Fleabag Season 2 Προσοχή: ακολουθούν διθύραμβοι!

Μπορεί να έχει ήδη πάρει κάπου το μάτι σας ότι το Fleabag είναι μία από τις καλύτερες σειρές της χρονιάς. Μετά και την δεύτερη και αποχαιρετιστήρια σεζόν του, νομίζω ότι πλέον μπορούμε να μιλάμε για μία από τις καλύτερες σειρές της πενταετίας!

ΣΧΕΤΙΚΑ"Crashing" season 1: Οξυδερκές

Η δημιουργός και πρωταγωνίστριά του, Φίμπι Γουόλερ-Μπριτζ, μετέφερε τον χαρακτήρα που δημιούργησε για μια βραβευμένη θεατρική παράσταση στη μικρή οθόνη και στην πρώτη σεζόν μας χάρισε το εμπνευσμένο πορτραίτο μιας «κυρίας» με χιούμορ, γοητεία, ελλατώματα και μια αληθοφάνεια που κατέληγε να είναι έως και επίπονη.

Στη δεύτερη σεζόν, αποδεικνύει τελεσίδικα ότι τόσο η ίδια, όσο και το alter ego της, δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο! Ένα χρόνο μετά τα γεγονότα της πρώτης σεζόν, η πρωταγωνίστριά μας προσπαθεί να μας πείσει ότι έχει αλλάξει: γυμνάζεται, τρώει σωστά, το καφέ της πάει πολύ καλά και η ίδια μένει σιωπηλή στα οικογενειακά γεύματα, όπου έχει να αντιμετωπίσει: τον αμήχανο πατέρα της, την εκνευριστική μέλλουσα μητριά της (η Ολίβια Κόλμαν της «Ευνοούμενης» σε ένα ρόλο σκέτη απόλαυση), την μονίμως αγχωμένη αδερφή της και τον creepy κουνιάδο της.

Φυσικά, η στροφή της προς το healthy lifestyle δεν κρατάει για πολύ, καθώς γνωρίζει τον νεαρό, σαγηνευτικό, αθυρόστομο, έξυπνο και σέξι… παπά (τα ιερά και τα όσια που λέγαμε παραπάνω), ο οποίος πρόκειται να παντρέψει τον πατέρα της με τη μητριά-τέρας. Κι εδώ συμβαίνει κάτι πραγματικά θαυμαστό: η Waller-Bridge χτίζει την έλξη μεταξύ τους και το διαχρονικό «will they, won’t they» σενάριο χωρίς να πατήσει σε καμία ευκολία σχετικά με την taboo φύση μιας τέτοιας σχέσης!

Η χημεία της με τον Άντριου Σκοτ (που θα δούμε και στην επερχόμενη σεζόν του Black Mirror) είναι παροιμιώδης, ενώ η σκηνή της εξομολόγησης είναι ένα από τα πιο καλογραμμένα πράγματα που θα δείτε φέτος. Εδώ έχουμε να κάνουμε με δύο μοναχικούς ανθρώπους που συνειδητοποιούν ότι δεν χρειάζεται να κρύβουν διαρκώς τις αδυναμίες του, η μία κάτω από τόνους σαρκασμού και ο άλλος κάτω από τα ράσα. Ακούγεται απλό και πολυφορεμένο, αλλά γίνεται με έναν τόσο αναζωογονητικό τρόπο που σε κάνει πραγματικά να νοιαστείς.

Το άλλο αναζωογονητικό χαρακτηριστικό του Fleabag είναι το ότι η δημιουργός του δεν κάνει το λάθος να αφήσει υποανάπτυκτους τους δεύτερους χαρακτήρες, ώστε να σε κάνει να ενδιαφέρεσαι μόνο για τον δικό της. Προφανώς και ταυτίζεσαι περισσότερο με εκείνη (άλλωστε διαρκώς κλείνει κυριολεκτικά το μάτι στον θεατή, σπάζοντας τον λεγόμενο «τέταρτο τοίχο»), αλλά και οι υπόλοιποι παίκτες αυτής της κωμικοτραγικής ιστορίας έχουν τις στιγμές τους σε μια σεζόν που πραγματικά κεντάει, σε σημείο που είναι πολύ πιθανό να πάθετε στερητικό σύνδρομο αφού καταβροχθίσετε τα έξι επεισόδιά της.

Ο αποχαιρετισμός είναι όμως τόσο ταιριαστός σε όλο το πνεύμα της σειράς και τόσο προσωπικός, που θα νιώσετε σαν να αποχαιρετίσατε την γαμάτη καλύτερή σας φίλη που φεύγει στο εξωτερικό για να κάνει σπουδαία πράγματα. Κι η Γουόλερ-Μπριτζ, που είναι ήδη δικαίως περιζήτητη, εκπλήρωσε όχι μόνο τις υποσχέσεις που άφησε η πρώτη σεζόν του Fleabag, αλλά απέδειξε ότι υπάρχουν πολύ σοβαροί λόγοι που ακόμα και κοτζάμ James Bond χρειάζεται πλέον τα μαγικά της!