The intern

Ο Μπεν Γουίτακερ (Ντε Νίρο) είναι χήρος. Στα 70 του αποφασίζει οτι η σύνταξη δεν είναι γι’αυτόν και επιστρέφει στην εργασιακή καθημερινότητα. Η Τζουλς Όστιν (Χάθαγουέι) θα είναι το αφεντικό του.

Κάτι μου λέει οτι θα είναι μια απο τις ταινίες που αρέσει στο κοινό αλλά όχι στους κριτικούς. Αν σας άρεσε το ‘Ο διάβολος φοράει Πράντα’, οι πιθανότητες είναι υπέρ του να σας αρέσει και αυτό οπότε συνοπτικά: feelgood η ταινία, θα περάσετε καλά, δεν θα τη θυμάστε την επόμενη μέρα, η βαθμολογία μας είναι 3 αστεράκια και τώρα μπορείτε να διαβάσετε μερικά σπαρταριστά νέα από το MOVE IT.

Αν θέλετε να το δούμε λίγο καλύτερα:

Η Χάθαγουει προκαλεί αντιφατικά αισθήματα ως ‘boss’. Από τη μία οι εργαζόμενοι τη φοβούνται -λογικό αφού κάνει κάθε μέρα την γραμματέα της να τρέχει από πίσω της κρατώντας σημειώσεις, ενώ η ίδια περιφέρεται μεσά σε open space πάνω σε ποδήλατο, φορώντας τακούνια (wtf) – από την άλλη η αύρα που προκαλεί σαν παρουσία ειναι ενός καλού αφεντικού και καλού ανθρώπου που προσπαθεί να διαχειριστεί την ξαφνική της επιτυχια και να τα κάνει όλα σωστα.  Ισως να μην ήξερε και η ίδια που ηθελε να το πάει αλλα σίγουρα προσπαθεί να το παει καπου.

Ο  Ντε Νίρο στο ρόλο του υπερευαίσθητου υποκατάστατου της πατρικής φιγούρας που η Τζουλς ποτέ δεν είχε – η τουλάχιστον εμείς δεν είδαμε, φαίνεται να έχει αφήσει το ρόλο να ρέει μόνος του γύρω του. Θα μου πείτε είναι ο Ντε Νίρο και στα 72 του μπορεί να το κάνει. Μπορεί να έχετε δίκιο.

Σημαντικά αδύναμος κρίκος ο αντρας της Τζουλς (Άντερς Χολμ). Πολύ αδύναμος.