Never Let Me Go

(2 / 10). Η Ρουθ, η Κάθι και ο Τόμι περνούν την παιδική τους ηλικία σε ένα φαινομενικά ειδυλλιακό οικοτροφείο. Καθώς μεγαλώνουν, ανακαλύπτουν πως έχουν συμβιβαστεί με την δύναμη της αγάπης που νιώθουν ο ένας για τον άλλον, ενώ ταυτόχρονα προετοιμάζονται για την πραγματικότητα που τους περιμένει έξω στον κόσμο.

Δωρητής… φαιάς ουσίας

Ξεκινάς να χαζεύεις την ταινία του Ρόμανεκ και απολαμβάνεις το στήσιμό της, την φωτογραφία της, το ζηλευτό αρτίστικο μέρος της εν ολίγοις. Μέχρι την στιγμή που όσα ξεστομίζουν οι πρωταγωνιστές αρχίζουν και δεν βγάζουν νόημα. Εκεί έχεις δύο επιλογές: ή φωνάζεις, ή ξεκαρδίζεσαι. Έχουμε και λέμε:
Οικοτροφεία παιδιών (τα οποία περίπου στη μέση της ταινίας αξιώνεται ο σεναριογράφος να υπαινιχθεί ότι είναι κλωνοποιημένα) λειτουργούν στην Αγγλία με σκοπό τα παιδιά που μεγαλώνουν εκεί, λίγο πριν τα 30 τους να γίνουν δωρητές οργάνων, ώστε να ζήσουν άλλοι άνθρωποι που τα έχουν ανάγκη και να πεθάνουν αυτοί!

Πρώτη ερώτηση: τα παιδιά αυτά δεν έχουν γονείς; Είναι κλώνοι; Ας υποθέσουμε (γιατί δεν το λέει ποτέ) ότι είναι ορφανά. Και ενώ στην αρχή τα παιδιά δεν γνωρίζουν το μέλλον τους, όταν σε ηλικία 12 ετών μια δασκάλα τους δεν αντέχει και τους το αποκαλύπτει, αυτά… πέρα βρέχει, ούτε που ιδρώνει το αυτί τους. Απάθεια. Και κάποια στιγμή ενηλικιώνονται. Και αναπόφευκτα ερωτεύονται (ένα αισθηματικό τρίο καθόλου ενδιαφέρον και ιδιαίτερα προβλέψιμο).

Και ενώ μπορούν να πηγαίνουν όπου θέλουν και όπως θέλουν, ούτε μια προσπάθεια να διαφύγουν κάποια από αυτά, να αλλάξουν την μοίρα τους, να ζήσουν τον ερωτά τους. Παρά το γεγονός ότι κανείς δεν τους εμποδίζει. Εκεί, σαν υπνωτισμένα να περιμένουν το μοιραίο, σαν αποχαυνωμένα. Τριγυρνούν δεξιά και αριστερά με τη νοοτροπία του «θα πεθάνω σε λίγα χρόνια και όλα καλά». Χτυπούν καθημερινά κάρτα σε ένα σπίτι μέχρι να έρθει η σειρά τους. Και αυτό συμβαίνει μέχρι το τέλος μιας ταινίας που καλό θα ήταν να δωρίσει τον εαυτό της, ώστε να κάνει όλες τις άλλες ταινίες να σφύζουν από ζωή συγκρινόμενες μαζί της…

Eίπαμε βρε παιδιά, καλή η επιστημονική φαντασία, οι παρομοιώσεις, οι προσομοιώσεις, οι συμβολισμοί, οι παραλληλισμοί, οι αλληγορίες, αλλά έλεος, όχι άλλες αστειότητες σαν και αυτή...

Απόστολος Κίτσος