Unknown

Ένα τροχαίο ατύχημα στο Βερολίνο αφήνει τον Δρ. Μάρτιν Χάρις σε κώμα. Όταν λίγο καιρό μετά, θα συνέλθει, ανακαλύπτει ότι η σύζυγός του δεν τον αναγνωρίζει, ενώ ένας άλλος άνδρας έχει κλέψει την ταυτότητά του. Οι Αρχές τον αγνοούν και τον αντιμετωπίζουν με δυσπιστία. Με την απρόσμενη βοήθεια μιας μάλλον απίθανης συμμάχου, ο Μάρτιν θα εμπλακεί σε ένα μυστήριο που θα τον κάνει να αμφισβητήσει την πνευματική του υγεία, την ταυτότητά του, αλλά ταυτόχρονα θα συνειδητοποιήσει μέχρι πού είναι ικανός να φτάσει προκειμένου να αποκαλύψει την αλήθεια.

Η ιδέα δεν είναι κακή: ένας διακεκριμένος γιατρός παθαίνει αμνησία και όταν συνέρχεται, αντί να μην θυμάται αυτός τα συγγενικά και φιλικά του πρόσωπα, κανένας δεν τον αναγνωρίζει.
Και πρέπει να σας εξομολογηθώ ότι τον Λίαμ Νίσον έχω αρχίσει και τον συνηθίζω σε ανάλογες action flick ταινίες όπου όμως χρησιμοποιεί το ποιοτικό σινεφιλικό παρελθόν του και την στεντόρεια φωνή (προϊόν θεατρικών καταβολών) του για να κάνει πιστευτό τον ήρωά του. Μου αρέσει κιόλας. Είναι πειστικός.
Και το «Unknown» έχει τη ροή του, έχει την πλοκή του, έχει και το twist στο τέλος. Είναι με λίγα λόγια αξιοπρεπές χωρίς να επανεφευρίσκει το είδος ή να καινοτομεί. Προσθέστε και πινελιές κύρους από Γκανζ και Λαγκέλα.
Όπως πάει η ροή του κειμένου, λογικά περιμένεις και το αρνητικό.
Ποιο είναι, πες το, μας έσκασες…
Ε, να, στο προπέρσινο Taken, το διασκέδασα περισσότερο. Εδώ, είχα την αίσθηση ότι ο Σερά σα να παραπήρε την ταινία του στα σοβαρά, καθώς ενώ το twist είναι ικανοποιητικό, το συνοδεύει με μια διπλο-συνωμοσία που μοιάζει με ημι-αποτυχημένο επεισόδιο «24» και το τεντώνει, ενώ δε χρειάζεται. Με χαλαρή διάθεση, θα ήταν ακόμα καλύτερο…

Μr Tibbs