Old

Σύνοψη: Μια οικογένεια που πηγαίνει διακοπές αναψυχής σε ένα τροπικό θέρετρο. Εκεί θα ανακαλύψει μια καλά κρυμμένη, ειδυλλιακή παραλία όπου θα αποφασίσει να περάσει μερικές ξένοιαστες ώρες μαζί με μερικούς ακόμα εκλεκτούς επισκέπτες. Όμως, σε αυτή την παραλία, κάτι πολύ παράξενο και αλλόκοτο συμβαίνει. Με κάποιον ανεξήγητο τρόπο οι άνθρωποι γερνούν γρήγορα… Κάτι ανεξήγητο δείχνει να συμπυκνώνει το χρόνο με αποτέλεσμα ολόκληρη η ζωή των ηρώων να μειώνεται σε μια μόλις μέρα.

Για το σενάριο, ο Μ. Νάιτ Σιάμαλαν βασίστηκε στο ομώνυμο, σκοτεινό graphic novel που φιλοτέχνησαν ο Πιερ Όσκαρ Λεβί και ο Φρεντερίκ Πίτερς το 2011. Οι δημιουργοί της ταινίας ήθελαν να ενισχύσουν την ένταση και την αίσθηση του θανάσιμου κινδύνου για τους ήρωες που βρίσκονται άθελά τους σε μια μεταφυσική «Ζώνη του Λυκόφωτος», διατηρώντας παράλληλα το αμφίσημο μυστήριο και τον τρόμο. Έτσι λοιπόν το Old από μία σουρεαλιστική παραβολή για το ταχύ γήρας μετατράπηκε σε ένα υπαρξιακό θρίλερ, που θέτει ερωτήματα γύρω από την θνησιμότητα, την αγάπη, την αφοσίωση και την οργανική φύση του ίδιου του χρόνου.

Άποψη: Aν το καλοσκεφτείς, το "Old" το βιώνεις σαν μια ταινία τρόμου: μιλά για την (απότομη) γήρανση, το ραντεβού με τον θάνατο. Μια διαδικασία που όλοι και όλες μας την έχουμε συλλογιστεί και δεν την αντέχουμε. Μας τρρμάζει η ιδέα. Και φανταστείτε στο "Old" όπου όλο αυτό συμβαίινει στο απόλυτο fast forward, δίχως οι ήρωες της ταινίας να μπορέσουν να το επεξεργαστούν, να προνοήσουν, να αντιδράσουν. 

Με φόντο μια υπέροχη παραλία ονειρικών καλοκαιρινών διακοπών, όσα διαδραματίζονται είναι πολύ υψηλότερης έντασης, ενός αγωνιώδους θρίλερ που έρχεται σε απόλυτο κοντράστ με το "λοκέισο". 

Και που με τον Σιαμαλάν πιστό στην ίδια του την προσέγγιση στα θρίλερ που σκηνοθετεί, με σοκαριστικό και αναπάντεχο τέλος, εδώ χωρίς να είναι έντονα κάτι από τα δύο, είναι σίγουρα έξυπνο και συνοψίζει πολλές παραμέτρους της ρητορικής του και σε βάζει σε σκέψεις, αν δεν το θεωρήσεις τραβηγμένο. 

Το σεναριακό του εύρημα κυριαρχεί κατά την διάρκεια της ταινίας, σαν μια b-movie εκδοχή του "Twillight Zone" (ίσως στην πιο μέινστριμ εκδοχή που θα μπορούσαμε να φανταστούμε από τον ιδιόρρυθμο δημιουργό), ενώ καταφέρνει να σε τοποθετήσει δίπλα στους ήρωές του (και τις μάλλον αμήχανες ερμηνείες τους) και να αναλογιστείς "και αν συνέβαινε σε εμένα;", ισορροπώντας (τις περισσότερες αλλά όχι όλες τις φορές σε ταινίες του) μεταξύ γκροτέσκου και σοβαρού.

Με υποβλητική ατμόσφαιρα την οποία κατασκευάζει μαστόρικα ως συνήθως, μια σχεδόν αυτάρεσκη τρομολαγνεία που δεν έκρυψε ποτέ και ένα σενάριο πολύ λιγότερο αλληγορικό από κάθε άλλη φορά, μοιάζει να τον ενδιαφέρει πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε, η δράση και ο τρόμος. Χάνει έτσι μια ευκαιρία να εμπλουτίσει το δράμα του με την ελεγεία που μας έχει συνηθίσει στις ταινίες του και να μας προσφέρει αφορμή για να στοχαστούμε πάνω στον αδυσώπητο χρόνο και τα σημάδια του.

Που και αυτό -ξαναγράφω- είναι από μόνο του, τρομακτικό.