"Black mirror" s07: Μπόλικη τροφή για σκέψη

Σύνοψη: Μια ακόμη ανθολογία sci-fi ιστοριών που διαδραματίζονται σε ένα απροσδιόριστο χρονικά (αλλά μάλλον κοντινό) μέλλον, όπου η τεχνολογία έχει εξελιχθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να αναδιαμορφώνει δομικά τις ανθρώπινες σχέσεις, επαναδιαπραγματευόμενη έννοιες όπως ο έρωτας, η μνήμη ή η αυτοδιάθεση του σώματος.

ΣΧΕΤΙΚΑGet Away

Άποψη: «Εμβυθιστικές κηδείες», αναλώσιμα άβαταρ – αντανακλάσεις πραγματικών προσώπων για πάσα χρήση, επαναφορτιζόμενοι επιζώντες εγκεφαλικών βλαβών. Το Black Mirror επιστρέφει δυναμικά με την 7^η σεζόν του, η οποία ήδη από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας της αποθεώνεται διεθνώς. Αξίζει το όλο hype που δημιουργήθηκε γύρω από αυτήν; Σε μεγάλο βαθμό, ναι.

Κι αυτό γιατί, παρότι εύλογα δεν βρίσκονται όλα τα επεισόδια στο ίδιο επίπεδο (σεναριακά ή καθαρά καλλιτεχνικά), στην πραγματικότητα δεν υπάρχει «κακό» – ή έστω αδιάφορο επεισόδιο: κάθε ένα συνεισφέρει στο ετερογενές παζλ της σεζόν και από μια μεμονωμένη ιδέα με δεκάδες, εξαιρετικά ενδιαφέρουσες (φιλοσοφικές, ηθικές, επιστημονικές) προεκτάσεις.

Η γραφή είναι πυκνή, χωρώντας εντός της μια εντυπωσιακά ευρεία βεντάλια προβληματικών: εκβιαστική λογική των συνδρομητικών υπηρεσιών με τα premium πακέτα, έρωτας και σύνδεση την εποχή του Α.Ι., στασιμότητα της κινηματογραφικής βιομηχανίας προς όφελος του content, θεωρία των πολλαπλών συμπάντων (άρα και εαυτών), κι αυτά μόνο ενδεικτικά.

Εννοείται γαρνιρισμένα με τον απαραίτητο meta αυτοσαρκασμό του να θρηνείς το τέλος του κινηματογραφικού οράματος εξαιτίας του streaming μέσα από μια σειρά που διατίθεται ακριβώς σε μια τέτοια πλατφόρμα (αν μη τι άλλο, ο καπιταλισμός ξέρει πολύ καλά να ελίσσεται και να αναδιπλώνεται, αφομοιώνοντας οργανικά ακόμα και την κριτική αντίδραση στις δομές του και μεταβολίζοντάς την σε coolness πνευματώδους αυτογνωσίας – βλ. και το πρόσφατο The studio του Apple Tv).

Όχι βέβαια πως αυτό  αναιρεί τη γνήσια κινηματογραφική παιδεία που εκπέμπουν αρκετά επεισόδια, οι δημιουργοί των οποίων μεταγράφουν με μεράκι θεματικές εμβληματικών φιλμ σε συμφραζόμενα high tech δυστοπίας: από το Everything Everywhere All At Once μέχρι το Oldboy ή το Brief Encounter, τα homage υπάρχουν αλλά με όρους καλλιτεχνικής αυτοτέλειας.

Οπωσδήποτε, δεν είναι όλα τους εξίσου επιτυχημένα. Κάποια πραγματεύονται τις ίδιες ιδέες με αρκετά πιο ρηχό τρόπο συγκριτικά με τις πηγές της έμπνευσής τους, άλλα πάλι ανασυνθέτουν εντυπωσιακά αυτές ακριβώς τις πηγές, φρεσκάροντάς τες με σύγχρονη γλώσσα (π.χ. Hotel Reverie).

Γενικότερα, από άποψη εκτέλεσης των πάντα «ζουμερών» σεναριακών ιδεών της σειράς, θα λέγαμε πως υπάρχουν δύο κατηγορίες επεισοδίων: εκείνα που επαναλαμβάνουν τη μία βασική τους ιδέα ολοένα και πιο κλιμακούμενη συναισθηματικά (π.χ. Common People, Eulogy) κι εκείνα που, αφού θέσουν το premise, αφήνουν να διαφανούν πολλαπλά ενδεχόμενα κλεισίματος της πλοκής, δυσκολεύοντας την εύκολη πρόβλεψη του «τι θα γίνει στο τέλος» (π.χ. Hotel Reverie, Plaything).

Σε κάθε περίπτωση, κανένα επεισόδιο δε συνιστά «χάσιμο χρόνου» για το θεατή, αφού ακόμα και τα λιγότερο δυνατά του συνόλου δίνουν μπόλικη τροφή για σκέψη, ακολουθώντας τον και μετά τους τίτλους τέλους.