Bενετία 24 - Iddu: Η ιστορία του τελευταίου Νονού

Σύνοψη: Σικελία, αρχές 00s. Έπειτα από κάποια χρόνια στην φυλακή για μαφία, ο Catello, επαγγελματίας πολιτικός, έχει χάσει τα πάντα.

ΣΧΕΤΙΚΑΦεστιβάλ Βενετίας 2025: Πρόεδρος ο Αλεξάντερ Πέιν

Όταν οι ιταλικές μυστικές υπηρεσίες του ζητάνε να βοηθήσει να πιάσουν τον Matteo, το τελευταίο μεγάλο αφεντικό της μαφίας, ο Catello εξετάζει το ενδεχόμενο να ξαναμπεί στο παιχνίδι.

Άποψη: Ο διαβολικός, όπως αποκαλούσαν τον Matteo Messina Denaro, γνωστό και ως ο τελευταίος Νονός, είναι ένα υπαρκτό ηγετικό πρόσωπο της Cosa Nostra που έφυγε πέρσι από την ζωή και μέχρι τότε θεωρούταν ένας από τους πιο επικίνδυνους και περιζήτητους εγκληματίες στον κόσμο.

Δεν είναι περίεργο λοιπόν που τα γράμματα που βρέθηκαν να ανταλλάσσουν οι δυο άντρες ενέπνευσαν τους ιταλούς σκηνοθέτες, Fabio Grassadonia και Antonio Piazza, για μια μαφιόζικη ταινία με δύο από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς της γενιάς τους στους σχετικούς ρόλους, τον Toni Servillo και τον Elio Germano, βραβευμένοι και οι δύο τους στο παρελθόν στην Μπιεναλε, κάτι που άνετα θα μπορούσε να επαναληφθεί σε αυτό το ερμηνευτικό ντούο υψηλών προδιαγραφών, αυστηρής μελέτης, μέτρου και πηγαίου συναισθήματος.

Μετά το Sicilian Ghost Story, οι σκηνοθέτες επιμένουν στην θεματική της σικελικής μαφίας και της έννοιας της προδοσίας, αυτήν την φορά όχι μέσω της φόρμας ιστορίας μυστηρίου και coming of age ρομάντζου, αλλά βυθιζόμενοι πλήρως στον αμοραλιστικό κόσμο της μαφίας και στους δικούς της νόμους, που βλέπει τον έναν ως ήρωα, τον άλλο ως προδότη.

Πιο κοντά σε ταινίες του Μπελόκιο και λιγότερο στον Νονό του Κόπολα, το οποίο είναι ορατό και από το λεπτό μαύρο χιούμορ που διαθέτει αντί μιας πιο επικής αλά Κόπολα αφήγησης. Πατάει γερά στην γη, δείχνει την τρωτότητα και την θνητότητα των ηρώων χάνοντας στοιχεία όμως από την βία και την ένταση του κόσμου που περιγράφει.

Ακριβώς επειδή βασίζεται ως ιστορία σε γράμματα, είναι περισσότερο διαλογικό και ομιλητικό από όσο θα έπρεπε, η μαφιόζικη σιωπή είναι άγνωστη στην ταινία, ενώ και το κυνήγι γάτας-ποντικιού ανάμεσα στον αρχιμαφιόζο και τον προδότη είναι περιορισμένη και λίγο υποτονική. Η επιθυμία να αναλυθούν οι χαρακτήρες μέσα στο οικογενειακό και προσωπικό τους φάσμα, όπως ο Servillo που γυρνάει μετά από έξι χρόνια στην φυλακή για να βρει μια οικογένεια οικονομικά ρημαγμένη, αλλά και με αλλαγές, προσθέτει μια ανθρωπιά και έναν ρεαλισμό, σε μια ιστορία που θα απαιτούσε μια μεγαλύτερη δραματική ένταση.

Το δίδυμο βέβαια Servillo-Germano, που πρώτη φορά συναντιέται επί της οθόνης, είναι αφοπλιστικό, χαρίζοντας μας μερικές απολαυστικές στιγμές γέλιου και πίκρας.