"Ad Vitam" season 1: Συναρπαστική ιδέα, μέτρια εκτέλεση

Το Netflix συνεχίζοντας την παράδοση του να συμπεριλαμβάνει μη αγγλόφωνες ταινίες και σειρές στο περιεχόμενο του, μας συστήνει σε αυτή τη γαλλική Sci-Fi σειρά του Arte France.

ΣΧΕΤΙΚΑShirley

Το Ad Vitam με ένα πολλά υποσχόμενο πρώτο επεισόδιο, μας ξεναγεί σε μία κοινωνία όπου οι άνθρωποι μέσω μίας αγωγής που έχουν τη δυνατότητα να ξεκινήσουν μετά τα 30 τους χρόνια, σταματούν να γερνάνε και έτσι μπορούν να ζουν για πάντα. Ωστόσο, δέκα χρόνια μετά από ένα κύμα ανεξήγητων αυτοκτονιών ανηλίκων, εφτά ακόμη ανήλικοι βρίσκονται νεκροί σε μία παραλία και ο Darius, ένας έμπειρος αστυνομικός, με τη βοήθεια της Christa, μιας εικοσιπεντάχρονης που  είχε εμπλακεί στις αυτοκτονίες της προηγούμενης δεκαετίας, αναλαμβάνει να διαλευκάνει την υπόθεση.

Η σειρά επιδέξια φτιαγμένη, σε νέον ψυχρά χρώματα, ηλεκτρονική μουσική, ατμοσφαιρικά αποστασιοποιημένα πλάνα και μία ψυχρή σκηνοθετική θεατρικότητα, μας εισάγει σε έναν κόσμο που αρχικά μοιάζει οικείος αλλά αποδεικνύεται βαθιά διαταραγμένος και τελικά ευάλωτος.

Το Ad Vitam ξεκινά κάνοντας εύστοχους σχολιασμούς σχετικά με την πολυπλοκότητα μίας κοινωνίας, όπου το αναπόφευκτο δεν είναι πια τέτοιο, όπου οι άνθρωποι φαίνονται να έχουν απεριόριστο χρόνο και αμέτρητες δυνατότητες, απαλλαγμένοι από την αλήθεια που αποτελεί ίσως την κινητήριο δύναμη κάθε τέχνης ή φιλοσοφίας. Από τα πρώτα κιόλας επεισόδια τίθενται αμέτρητοι προβληματισμοί, για το πως εξελίσσονται οι καριέρες, οι τέχνες οι ανθρώπινες σχέσεις, πως αντιμετωπίζονται οι μνήμες που συσσωρεύονται, ο υπερπληθυσμός και κυρίως, η νεολαία. Γιατί αυτή η ηλικιακή ομάδα, το μέλλον και η ελπίδα κάθε υγιούς κοινότητας, εδώ, σε μία κοινωνία που δεν ανανεώνεται πλέον, αποτελούν είδος προς εξαφάνιση. Εκθρονισμένοι πλέον από τον ουσιώδη αυτό ρόλο, εύστοχα παρουσιάζονται αποπροσανατολισμένοι, γεμάτοι φόβο και οργή για ακαθόριστους λόγους και κυρίως χωρίς κίνητρα ούτε ελπίδες για το ατελείωτο μέλλον που έχουν μπροστά τους.

Γρήγορα ωστόσο γίνεται φανερό ότι το Ad Vitam, δυσκολεύεται να φανεί άξιο των υψηλών προσδοκιών του. Το μυστήριο που αποτελεί κεντρικό σημείο της πλοκής του, εξελίσσεται με απλοϊκές κινήσεις και συνειρμούς, οι χαρακτήρες αναπτύσσονται βαριεστημένα και η σειρά πέφτει στη χαρακτηριστική παγίδα του είδους, να χάσει το ενδιαφέρον της μόλις ο θεατής συνηθίσει την κεντρική ιδέα και κατανοήσει τον κόσμο της. Έτσι τα έξι της επεισόδια μοιάζουν ταυτόχρονα πολλά και όχι αρκετά, αφού καταφέρνει τόσο να πλατειάσει, όσο και να αφήσει τους χαρακτήρες μετέωρους και την ιστορία της ανολοκλήρωτη. Είναι τελικά φανερή η σύγχυση των δημιουργών της, στην προσπάθεια τους να διαχειριστούν το εξαιρετικά ενδιαφέρον υλικό τους και με τη δεύτερη σεζόν να μην έχει για την ώρα ανακοινωθεί, ο θεατής βλέπει απογοητευμένα τα στοιχεία της να παραμένουν ασύνδετα, τους χαρακτήρες να συμπεριφέρονται με τρόπο ανεξήγητο και τελικά να αγγίζει επιφανειακά μόνο τον πολύπλοκο προβληματισμό της.

Ακόμη και έτσι πάντως, το Ad Vitam δημιουργεί άφθονους προβληματισμούς στο σκεπτόμενο θεατή, με τη φιλοσοφική της διάσταση συχνά να βρίσκεται σε δεύτερη μοίρα, αλλά να εισβάλει απροσδόκητα στις σκηνές και τους διαλόγους της. Φαντάζει τελικά η μάλλον αδύναμη πλοκή σαν πρόφαση, για να μας ξεναγήσει σε έναν κόσμο αντιφατικό, ελκυστικό και σκοτεινό ταυτόχρονα, καταλήγοντας στο θλιβερό συμπέρασμα ότι ο θάνατος ακόμη και όταν νομίζεις ότι έχει ηττηθεί, καταφέρνει πάντα να δαμάσει την ανθρώπινη ύπαρξη, ακόμη και αν ζεις για πάντα, αυτός παραμένει ακλόνητος.

5,5 / 10