Tommaso

Ο Έιμπελ Φεράρα σηκηνοθετεί τον Γουίλεμ Νταφόε για 3η φορά μέσα σε 5 χρόνια. 

Tommaso - κριτική ταινίας

Θα το βρείτε: Cinobo

Η νέα συνεργασία του Abel Ferrara, με τον William Dafoe (μετά το “Pasolini” και το ανυπόφορο “Siberia”), σε ελληνική μάλιστα συμπαραγωγή της Faliro House, είναι ένα βαθιά αυτοβιογραφικό δράμα, για έναν πρώην εθισμένο σε ναρκωτικά και αλκοόλ Νέοϋορκέζο σκηνοθέτη και ηθοποιό, που ζει στη Ρώμη με την κατά πολύ νεότερη σύζυγο του και την ανήλικη κόρη του.

Ο σκηνοθέτης των «King of New York» και «Bad Lieutenant», δίνει αυτή τη φορά μία ταινία που δεν επικεντρώνεται σε μία τοξική και ατίθαση ανδρική φιγούρα, αλλά καταπιάνεται αντίθετα με την «εξημερωμένη» μεσήλικη μορφή της.

Έτσι στο Tomasso, πρωταγωνιστεί ένας άνθρωπος που έχει πλέον αποκάμει, μετά από χρόνια ξέφρενης νιότης, και καλείται τώρα να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της ήσυχης οικογενειακής και συζυγικής ζωής, με τα σημάδια του παρελθόντος να τον συνοδεύουν σε κάθε βήμα του.

Η ταινία είναι σκηνοθετημένη με αυθόρμητα, ενίοτε αμήχανα, πλάνα και γυρισμένη στο ίδιο το σπίτι του σκηνοθέτη, ο οποίος εξάλλου «δανείζει» στον πρωταγωνιστή της την γυναίκα (Cristina Chiriac) αλλά και την κόρη του (Anna Ferrara), που υποδύονται τη σύντροφο και κόρη του Tomasso αντίστοιχα.

Η ιστορία κυλά αργά, με προσεγμένη αφήγηση και κάποιες ονειρικές σεκάνς, εξερευνώντας τους γνωστούς υπαρξιακούς προβληματισμούς αστικού τοπίου, με έμφαση εδώ στην οικογένεια και συζυγικές σχέσεις, στη δυσκολία επικοινωνίας σε ξένη χώρα, στο χάσμα μεταξύ ανδρών και γυναικών και την οργή που σταδιακά συσσωρεύεται όταν δεν υπάρχει περιθώριο να εξωτερικευτεί.

Διαθέτει ωστόσο το Tomasso, τη σεναριακή λεπτότητα να ανάγει σκηνές της καθημερινότητας σε μείζονος σημασίας υπαρξιακές αναφορές.

Ένας αλκοολικός ζητιάνος με το οποίο έρχεται ο ήρωας σε αντιπαράθεση, μία χαλασμένη λάμπα, μία καθημερινή διαφωνία με τη γυναίκα του ή μία παρεξήγηση για την ώρα του φαγητού, όλα τα φαινομενικά ασήμαντα και τυχαία, συσσωρεύονται στη συνείδηση του ήρωα και χτίζουν σταδιακά το δράμα του.

Και ο ίδιος ο Tomasso, παρόλο που έχει οικογένεια φαίνεται να ζει ως εργένης, να περιφέρεται μόνος του στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας στους δρόμους της Ιταλικής πρωτεύουσας. Αντίστοιχα  και η αφηγηματική ματιά είναι βαθιά υποκειμενική, μέχρι που η πραγματικότητα φτάνει σε σημείο να χάνεται μέσα στις παραισθήσεις, τις εμμονές και τους φόβους του πρωταγωνιστή.

Έχει έτσι η ταινία, κάτι από τα μοναχικά ανδρικά πορτρέτα του Terence Malick, αν και εμφανώς λιγότερο στυλιζαρισμένη, ή κάτι από τις θρησκευτικές αναφορές και τις σουρεαλιστικές ονειροφαντασίες του Fellini, αν και λιγότερο πνευματώδης.

Χτίζει ωστόσο ένα ειλικρινές πορτρέτο ενός μπερδεμένου, σύγχρονου άνδρα, που μοιάζει να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του  αμαρτωλό και άγιο ταυτόχρονα, που στη μία σκηνή αποτυγχάνει παταγωδώς να μείνει πιστός στις αξίες του αλλά στην επόμενη δείχνει όλη τη συμπόνοια και την τρυφερότητα του κόσμου. Ή με μία άλλη ματιά, που αρμόζει ίσως καλύτερα στο ελαφρώς επιτηδευμένο φινάλε, ένας ναρκισσιστής που προτιμά να σταυρώσει τον εαυτό του από το να έρθει αντιμέτωπος με τις ευθύνες του.

Πρώτη δημοσίευση: 9 Feb 2021, 14:11
Ενημέρωση: 9 Feb 2021, 14:19
Τίτλος:
Tommaso
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
115
Εταιρία διανομής: 
Πλατφόρμα Streaming: 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos