Wham!

Σύνοψη: Η ιστορία πίσω από τη φιλία μεταξύ των Τζορτζ Μάικλ και Άντριου Ρίτζλι, οι οποίοι ως Wham! κατάφεραν να γράψουν τη δική τους ιστορία στην ποπ μουσική των ‘80s, οδηγώντας τον Μάικλ στη μετέπειτα επιτυχημένη σόλο καριέρα του.

Γνώμη: Ήμουν αγέννητη ακόμα την περίοδο που δραστηριοποιήθηκαν οι Wham! Όμως, ο Τζορτζ Μάικλ είναι ένας από τους πρώτους ποπ σταρ που θυμάμαι, καθώς στα ‘90s, όταν ήμουν παιδί, μεσουρανούσε, ενώ δεν άργησε και η στιγμή που έμαθα ότι το “Last Christmas”, το τραγούδι-συνώνυμο των Χριστουγέννων, είναι ένα κομμάτι που είχε γράψει και ερμηνεύσει ως μέλος των Wham!

To “Last Christmas” ήταν λοιπόν η πρώτη μου επαφή με την ύπαρξη των Wham! και οι εικόνες του συγκροτήματος, με τα χαρακτηριστικά κουρέματα, τα αθλητικά σορτσάκια και τα τα FILA αντιανεμικά καταγράφηκαν στη συνείδησή μου ως απόλυτη απεικόνιση μιας δεκαετίας που τα χρώματα και η στιλιστική υπερβολή ήταν στην ημερήσια διάταξη.

Οι Wham!, όπως μαθαίνει κανείς παρακολουθώντας το ομώνυμο ντοκιμαντέρ που είναι διαθέσιμο στο Netflix, γεννήθηκαν άλλωστε στις αρχές αυτής της δεκαετίας, όταν οι 18χρονοι Τζορτζ Μάικλ και Άντριου Ρίτζλι αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν ένα όνειρο που είχαν από τότε που γνωρίστηκαν στην τρυφερή ηλικία των 12 ετών: ναι φτιάξουν ένα ποπ συγκρότημα και να κατακτήσουν τον κόσμο.

Ο Κρις Σμιθ, σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ, εξιστορεί σε μιάμιση ώρα, μέσω της χρήσης αρχειακού υλικού σε συνδυασμό με τις αφηγήσεις του Μάικλ και του Ρίτζλι, το χρονικό της ανόδου των Wham!, οι οποίοι σε αντίθεση με άλλα συγκροτήματα δεν πέρασαν ποτέ στη φάση της πτώσης. Οι καλλιτεχνικοί δρόμοι τους χώρισαν όταν η μπάντα βρισκόταν ακόμα σε τροχιά επιτυχίας κι έπειτα ο κόσμος έμελλε να αγκαλιάσει τον Μάικλ σαν σόλο καλλιτέχνη, σε μια πορεία που έχει καταγραφεί εκτενώς σε άλλα ντοκιμαντέρ.

Λόγω της μικρής διάρκειάς του, το “Wham!” μπορεί μεν να μην κάνει ποτέ κοιλιά, αλλά δεν καταφέρνει να βουτήξει βαθύτερα σε ευρύτερα θέματα, όπως το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο της εποχής στην οποία δραστηριοποιήθηκε η μπάντα. Βέβαια, οι Wham! δεν ήταν ποτέ αυτό που θα λέγαμε “πολιτική” μπάντα, ήταν ένα ποπ συγκρότημα που έγραφε κυρίως τραγούδια-ύμνους για την ανεμελιά και τη σφοδρότητα της νεότητας (πράγμα απόλυτα λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι και οι δύο ήταν εικοσάχρονοι όταν άγγιξαν την κορυφή).

Αυτό που καταφέρνει όμως πολύ καλά είναι να δημιουργήσει το πορτρέτο μιας πραγματικής φιλίας, ανάμεσα σε δύο ξεχωριστούς και ταλαντούχους ανθρώπους, να θυμίσει στους παλιούς και να δείξει στους νεότερους ότι υπήρχε μία εποχή που οι αστέρες της ποπ δεν ήταν προϊόντα ειδικά κατασκευασμένα προς ευρεία κατανάλωση. Κι αυτό είναι από μόνο του αρκούντως συγκινητικό και αρκεί για να δει κανείς το “΅Wham!”.

Τέλος, ένας ακόμη λόγος είναι η συνεισφορά του ίδιου του Άντριου Ρίτζλι. Ο άλλος Wham!, αυτός που εν τέλει στάθηκε στη σκιά του Τζορτζ Μάικλ, παρουσιάζεται σαν το σπάνιο παράδειγμα ανθρώπου που ξέρει πότε πρέπει να αποχωρήσει, ώστε να αφήσει τα φώτα να λάμψουν αποκλειστικά πάνω στον πραγματικό σταρ. Ο τρόπος που μιλάει για τη σχέση του με τον Μάικλ και το πώς ένιωθε βλέποντας ότι οι Wham! θα έπρεπε κάποια στιγμή να φτάσουν στο τέλος τους είναι ένα masterclass χάρης, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πόσο bitching and whining παίζει με μέλη μπαντών που νιώθουν ότι επισκιάζονται από τον frontman τους. Ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι οι Wham! διαλύθηκαν πριν καούν και πριν καταστραφούν οι μεταξύ τους σχέσεις.

Βέβαια, ο Σμιθ θα μπορούσε να εστιάσει περισσότερο σε πιθανόν τριβές ανάμεσά τους, καθώς αποκλείεται να μην υπήρχαν, αλλά επέλεξε να μην πάρει την κουτσομπολίστικη οδό και εν τέλει έφτιαξε ένα όχι πλήρες αλλά αντιπροσωπευτικό πορτρέτο του διδύμου που σημάδεψε μία ολόκληρη δεκαετία.