Το αγόρι του Θεού

 H υπόθεση του Εντγκάρντο Μορτάρα είναι ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στην ιστορία της Καθολικής εκκλησίας.

Προέκυψε λίγο πριν την διάλυση των Παπικών Κρατών και την άνοδο του αντισημιτισμού, συνδέεται άμεσα με την μακραίωνη παράδοση της κακομεταχείρισης των παιδιών στα χέρια των καθολικών ιερέων και διαθέτει ως πρωταγωνιστή τον πιο αμφιλεγόμενο και επικριθέντα πάπα: τον Πίο ΙΒ’.

Τι συνέβη όμως;

Το 1857, με το πρόσχημα της κρυφής βάπτισής του, ο εξάχρονος Εντγκάρντο (Enea Sala), ένα από τα εννιά παιδιά της οικογένειας των ιταλοεβραίων Μορτάρα, απομακρύνθηκε βιαίως από την οικογένειά του και εγκαταστάθηκε στην Σχολή Κατηχουμένων της Ρώμης, προκειμένου να ανατραφεί ως Καθολικός, σύμφωνα με τις επιταγές της Ρωμαϊκής εκκλησίας.

Παρά τις προσπάθειες των γονιών του (Barbara Ronchi, Fausto Russo Alesi) για να αναιρέσουν την απόφαση και να καταδικαστεί η αρπαγή του παιδιού και την διασπορά της είδησης στον υπόλοιπο τότε κόσμο -ακόμα και ο Ναπολέοντας εναντιώθηκε στην απαγωγή που διέταξε ο Πίος ΙΒ’ (Paolo Pierobon)-, παρά την αναταραχή και το μίσος του λαού για τον Ποντίφικα και την σκληρότητά του, οι δικαστικές αρχές της εποχής δικαίωσαν τους αυτουργούς και επισφράγισαν την παντοδυναμία της εκκλησίας.

Η ιστορία όμως;

Αφότου ο Steven Spielberg ανέλαβε και εγκατέλειψε την ιδέα της μεταφοράς της συγκεκριμένης ιστορίας στην μεγάλη οθόνη (δεν μπορούσε να βρει το παιδί που θα πρωταγωνιστήσει), το έργο ανέλαβε ο Μάρκο Μπελόκιο. Ο αιεθαλής Ιταλός, πάντα πιστός στα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα της χώρας του, δημιούργησε μια πομπώδη και σκοτεινή οπτικά, σύνθετη και λεπτοδουλεμένη αφηγηματικά ταινία.

Tο “Rapito” ανατέμνει τις επιπτώσεις της άκρατης θρησκευτικής εξουσίας και επιτίθεται δυναμικά στην καθολική εκκλησία και τους θιασώτες της, διανθίζοντας τις κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις του με ένα σκληρό οικογενειακό δράμα.

Παρά τα 83 του χρόνια, ο Μπελόκιο επιστρέφει μετά το “Il Tradittore” διατηρώντας καθαρότητα και δυναμισμό στην προσέγγιση των θεματικών. Η έκδηλη κριτική του παίζει με το διαθέσιμο υλικό αλλά παραμένει εγκρατής στις αντιδράσεις του, ενώ το σύνολο καταφέρνει να εκπλήξει ανα στιγμές τον θεατή, σε ένα κατά βάση πιο κλασικό, διεκπεραιωτικο δράμα που δεν το περιμένει.

Σίγουρα μακρηγορεί και πιθανά να μην προκαλέσει ενθουσιασμό, αλλά δύσκολα οι προεκτάσεις του θα αφήσουν κάποιον απροβλημάτιστο.