Το καλύτερο παιχνίδι του κόσμου

Σύνοψη: Ο Sami Chérif είχε μια σειρά από άσχημες στιγμές, καθώς τα χρέη του αυξάνονται και η σύζυγός του πρόκειται να γεννήσει το πρώτο τους παιδί. Βρίσκει τελικά δουλειά ως νυχτοφύλακας σε ένα πολυκατάστημα, όμως, ο γιος του αφεντικού που πρέπει να διαλέξει ένα δώρο γενεθλίων, ζητάει τον Sami για παιχνίδι...

Άποψη: Το μακρινό 1976 ο Francis Veber κυκλοφόρησε το "Le Jouet", την πρώτη του ταινία ως σκηνοθέτης με τους Pierre Richard και Michel Bouquet. Κάποια χρόνια αργότερα ο Richard Donner παρέδωσε ένα αμερικανικό ριμέικ, το “The Toy”. Φέτος, ο James Huth φέρνει τη γνωστή ιστορία πίσω στη μεγάλη οθόνη, τοποθετώντας την αυτή τη φορά στη δεκαετία του 2020.

Στην απόλυτη εποχή της αφθονίας και της κατανάλωσης τι δώρο μπορείς να πάρεις σε ένα παιδί που τα έχει όλα; Η ιδέα πως όσα μας κάνουν πραγματικά ευτυχισμένους δεν είναι αντικείμενα και δεν αγοράζονται είναι διαχρονική. Πάντα άγγιζε και πάντα θα αγγίζει τους ανθρώπους που βαθιά μέσα τους γνωρίζουν ότι αυτό που τους «γεμίζει» είναι στην πραγματικότητα η αγάπη και οι σχέσεις με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Με αυτή την χροιά η προσπάθεια του James Huth είναι ειλικρινής, δεν παύει, ωστόσο, να είναι φτωχή.

Η υπόθεση μεταφέρεται όντως στη σύγχρονη εποχή των πολυεθνικών, των τεχνολογιών και των social media, αλλά δυστυχώς εκτός από το σκηνικό καμία νέα οπτική δεν δίνεται από το σενάριο ή τη σκηνοθεσία, κάνοντας μας να νιώθουμε συνεχώς πως όλο αυτό κάπου το έχουμε ξαναδεί και κάπως το έχουμε βαρεθεί. Ενδεχομένως, αυτό το συναίσθημα να μην είναι τόσο έντονο για κάποιον που δεν έχει δει τις παλιότερες ταινίες που αναφέρθηκαν πιο πάνω.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, το sparkle λείπει και η συγκίνηση βασίζεται συχνά σε σκηνές που φαίνονται κλισέ.

Ο Jamel Debbouze είναι πάντα συμπαθητικός και αστείος ως Sami, όμως, το όλο εγχείρημα δεν τον βοηθάει ιδιαίτερα να αναδείξει την σπιρτάδα του. Ο Daniel Auteuil είναι πειστικός και σοβαρός όσο χρειάζεται για υποδυθεί τον αποστασιοποιημένο πατέρα που θέλει να δει τον μοναχογιό του να γελάει ξανά, αλλά δεν γνωρίζει πώς να το κάνει. Εδώ υπάρχει και ένα σχόλιο για το σύγχρονο parenting που πολύ συχνά προσπαθεί να καλύψει την απουσία ουσιαστικής επικοινωνίας με χάρες και μια υπερβολική τόνωση του «εγώ» των παιδιών. Ο  Simon Faliu είναι μια ευχάριστη έκπληξη στον ρόλο ενός παιδιού που περνάει αυθόρμητα, αθώα αλλά και σκληρά από τη χαρά, στη λύπη, στον θυμό, στην απογοήτευση και πίσω στον ενθουσιασμό.

Παρά την άχαρη εικόνα του συνόλου, καταφέρνουμε να γελάσουμε λίγο, να συμπαθήσουμε τον αρχικά ενοχλητικό γιο του αφεντικού και ίσως να θυμηθούμε το παιδί που παραμένει μέσα σε κάθε ενήλικα, έστω και κρυμμένο.