Για τους πιστούς της μπάντας, τίποτα νέο δεν υπάρχει. Θα συγκινηθούν ξανά βλέποντας την ιστορική εμφάνιση στο Live Aid, αυτή τη φορά σε μια μεγάλη οθόνη με πανίσχυρο ήχο και τεράστιες εικόνες και θα θυμηθούν τις στιγμές που λάτρεψαν τον Freddie και τους Queen. Αυτό δεν το πετυχαίνει η ταινία, το έχουν ήδη πετύχει τα κλασικά τραγούδια. Η νοσταλγία είναι κάτι μοναδικό και εκεί πόνταραν άπαντες. Ξέχασαν ωστόσο να παραδώσουν μια ταινία αντάξια ενός μύθου. Το "Bohemian Rhapsody" δεν είναι κακό, σε στιγμές είναι απολαυστικό. Είναι όμως άτολμο, κάτι που ο Mercury δεν ήταν ποτέ και βέβαια μια μπάντα που πάντα πειραματιζόταν και έβλεπε μπροστά...

Τα όσα "δραματικά" έχουν συμβεί εδώ και χρόνια με την παραγωγή τα γνωρίζετε ήδη (αν όχι, κάντε κλικ εδώ και εδώ). Η ταινία είναι ήδη εκεί έξω, άρα κάθε κουβέντα για το "πως θα ήταν αν" δεν έχουν σημασία. Θα μπορούσε ο Σάσα Μπάρον Κόεν να τριγυρνά με το πουλί έξω και να σνιφάρει κόκα από το κεφάλι νάνων (υπάρχει στην ταινία η λέξη νάνος...) και πολλοί να έλεγαν "ναι, αλλά μουσική τίποτα". Το πρόβλημα, δεν είναι τι επιλέγει να δείξει, αλλά πως το δείχνει. Κάθε σημείο της ζωής του Freddie εξιστορείται επιφανειακά.

Οκ, δύο ώρες και δέκα λεπτά είναι η ταινία, τι να προλάβει να κάνει; Εκεί απλά υπάρχει ή όχι το ταλέντο του σεναριογράφου και του σκηνοθέτη. Κάθε πτυχή της ζωής του διαδραματίζεται σαν να τρέχεις με το αυτοκίνητο και κοιτώντας από το παράθυρο να προσπαθείς να δεις έξω και να φωνάξεις "α, να η οικογένεια, δες και εδώ το ξεκίνημα της μπάντας, τα πάρτι, τα ντραγκς". Αναφέρονται πολλά, δεν πάει σε βάθος κανένα. Μια μουσική βιογραφία επιδιώκει να αποκαλύψει μυστικά, έστω να φτιάξει μια δική της μυθοπλασία. Εδώ δεν συμβαίνει αυτό.


Το πόσο "παραγγελιά" από τους άλλους τρεις είναι, φαίνεται σε κάθε πλάνο. Στο τέλος σου μένει μια αίθηση, πως οι άλλοι κουνούσαν το κεφάλι στην συμπεριφορά του frontman τους, αλλά οκ αγαπιόμασταν και γράφαμε ιστορία. Ναρκωτικά, μακριά από μας... Ισως είμαστε υπερβολικοί, η ταινία είναι ξεκάθαρα βασισμένη στον Freddie, αλλά σε καμία στιγμή δεν πέφτει σκιά σε αυτούς. Σε μεγαλοπαραγωγούς ναι, σε γκει φίλους και μάνατζερ ναι, σε Μπράιαν Μέι και Ρότζερ Τέιλορ, όχι. O John Deacon είναι καλό παιδί.

Ακόμα και η διαδικασία της σύνθεσης και ηχογράφησης των μεγάλων επιτυχιών τους είναι μεν απολαυστική αλλά με εξαίρεση τις ατάκες "δεν ανήκουμε σε είδη, θα υπερβούμε κάθε όριο" (αλήθεια, μιλάνε έτσι οι ροκ σταρς;) ποτέ δεν εμβαθύνει στην πραγματική έμπνευση. Υπάρχουν και -άνευ λόγου- ανακρίβειες, όπως η σύνθεση του "We will rock you" που από το '77... μεταφέρεται στις αρχές των '80s ενώ και το
"Fat bottomed girls" του '78 ακούγεται σε περιοδεία τους το '74!

O πρωταγωνιστής Ράμι Μάλεκ τα καταφέρνει και βγάζει συναίσθημα, έχοντας μοναδικό ερμηνευτικό αντίπαλο την Lucy Boynton στο ρόλο της Mary Austin, "the love of my life", ατάκα που ακούμε 6,7 φορές ενώ το τραγούδι με τον ίδιο τίτλο, φτιάχνει και μια ωραία σκηνή.
Ο Μάλεκ, προσπαθεί να αμβλύνει το παιδικό του πρόσωπο, έχει κοπιάρει τέλεια τις εμβληματικές κινήσεις στη σκηνή, αλλά στέκει αβοήθητος σε πολλές στιγμές. Κυρίως σε αυτές της αποκάλυψης (στον εαυτό του;) πως είναι γκέι, οι σκηνές κόβονται μαχαίρι (ο φορτηγατζής στις ΗΠΑ) και ο Μάλεκ μένει με ένα βλέμμα απορίας.... Μπορεί να φτάσει στην πεντάδα των Οσκαρ, όχι γιατί είναι καλύτερος από τόσους εκεί έξω, αλλά γιατί αυτοί οι ρόλοι πάντα έχουν buzz, αλλά η όποια επιτυχία της ταινίας, θα αποδοθεί 100% δικαιότατα σε αυτόν. Δεν είναι εύκολο να γίνεις ο Mercury και στο τέλος να μην γελάνε μαζί σου.

Ο απολυμένος Μπράιαν Σίνγκερ στήνει μια χαρά τις ζωντανές σκηνές, γεμάτες ένταση και ηλεκτρισμό αλλά όχι εντελώς μακριά από κλισέ κάθε μουσικής βιογραφίας. Για παράδειγμα, η σκηνοθεσία του Μπράντλεϊ Κούπερ στο "A star is born" είναι κλάσεις ανώτερη όταν ο καλλιτέχνης πατά στη σκηνή.

To φινάλε ωστόσο σώζει τα πάντα. Η ταινία ξεκινά, για λίγο, με τον Freddie να ανεβαίνει μόνος τη σκάλα προς τη σκηνή του Wembley και στο τέλος, μαζί με την μπάντα. Η μεγαλειώδης εμφάνισή τους στο Live Aid το 1985 είναι από τις πρώτες εικόνες της εφηβείας μου στην τηλεόραση που μου "τίναξαν" το μυαλό. Το στήσιμο στην ταινία είναι καταπληκτικό, η κλισέ αίσθηση πως είσαι και εσύ εκεί, σχεδόν αληθινή. Το φιλί του Freddie στην μητέρα του, το φωνητικό παιχνίδι με τους 100.000 θεατές ή απλά ένας  frontman που απλά κάνοντας αυτό που ξέρει, περνούσε στην Ιστορία.

Το συναίσθημα που σου αφήνει δεν είναι η απογοήτευση, αλλά μια απλή σκέψη πως θα μπορούσε να γίνει μια ταινία που θα την ξαναδείς και ξαναδείς. Οπως τα τραγούδια των Queen... Τα ακούς και τα ξανακούς.  Till the end of time.

Πρώτη δημοσίευση: 1 Nov 2018, 23:48
Ενημέρωση: 8 Nov 2018, 20:45
Συντάκτης: 
Τίτλος:
Bohemian Rhapsody (Bohemian Rhapsody)
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
134
Εταιρία διανομής: 
Release: 
1 Νοεμβρίου 2018

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos