In-Edit 16: "Bird on a wire" - Κριτική

Περιγραφή: Το 1972 ήταν μια περίεργη, καθοριστική χρονιά για τον Leonard Cohen και ο Tony Palmer ήταν εκεί για να τα καταγράψει όλα με την κάμερά του.

Γνώμη: Υπάρχουν singer/songwriters και υπάρχουν και storytellers. Κι ο Leonard Cohen είναι ένας από τους σημαντικότερους, καθώς όλο το έργο του (μουσικό, λογοτεχνικό, ποιητικό, εικαστικό) είναι σαν ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα in progress.

Το “Bird on a wire” μας μεταφέρει στο 1972, χρονιά που ο Cohen είχε κυκλοφορήσει ήδη τρεις κλασσικούς δίσκους και είχε κερδίσει την αποδοχή και την αγάπη του κόσμου. Έτσι, ξεκίνησε μια ευρωπαϊκή περιοδεία που θα κατέληγε στην Ιερουσαλήμ, κατά τη διάρκεια της οποίας τα τεχνικά προβλήματα υπήρξαν πολλά και ο ίδιος οδηγήθηκε σε μια εσωτερική αναζήτηση, η οποία τον επαναπροσδιόρισε και καθόρισε την μετέπειτα πορεία του.

Είναι απλά συναρπαστικό για κάποιον που έχει στο μυαλό του τον Cohen ως έναν σεβάσμιο γέροντα να τον βλέπει σε νεαρή ηλικία να ερμηνεύει ζωντανά τα κλασικά τραγούδια του, να απαντάει σε ερωτήσεις δημοσιογράφων με αυτοσαρκαστικό χιούμορ («δεν έχω καλή φωνή και ξέρω να παίζω μόνο 2 ακόρντα» λέει χαρακτηριστικά) και να δέχεται άγριο πέσιμο από αιθέριες υπάρξεις που τον κοιτάζουν και λιώνουν.

Παράλληλα, όταν η κάμερα ζουμάρει στο, κατά κύριο λόγο ανέκφραστο, πρόσωπό του, ο θεατής σχεδόν ακούει τα γρανάζια του μυαλού του να δουλεύουν ασταμάτητα και όταν οι σκέψεις αυτές μετατρέπονται σε λόγια, μένεις έκπληκτος από την ουσία, την ωριμότητα και τη διαχρονικότητά τους.

Μακριά από ροκσταριλίκια και κάθε είδους έπαρση, ο Leonard Cohen αναδεικνύεται πραγματικά γι’ αυτό που είναι: ένας τεράστιος αναγεννησιακός καλλιτέχνης. Για το κλείσιμο, παραφράζοντας τους στίχους του Passing Through, αφήνοντας την αίθουσα αυτό που συνοψίζει την εμπειρία του “Bird on a wire” είναι το εξής: “Sometimes happy/Sometimes blue/Glad that we run into you… Mr. Cohen”.