Companion

Σύνοψη: Ο θάνατος ενός δισεκατομμυριούχου φέρνει μια σειρά από απρόσμενες εξελίξεις για την Ίρις και τους φίλους της, κατά τη διαμονή τους στην πολυτελή ιδιοκτησία του.

Άποψη: Το 2025 ξεκινά ελπιδοφόρα με ένα αρκετά αξιοπρεπές θρίλερ σε ένα είδος απελπιστικά κορεσμένο και μονότονα επαναλαμβανόμενο, με το Companion να γίνεται μια ευχάριστη προσθήκη, χωρίς βέβαια να μένει αξιομνημόνευτα κλασικό.

Συνδυάζει όμως έξυπνα και επιτυχημένα το χιούμορ με τον τρόμο, καθώς σε αρκετά σημεία είναι μακάβρια αστείο, πιάνοντας τον παλμό μιας εποχής που διψά για ποικιλία και πολλαπλά πράγματα, αρνούμενη να συγκεντρωθεί σε κάτι συγκεκριμένο, σε μια συλλογική διάσπαση προσοχής που βιώνουμε.

Η Ίρις ερωτεύεται τον Τζος, έναν όμορφο τύπο που συναντά τυχαία με το boy meets girl story ή για την ακρίβεια girl meets boy, μιας και με το voice over παρακολουθούμε την ιστορία από την δική της πλευρά, γίνεται σκληρό και τρομακτικό. Οι δυο τους μαζί με φίλους θα βρεθούν στο κλασικό απομονωμένο μέρος όπου εκεί θα διαπιστώσει ότι δεν είναι απλώς μια companion, παρέα του/συνοδός του αλλά κάτι άλλο που θα προκαλέσει κρίση ταυτότητας στην ίδια.

Παρότι στις περισσότερες ξένες κριτικές αναφέρεται και η αλήθεια είναι πως επειδή αποκαλύπτεται νωρίς και επειδή δεν βασίζεται στην spoiler αποκάλυψη αλλά στο τι γίνεται μετά από αυτό, εμείς για την καλύτερη απόλαυση της ταινίας δεν θα το προσδώσουμε.

Αυτό που μπορούμε να πούμε είναι μας μιλάει για τον σύγχρονο κόσμο, τις ανθρώπινες σχέσεις, την μοναξιά, την χρήση της τεχνολογίας και την υποδούλωση του ανθρώπου σε αυτήν.

Αν και δεν υποστηρίζει κάτι το καινοφανές, που δεν έχει μιλήσει ήδη το Blade Runner στα 80s, το μεταφέρει με έναν φρέσκο, νεανικό και καθόλου εξυπνακίστικο, αντιθέτως διασκεδαστικό τρόπο που κερδίζει το ενδιαφέρον του θεατή με τον Drew Hancock στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, να ξέρει να φτιάξει ένα στουντιακό χωρίς προσωπική καλλιτεχνική ταυτότητα αλλά ευχάριστο, εύκολα προσβάσιμο και συναρπαστικό στην θέαση κατασκεύασμα.

Για όποιον περιμένει πολλές τρομάρες, δεν θα τις βρει.

Σε σημεία είναι αστείο, σε άλλα ρομαντικό, αλλού μυστηριώδες και αποκαλυπτικό, αλλού σαν sci fi θρίλερ, αλλά σχεδόν ποτέ τρομακτικό.

Το θετικό είναι ότι ενώ έχει επιρροές και δεν προτείνει κάτι καινούργιο, τις έχει αφομοιώσει καλά, τις έχει χωνέψει και μας τις πλασάρει σε ένα καλογυαλισμένο πιάτο, άσχετα αν το περιεχόμενο είναι ένα απλό τοστ.

Στα θετικά επίσης το πολύ καλό πρωταγωνιστικό δίδυμο των Sophie Thatcher και Jack Quaid που εκτός του ότι αποτελούν ένα σέξι δίδυμο ομορφιάς, είναι πολύ καλοί και έχουν τον απαραίτητο κωμικό τόνο που χρειάζεται, τόσο ώστε να υπονομεύει ειρωνικά το είδος δίχως να γίνεται φτηνό ή γελοίο.