Imaginary

Σύνοψη: Όταν η Τζέσικα επιστρέφει στο σπίτι της παιδικής της ηλικίας με την οικογένειά της, η μικρότερη θετή κόρη της, η Άλις, αναπτύσσει μια απόκοσμη προσκόλληση με μια λούτρινη αρκούδα που ονομάζεται Τσόνσι που βρίσκει στο υπόγειο. Η Άλις αρχίζει να παίζει παιχνίδια με τον Τσόνσι που σταδιακά γίνονται όλο και πιο απαίσια.

Καθώς η συμπεριφορά της γίνεται όλο και πιο ανησυχητική, η Τζέσικα επεμβαίνει μόνο για να συνειδητοποιήσει ότι ο Τσόνσι είναι πολύ περισσότερα από το αθώο αρκουδάκι που πίστευε ότι ήταν.

Άποψη: Στο Insidious (2010) του James Wan ένα ζευγάρι με τα παιδιά τους βρίσκονται σε ένα μυστηριώδες σπίτι με σκιές και περίεργες καταστάσεις. Στο Visitor (2022) του Justin P. Lange, μια γυναίκα με τον άντρα της επιστρέφει στο σπίτι των παιδικών της χρόνων για να διαπιστώσει την ύπαρξη ενός περίεργου πορτρέτου. Στο M3GAN (2023) του Gerald Johnstone ένα ρομπότ που σχεδιάστηκε για να συντροφεύει τα παιδιά αλλά κάτι πάει στραβά.

Και αυτές είναι οι αναφορές μόνο αν μείνουμε στις ταινίες τρόμου της Blumhouse Productions που βρίσκεται πίσω και από τον Ένα Φανταστικό Φίλο (Imaginary) του Jeff Wadlow καθώς ομοιότητες μπορούν άνετα να εντοπιστούν και στον κόσμο της Annabelle και άλλων ταινιών είδους με θέμα κούκλες, σατανισμό, μεταφυσικά και λοιπά αγαπημένα μοτίβα.

Το Ένας Φανταστικός Φίλος δεν διαφοροποιείται, δεν χαράζει έναν δικό του δρόμο, ενώ ο δρόμος που μας κατευθύνει είναι κακοτράχαλος μιας και όλα είναι προβλέψιμα. Υπάρχουν σκηνές που ανατριχιάζουν, υπάρχουν σκηνές που προκαλούν τρόμο και αγωνία στον θεατή και άρα στα σημεία εξυπηρετεί τον fun σκοπό του.

Από εκεί και πέρα όμως, καθαρά αφηγηματικά δεν προσθέτει κάτι σε μια αναμασημένη πλοκή που γρήγορα ξεψυχά. Το παρελθόν και η επιστροφή σε αυτό κρύβει μυστήρια παιχνίδια, μιας και η μητέρα Τζέσικα -πολύ καλή η DeWanda Wise-θα επιστρέψει στο σπίτι που μεγάλωσε, ούσα πλέον και η ίδια μητέρα, για να ανακαλύψει ένα απομεινάρι από τότε με το οποίο θα συνδεθεί η κόρη της.

Νοσταλγία, ενοχές και τραύματα διακατέχουν την κεντρική ηρωίδα και την σχέση της με τους υπολοίπους, καθώς η ιδέα των φανταστικών φίλων που μπορεί να είχαμε ως παιδιά αποκτά μια νέα τροπή με αναφορές ακόμα και στο Candyman. Η παιδική φαντασία έρχεται αντιμέτωπη με πιο σκοτεινά μονοπάτια θέλοντας να αναδείξει και μια νέα διάσταση της παιδικής ψυχοσύνθεσης, μένοντας όμως στην επιφάνεια.

Δεν προσπαθεί άλλωστε να πείσει ότι είναι μια «ψαγμένη» ταινία τρόμου που θα μιλήσει με όρους ψυχανάλυσης για δύσκολα ζητήματα. Είναι αυτό που είναι, αν και το marketing προώθησης της ταινίας με τους θεατές να μην βλέπουν αλλά να ακούνε μόνο στα διαφημιστικά τρέιλερ ώστε να φανταστούν τι μπορεί να δείχνει είναι πιο ευφάνταστο από την τελική ταινία που δεν αφήνει και πολλά στην φαντασία.