"Phoenix rising": Γροθιά στο στομάχι

Σύνοψη: Η ηθοποιός Έβαν Ρέιτσελ Γουντ γνώρισε τον Μέριλιν Μάνσον σε ένα πάρτυ το 2007. Εκείνη ήταν 18 χρονών, εκείνος 37. Η σχέση τους κράτησε 3 χρόνια και έδωσε άπλετο υλικό στα tabloids.

ΣΧΕΤΙΚΑShirley

Τώρα, η Γουντ μιλάει για την κακοποίηση που βίωσε από τον Μάνσον σε ένα ντοκιμαντέρ, το οποίο δείχνει παράλληλα τον αγώνα της για να αλλάξει η νομοθεσία της Καλιφόρνια για το χρονικό διάστημα που μπορεί ένα θύμα ενδοοικογενειακής βίας να πραγματοποιήσει καταγγελία στις αρχές.

Γνώμη: Η αδηφάγα περιέργεια του κοινού για τις ερωτικές σχέσεις των ροκ σταρ δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Όλοι φανταζόμαστε ότι δεν μοιάζουν με τις σχέσεις των κοινών θνητών, καθώς η διασημότητα και οι αυτοκαταστροφικές τάσεις των αστέρων σίγουρα έχουν αντίκτυπο στην προσωπική τους ζωή. Τα ροκ ειδύλλια παραμένουν τυλιγμένα με μια αύρα σκοτεινού ρομαντισμού, με τον καλλιτέχνη και την απαραίτητη μούσα του να εμφανίζονται σαν χαρακτήρες ενός διεστραμμένου σύγχρονου παραμυθιού.

Η Έβαν Ρέιτσελ Γουντ, η οποία έγινε παγκοσμίως γνωστή στα 14 με τον ρόλο της προβληματικής έφηβης στο κινηματογραφικό “Thirteen”, έμελλε να γίνει η μούσα του Μέριλιν Μάνσον, του πιο διαβόητου ροκ σταρ των τελευταίων 30 ετών. Την προσέγγισε με τη δικαιολογία ότι θέλει να δουλέψει μαζί της για το σενάριο του “Phantasmagoria”, μιας ταινίας για το υποσυνείδητο του Λουίς Κάρολ, συγγραφέα της «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων». Φυσικά, δεν παρέλειψε να της πει ότι είναι μεγάλος θαυμαστής της δουλειάς της. Στη συνέχεια, φρόντισε ώστε να την κάνει να πιστέψει ότι κανείς δεν τον καταλαβαίνει όπως αυτή και vice versa. Κι όταν έγιναν ζευγάρι, φρόντισε να την βομβαρδίσει με δηλώσεις αιώνιας αγάπης και αφοσίωσης. Και πάνω στον ένα χρόνο της σχέσης τους, αφού την είχε απομονώσει από συγγενείς και φίλους, άρχισε να την κακοποιεί σωματικά και σεξουαλικά.

Στο “Phoenix Rising”, το ντοκιμαντέρ δύο επεισοδίων της Έιμι Μπεργκ (“Deliver Us From Evil”), η Έβαν Ρέιτσελ Γουντ ξετυλίγει αρχικά το οικογενειακό της υπόβαθρο σε μια προσπάθεια να εξηγήσει τη σαγήνη που της προξένησε ο Μάνσον. Και στη συνέχεια, μιλά για όσα συνέβησαν στην τριετή σχέση τους, ενώ πληθώρα φωτογραφικού υλικού και αρχειακού υλικού αξιοποιείται για να δείξει τη Γουντ πριν τον Μάνσον και κατά τη διάρκεια της σχέσης τους. Ο συνδυασμός του υλικού και της μαρτυρίας της στήνουν ένα ντοκιμαντέρ που, με αφορμή αυτή τη σχέση, λέει πολλά για τη φύση των κακοποιητικών σχέσεων εν γένει και κλείνει τα στόματα όσων ακόμα αναρωτιούνται «γιατί η (τάδε) δεν μίλησε νωρίτερα;»

Αν και υπάρχουν ζητήματα αφηγηματικής συνοχής και το animation που χρησιμοποιείται για να απεικονίσει τη Γουντ σαν μια άλλη Αλίκη στη χώρα των τεράτων θα μπορούσε και να λείπει, το “Phoenix Rising” είναι μια δίωρη γροθιά στο στομάχι, στενάχωρη, εξοργιστική, αλλά απαραίτητη. Γιατί δείχνει ότι ακόμα και στη μετά-Μάνσον εποχή, η Γουντ, αλλά και οι υπόλοιπες πρώην σύντροφοί του που εμφανίζονται και μιλάνε για τις εμπειρίες τους, δεν έχουν απαλλαγεί ακόμα από τον άνθρωπο που τους είχε κάνει τη ζωή κόλαση.

Η σκιά του Μάνσον πέφτει βαριά πάνω στο όλο εγχείρημα, αλλά η επιλογή της Μπεργκ να δείξει αποσπάσματα από συνεντεύξεις και την αυτοβιογραφία του, backstage και onstage footage από τις συναυλίες του, καθώς και σκηνές από βιντεοκλίπ του (τότε που η κακοποίηση γυναικών on camera θεωρούνταν «καλλιτεχνική επιλογή»), στηρίζει τη μαρτυρία της Γουντ, χωρίς να φτάνει στο σημείο να τον δαιμονοποιεί, όπως υποστηρίζουν με θέρμη οι θαυμαστές του.

Άλλωστε, και η ίδια η Γουντ δηλώνει ότι ο Μάνσον είναι κατά τη γνώμη της ένα άτομο το οποίο έχει πιθανότατα υποστεί και το ίδιο κακοποίηση. Απλά, επέλεξε να συνεχίσει τον κύκλο της βίας, με τη μουσική βιομηχανία, τον Τύπο και το κοινό να κάνουν τα στραβά μάτια για χάρη της μοναδικότητάς του και της περσόνας του.