Χρονικό ενός εφήμερου έρωτα

Σύνοψη: H Σαρλότ (Sandrine Kiberlain) και ο Σιμόν (Vincent Macaigne) γνωρίζονται και αποφασίζουν να περάσουν την νύχτα μαζί. Εκείνη χωρισμένη και μητέρα τριών παιδιών, εκείνος παντρεμένος με δύο παιδιά, ξεκαθαρίζουν από την αρχή ότι η σχέση τους είναι καθαρά ερωτική και εξωσυζυγική. Καθώς περνούν όλο και περισσότερο χρόνο μαζί, οι ισορροπίες μεταβάλλονται και τα συναισθήματα εξελίσσονται με τρόπους που κανείς τους δεν περιμένει.

Άποψη: Το «Χρονικό Ενός Εφήμερου Έρωτα», η τελευταία ταινία του Emmanuel Mouret, είναι αυτό ακριβώς που φαντάζεται κανείς όταν ακούει γαλλική ρομαντική κομεντί. Ένα κλασικό δείγμα του είδους, με όλα τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του.

Είναι όμορφα γυρισμένη, σε ένα γοητευτικότατο Παρίσι. Διαθέτει ένα επιτυχημένο ζευγάρι πρωταγωνιστών, τόσο ερμηνευτικά όσο και στην μεταξύ τους χημεία. Βασίζεται στον διάλογο των ερωτευμένων, καθώς περιδιαβαίνουν την πόλη στα -όχι τόσο κρυφά- κρυφά τους ραντεβού.

Σε τι διαφέρει πιθανά; Καταπιάνεται με τον πιο ώριμο έρωτα και τις επεκτάσεις του, καθώς μιλάμε για δυο ανθρώπους μετά την ηλικία των 40, με οικογένεια και μια «διαμορφωμένη» ζωή, ό, τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα.

Διαθέτει έναν αρκετά καλογραμμένο διάλογο, τόσο όσο εύστροφο για να μην μας ταλανίσει διανοητικά, ο οποίος βοηθά στο να αναβαθμιστούν οι κλισέ της επιλογές και βασικά στο να μην βαρεθούμε. Δεν ασχολείται καθόλου με την ηθική αξιολόγηση της εξωσυζυγικής σχέσης και των συμμετεχόντων σε αυτή, γιατί γνωρίζει ποιο είναι και ποιο θέλει να είναι το θέμα της.

Ακόμα κι αν αυτό το θέμα είναι κλασικό και τετριμμένο -τα συναισθήματα που δεν εξωτερικεύονται, οι χαμένες ευκαιρίες, η ευκολία ή δυσκολία μιας μεγάλης αλλαγής στη ζωή- το χρονικό του συγκεκριμένου έρωτα διαθέτει ενδιαφέρον και κυλά σαν νεράκι.

Μπορεί να μην έχει καινούριες ιδέες, πέρα ίσως από την ψηλάφηση της ανδρικής ανασφάλειας (καθότι ο νευρωτισμός του μεσήλικα εραστή κινηματογραφικά γράφει επάνω Woody Alen) αλλά δεν κουράζει, παρά την ατελείωτη συζήτηση.

Περιλαμβάνει 20 ημερολογιακές συναντήσεις και επαρκές συναίσθημα, ενώ ο τόνος του παραμένει ελαφρύς και νοσταλγικός, μέχρι το γλυκόπικρο τέλος.