στεναχώρια αλλά και που δηλώνει πόσο ένα ζευγάρι είναι συναίσθημα, ένα μέρος που χωράει πολλή τρυφερότητα.