Cry Macho

Ο Μάικ Μίλο (Κλιντ Ίστγουντ), ένας πρώην σταρ του ροντέο και ξοφλημένος εκτροφέας αλόγων αναλαμβάνει μία δουλειά από το πρώην αφεντικό του. Πρέπει να φέρει παράνομα τον μικρό του γιο από το Μεξικό. Αναγκασμένο να ακολουθήσει μία κρυφή διαδρομή επιστρέφοντας στο Τέξας, το αταίριαστο δίδυμο ζει μία απρόσμενη περιπέτεια, καθώς ο περπατημένος Μάικ αναζητά την εξιλέωση.

Το Cry Macho είναι μία ταινία που πραγματοποιήθηκε μετά από πολλές αναβολές, για να φτάσει στο κοινό δια χειρός του πιο κατάλληλου δημιουργού του Χόλιγουντ που μπορεί δικαιωματικά να μιλήσει για το τι σημαίνει να φέρει κάποιος στους ώμους του τον χαρακτηρισμό μάτσο, για τα θεμέλια και το τίμημα της στερεοτυπικής ανδροπρέπειας. 

Δεν μπορείς να μην συγαχρείς και παραδεχτείς τον Κλιντ Ίστγουντ που συνεχίζει στα 91 του σκηνοθετικά διαυγής, ενώ «τολμά» να βγαίνει και μπροστά από την κάμερα σε πρωταγωνιστικό ρόλο.

Και γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο μπορείς να του συγχωρήσεις αυτό το συμπαθέστατο και αφοπλιστικά λιτό αυτό νεογουέστερν road movie δράμα που όμως στον πυρήνα του είναι εντελώς απλοϊκά και κλισεδιαρισμένα γραμμένο που τον αδικεί και δεν του αξίζει σαν ένα (πιθανό) τέλος στην καριέρα του.

Ο Κλίνταρος παραμένει πιστός στο ύφος και τις αξίες μιας άλλης παρελθοντικής εποχής του κλασσικού Χόλλιγουντ και δείχνει αποφασισμένος να εκλείψει και ο ίδιος ολοκληρωνοντας την καριέρα του, συνταγμένος μαζί τους.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση προδίδεται από τις αμέτρητες αφέλειες  της ταινίας, τις οποίες φροντίζει σε ορισμένες στιγμές να διανθίζει με ατάκες κυνικού χιούμορ, καλοδεχούμενες μεν, δεν αρκούν όμως για να διαφοροποιήσουν το «Cry Macho» από μια VOD ταινία (ειδικά οι σκηνές με τον "κακό" είναι στα όρια του ερασιτεχνικού) που πολύ γρήγορα θα προσπερνούσαμε αν δεν επρόκειτο για μια από τις τελευταιες θρυλικές μορφές στην ιστορία του παγκόσμιου κιηματογράφου, τον οποίο κοιτάς με θαυμασμό.

Η αινία του αποπνέει μια ευγένεια και μια γλύκα που πλέον σπανίζουν, όσο και δεν είναι λίγες οι φορές που μπορεί να συλλάβετε τον εαυτό σας να νιώθει άβολα παρακολουθώντας τον να κινείται με σχετική δυσκολία, ή να αποτελεί αντικείμενο ερωτικού ενδιαφέροντος από καλοβαλμένη 50+ Μεξικάνα.

Ίσως να αποζητά και ο ίδιος να υπενθυμίσει με την δική του φθαρτότητα, πως ο χρόνος κυλά αδυσώπητα και δεν είναι καθόλου φιλικός προς το τέλος, ένα τέλος που φθανει νομοτελειακά για όλους.

Είναι κρίμα που αυτό το φιλμ δεν ενετείνει την βαθιά συγκίνηση που νιώθουμε παρακολουθώντας αυτόν τον θρυλικό δημιουργό και ερμηνευτή παλλικαρίσια ταπεινό, παρά μόνο φροντίζει να την υποσκάπτει με την προχειρότητα να φωνάζει παντού στα επιμερους σημεία του.