8 χρόνια μετά το τελευταίο του κινηματογραφικό εγχείρημα (Antiviral), ο υιός Cronenberg, Brandon, επιστρέφει με μια υβριδική, άκαρδη sci-fi ιστορία θρίλερ, που λαμβάνει ψυχολογικές προεκτάσεις και χώρο για έξτρα προβληματισμό, τον οποίο ωστόσο εγκαταλείπει στο έρεβος της ανθρώπινης σκληρότητας.

Στο “Possessor” παρακολουθούμε την Tasya Vos (Andrea Riseborough), εκτελέστρια για λογαριασμό μιας μυστηριώδους οργάνωσης η οποία με τη χρήση κάποιου είδους τεχνολογίας εγκεφαλικών εμφυτευμάτων, μπορεί και εισχωρεί σε σώματα και πνεύματα ανθρώπων ωθώντας τους σε δολοφονίες ανθρώπων υψηλού προφίλ, με στόχο τι άλλο, το κέρδος. Μετά από πολλαπλές κατακτήσεις και αποστολές, η Vos σταδιακά αδυνατεί να διατηρήσει την αυτοκυριαρχία της, την αίσθηση εαυτού, τις σκέψεις και τις αναμνήσεις της. Η τελευταία της αποστολή, να εισχωρήσει στο σώμα του Colin Tate (Christopher Abbott) ώστε να δολοφονήσει το κορίτσι του και τον CEO πατέρα της (Sean Bean), ανοίγει ένα καλειδοσκοπικό κουτί της Πανδώρας, που μπορεί να κλείσει μόνο με τη βία.

Αρχικά, και μόνο το παιχνίδι με την εξερεύνηση της ταυτότητας και την ρευστότητα της έννοιας του εαυτού αρκεί τις περισσότερες φορές για να κεντρίσει το ενδιαφέρον. Ειδικά όταν συνδυάζεται με μια ψυχρή και ακριβή σκηνοθετική ματιά, που δεν αφήνει κάτι στην τύχη. Πολύ περισσότερο όταν έχουμε μελλοντο-βιολογικό-τεχνολογικά στοιχεία (πιθανές επιδράσεις πατέρα Cronenberg) και gory λεπτομέρειες, σουρρεαλιστική εικόνα βγαλμένη από όνειρο -εφιάλτη για την ακρίβεια- με έντονη νέον/μεταμεσονύχτια αισθητική, πολιτικοκοινωνικά σχόλια και ψυχοσεξουαλικές αναρωτήσεις.

Tο “Possessor” είναι γεμάτο στοιχεία που θα ενθουσιάσουν τους φανς του είδους και ιδέες προς αναρώτηση για τους υπόλοιπους. Πολλές ιδέες - τα ανθρώπινα ένστικτα, την βία, την σχέση της ταυτότητας με το φύλο, την συγκρότηση και την απώλεια εαυτού-  με κεντρική βέβαια αυτή του ελέγχου. Η Vos και ο Tate μάχονται βιαίως για την έλεγχο σώματος και συμπεριφοράς, το χρήμα και το συμφέρον μάχονται να ελέγξουν την κοινωνία, η κοινωνία μάχεται να ελέγξει τα άτομα, το κενό μάχεται να ελέγξει τα πάντα, καλώντας μας συνεχώς να του μοιάσουμε.

Δεν εμβαθύνει, ούτε δίνει έκταση στα πολλαπλά περιεχόμενά του κι εκεί ίσως χάνει αρκετούς πόντους. Σοκάρει σε αρκετές στιγμές και απωθεί, αφήνοντας το πρωτόγονο και ψυχρό μισό να επικρατήσει του διανοητικού και συναισθηματικού.

Γενικά είναι αργό και απαθές, παράλληλα όμως πολύ προσεγμένο, στηρίζεται σε συνεπέστατες ερμηνείες και έχει χαρακτήρα, που σίγουρα δεν ταιριάζει σε όλους.

Στο τέλος, μας αφήνει με ένα αίσθημα κενού καθ’ όλη τη διάρκεια της δράσης του, ολοκληρώνοντάς το με μια δυνατή σπρωξιά στο τέλος. Η ύπαρξη είναι ένα χάος, και ο κόσμος μια ανελέητη προσπάθεια διατήρησης του ελέγχου, που όλο χάνεται.

Ανδρομάχη Σδούκου

Πρώτη δημοσίευση: 11 Nov 2020, 18:47
Ενημέρωση: 26 Nov 2020, 21:56
Τίτλος:
Possessor
Έτος: 
Διάρκεια: 
103

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
18 ώρες

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos