The infernal machine

Σύνοψη: Ένας απομονωμένος συγγραφέας βγαίνει από το κρυφτό όταν αρχίζει να λαμβάνει ατελείωτα γράμματα από έναν εμμονικό θαυμαστή. Αυτό που ακολουθεί είναι ένας επικίνδυνος λαβύρινθος καθώς αναζητά το άτομο πίσω από τα κρυπτικά μηνύματα.

Άποψη: Ο πάντα γοητευτικός Guy Pearce πρωταγωνιστεί στην ταινία την “The Infernal Machine” ως Bruce Cogburn, ένας συγγραφέας που γίνεται ερημίτης και δεν έχει καμιά διάθεση να παραμείνει γνωστός μετά από ένα αμφιλεγόμενο γεγονός που αφορά το μυθιστόρημά του. Παρότι ελάχιστοι άνθρωποι γνωρίζουν πού βρίσκεται, ένας εμμονικός θαυμαστής καταφέρνει να του στέλνει δέματα και γράμματα, χωρίς να εμφανιστεί στην ταινία, αλλά κάνοντας διαρκώς την παρουσία του αισθητή.

Η ταινία είναι αργής καύσης και δεν βιάζεται να ξετυλίξει την πλοκή στους θεατές. Αυτό δεν θα ήταν και τόσο κακό, αν δεν έμοιαζε σε αρκετά σημεία σαν να επαναλαμβάνεται, όπως για παράδειγμα τις φορές που βλέπουμε τον Cogburn σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο ενώ προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον εμμονικό θαυμαστή, πράγμα που γίνεται κουραστικό μετά από λίγο. O Pearce δίνει μια δυνατή ερμηνεία με όλο το άγχος, τον φόβο και τον θυμό που διακατέχουν τον ήρωα. Δυστυχώς, όμως, μόνος του δεν μπορεί να κάνει και πολλά για να ισοφαρίσει μια κατά τα άλλα basic ταινία που δεν εκμεταλλεύεται την αρχική, ενδιαφέρουσα ιδέα.

Κατά τα άλλα, το cast είναι μικρό, όπως στις περισσότερες ανεξάρτητες ταινίες. Ο Pearce είναι  το highlight, αλλά δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για την Alice Eve ή τον Alex Pettyfer. Η Eve δεν είναι απαραίτητα κακή, όμως, ο χαρακτήρας της δεν αναπτύσσεται επαρκώς κατά τη διάρκεια της ιστορίας. Όσο για τις σκηνές του Pettyfer με τον Pearce είναι καλές επειδή ο Pearce καταφέρνει να τις αναδείξει και να δώσει λίγη από τη λάμψη του στον νεαρό ηθοποιό.

Συνολικά, αυτό που αρχίζει ως ένα αργό, ψυχολογικό μυστήριο, μετατρέπεται σταδιακά σε ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ και φτάνει μέχρι το τέλος σε μια αλλόκοτη, μεταφυσική περιοχή.

Και εκεί ακριβώς η ιστορία μοιάζει να «χάσκει». Η απόφαση να μην εμφανιστεί ο θαυμαστής είναι έξυπνη. Από την άλλη, όμως, κάνει το τέλος ακόμα πιο απογοητευτικό, βιαστικό και «ξεχειλωμένο», με μια ανούσια φλυαρία, μιας και στην τελική δεν έχει και πολλά να πει όταν, πλέον, η υπόθεση έχει εξαντλήσει τα όποια “τρικ” εντυπωσιασμού.

Οι ανατροπές του δεύτερου μέρους «καίγονται» από μια προχειρότητα, σαν η ταινία να προσπαθεί να χωρέσει πολλαπλά νοήματα, ξεχνώντας, όμως, το πιο βασικό: τη μετάδοση συναισθημάτων και αυθεντικής συγκίνησης στους θεατές της.