Τί αξίζει να σώσουμε

Τα πλάνα στην τηλεόραση μου θύμισαν τη σκηνή στο "Σινεμά ο Παράδεισος/1988" του Τζουζέπε Τορνατόρε όταν καίγεται από ατύχημα ο κινηματογράφος του Αλφρέντο στη μικρή Ιταλική πόλη όπου εκτυλίσσεται η πλοκή. Ένα τέτοιο σφίξιμο ένοιωσα παρακολουθώντας και τις προχθεσινές εικόνες με τρεις από τις αίθουσες-σύμβολα της Αθήνας να έχουν κατακλυσθεί από πύρινες γλώσσες. Ευτυχώς το Αττικόν, ο Απόλλωνας και το Άστυ σώθηκαν με ζημιές που μπορούν να αποκατασταθούν και περιμένουμε να λειτουργήσουν ξανά σύντομα.

Και με ρωτούν: γιατί τόση πια φασαρία για τις συγκεκριμένες επιχειρήσεις ενώ κάηκαν δεκάδες άλλα κτίρια, ενώ υποφέρει ο κόσμος; Η απάντηση είναι τόσο απλή που πραγματικά αναρωτιέμαι για την ψυχοσύνθεση όσων δεν τους κάηκε καρφάκι. Δεν υπάρχει χειρότερη κοινωνική κατάπτωση από την καταστροφή των πολιτισμικών μας μνημείων. Ο πολιτισμός δρα συμβολικά, ενώνει σε ιδέες και συναίσθημα τις κοινές μας εμπειρίες. Το σινεμά ιδιαίτερα ως η πλέον δυναμική τέχνη του 20ου αιώνα, συνεχίζει να αποτυπώνει και σήμερα τα όνειρά και τις ελπίδες μας. Είναι η εικονική κληρονομιά που έχει διαμορφώσει το λεξιλόγιο και τα πρότυπά μας. Είναι ένα καταφύγιο, μια σανίδα σωτηρίας όταν όλα γύρω μας καταρρέουν.

Σε μια περίοδο γενικής αναταραχής, ευρύτερης ανασφάλειας και μεγάλων ερωτημάτων για το μέλλον χρειαζόμαστε αυτά τα σύμβολα, σταθερές αξίες που θα μας οδηγήσουν σε ένα καλύτερο αύριο. Μερικοί προσπαθούν να μας πείσουν πως χρειάζεται reset στη ζωή και τη μνήμη μας. Μόνο οι φασισμοί και οι απολυταρχίες, ωστόσο, έκαιγαν την ιστορία τους. Ας γίνει τουλάχιστον αυτή η συγκυρία ευκαιρία για να σκεφτούμε καλύτερα τι αξίζει να διασώσουμε από αυτό που αλλάζει.