Anna

Σύνοψη: Το 1990 η νεαρή Ρωσίδα Anna έχει καταφέρει να βγει από τον δύσκολη ζωή στην Μόσχα και έπειτα από μια τυχαία γνωριμία καταφέρνει να πάει στο Παρίσι και να γίνει επιτυχημένο μοντέλο. Πίσω όμως από το προσωπείο, κρύβεται μια πράκτορας της KGB που ενώ εκείνη θέλει να σταματήσει, συνεχώς της ανατίθεται νέα αποστολή από την αδιάλλακτη Olga. Μέχρι που το παιχνίδι χοντραίνει, όταν μπαίνουν στην μέση και Αμερικανοί πράκτορες.

Άποψη: Ο Πάπας της nouvelle vague, ο Jean Luc Godard, είχε πει ότι το μόνο που χρειάζεσαι για μια ταινία είναι ένα κορίτσι και ένα όπλο, μόνο που ο Luc Besson το πήρε πολύ τοις μετρητοίς καθώς το μόνο που διαθέτει η ταινία είναι ένα όμορφο μοντέλο ως πρωταγωνίστρια και ένα όπλο που μάλλον έχει ξεμείνει από σφαίρες, όπως συμβαίνει στον σκηνοθέτη με τις ιδέες. Μετά την παταγώδη αποτυχία της προηγούμενης πανάκριβης παραγωγής του, «ο Βαλέριαν και η πόλη με τους χίλιους πλανήτες», ο Γάλλος σκηνοθέτης επιστρέφει στην γνωστή του συνταγή που τον έκανε γνωστό, δηλαδή μια γυναίκα ηρωίδα ως πρωταγωνίστρια που δέρνει κόσμο και καταφέρνει να επιβληθεί σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, από το «Leon» και την μικρούλα Natalie Portman και την «Nikita» μέχρι την πιο πρόσφατη -και ελπίζουμε όχι τελευταία- επιτυχία του, την «Lucy».

Το να κοπιάρεις όμως τον εαυτό σου δεν αποδεικνύεται συνήθως και ό,τι καλύτερο. Η ιστορία διαδραματίζεται στα τέλη του Ψυχρού Πολέμου, λίγο πριν την πτώση του Τείχους και της Σοβιετικής Ένωσης ξεκινώντας το 1985 και φθάνοντας γύρω στο 1990 με μια κοπέλα που γίνεται μοντέλο αλλά πάνω από όλα είναι μια πράκτορας που αναλαμβάνει αποστολές για πέντε χρονιά μέχρι να απελευθερωθεί από το καθήκον, μόνο που τα πράγματα δεν έρχονται ακριβώς έτσι.

Λόγω της μανίας που έπιασε τελευταία τους Αμερικανούς με την Κόκκινη Απειλή («Chernobyl» και «Stranger Things»)  βλέπουμε να καταφθάνει σαν επιδημία και στην Ευρώπη, με τον Besson να μας παρουσιάζει μια ιστορία αμερικανικής νίκης (δεν είναι spoiler διότι δεν αφορά το τι γίνεται στο τέλος αλλά το γενικότερο κλίμα) με τους Σοβιετικούς να φαντάζουν ως μια απόκοσμη μυστική απειλή. Μια δηλαδή εύκολη μανιχαϊστική λογική απλοποιημένων ρόλων. Πέραν αυτού, η ιστορία απουσιάζει οποιαδήποτε πρωτοτυπία και ευφάνταστη ιδέα, επαναλαμβάνοντας αυτά που είθισται να βλέπουμε σε κάθε ψυχροπολεμικό θρίλερ που σέβεται τον εαυτό του: ξύλο, όμορφες γυναίκες, μυστηριώδεις πράκτορες, αλλαγές στρατοπέδου εν είδη ανατροπής, μυστικά που δεν πρέπει να αποκαλυφθούν και αγωνιώδεις σκηνές μέσα στα εσωτερικά γραφεία του Κρεμλίνου, της KGB ή κάποιας σημαντικής θέσης της Σοβιετικής Ένωσης.

Όλα αυτά παρουσιάζονται ένα προς ένα αλλά σε πολύ πιο υποτονικό βαθμό, πολλές φορές σχεδόν βιαστικά. Ιδιαιτέρως η βιασύνη του σκηνοθέτη ως προς τον χρόνο καταστρέφει κάθε απόπειρα για plot twist. Συνεχώς πηγαινοέρχεται η υπόθεση χρονικά μία στο παρόν, μία στο παρελθόν για να εξηγηθούν οι ανατροπές που υπάρχουν, μόνο που από ένα σημείο και μετά γίνονται μηχανικά: βλέπουμε μια σκηνή παραλείποντας ένα σημείο της, λίγες σκηνές παρακάτω flashback και βλέπουμε τι πραγματικά έγινε. Αυτό γίνεται τουλάχιστον τέσσερις φορές! Η επιλογή της Sasha Luss που είχαμε δει και στον Βαλέριαν, είναι αρκετά επιτυχής, παρόλο που δεν έχει το υποκριτικό ταλέντο παλαιότερων πρωταγωνιστριών του. Εύκολα κλέβει την παράσταση η με σπαστή αγγλική προφορά Helen Mirren, ως μέλος της KGB, ενώ αξιοπρεπείς στέκονται οι Luke Evans και Cillian Murphy στους διεκπεραιωτικούς ρόλους τους. Ευχόμαστε ο Besson να ξαναβρεί την έμπνευσή του, αποφεύγοντας σκηνοθετικές ξεπέτες όπως η «Anna».