Οι νόμοι των συνόρων

Σύνοψη: Ένα ερωτικό κόλλημα οδηγεί έναν έφηβο, θύμα εκφοβισμού, σε μια νέα παρέα φίλων και σε ένα καλοκαίρι γεμάτο διαρρήξεις, ληστείες, έρωτα και άλλα πολλά στη Χιρόνα του 1978.

Άποψη: Βασισμένη στο μυθιστόρημα του 2012 με τίτλο “Las leyes de la frontera” (Οι νόμοι των συνόρων), η ταινία καταγράφει τις περιπέτειες μιας παρέας από μικροεγκληματίες στην Καταλονία και την πορεία που παίρνει η ιστορία τους όταν ένας πρώην nerd νεαρός εντάσσεται στην ομάδα. Το “Outlaws” αντλεί στοιχεία και έμπνευση από το ισπανικό είδος Quinqui, ένα παρακλάδι του γαλλικού Νέου Κύματος της δεκαετίας του '70, που επικεντρώθηκε σε νεαρούς εγκληματίες, γρήγορη ζωή και επικίνδυνα ρομάντζα.

Η ταινία ξεκινά με μια σκηνή των χαρακτήρων στο μέλλον, χρόνια μετά από εκείνο το περιπετειώδες καλοκαίρι με τα πάρτι, τους έρωτες, τις ληστείες και την πορεία όλων προς μια σκληρή ενηλικίωση. Αυτό που βλέπουμε στο μέλλον είναι ό, τι θα περιμέναμε να γίνει. Με αυτή την έννοια η υπόθεση διατηρεί τον ωμό ρεαλισμό της παρότι στο μεταξύ μας έχει “πάρει μαζί της” σε ένα επικίνδυνο όνειρο από αυτά που ξέρουμε πως δεν θα έχουν καλό τέλος. Η αίσθηση του περιθωρίου, η ικανοποίηση του να είσαι νέος και να αψηφάς το σύστημα ακόμα και κάνοντας βαριά λάθη είναι κάτι που αγγίζει οποιαδήποτε ομάδα παιδιών, σε οποιαδήποτε χρονική περίοδο και σε οποιαδήποτε χώρα.

Η Begoña Vargas είναι το γερό χαρτί του “Outlaws”. Η ηρωίδα της, η Tere, είναι ο λόγος που ο νεαρός Nacho εμπλέκεται στη συμμορία αλλά είναι και εκείνη που κρατάει την παρέα ενωμένη, είναι πιο cool από όλους τους άλλους μαζί, και όταν φτάνει η ώρα, είναι πρόθυμη να γίνει και η πιο βίαιη. Η Vargas είναι απόλυτα ελκυστική απλώς περπατώντας και καπνίζοντας σε ένα μεγάλο μέρος της ταινίας. Η χημεία της με τους συμπρωταγωνιστές της Marcos Ruiz και Chechu Salgado μας κάνει σχεδόν να ζηλεύουμε που δεν ζούμε και εμείς λίγο στα άκρα.

Παρότι η ταινία θα μπορούσε να ήταν πιο σύντομη και το μοντάζ πιο σφιχτό, η αίσθηση που μας αφήνει είναι αυτή μιας θλιμμένης, καλοκαιρινής ιστορίας που όμως βλέπεται ευχάριστα.

Καταφέρνει τελικά να πιάσει ακόμα ένα ευαίσθητο σημείο με την αναβίωση της δεκαετίας του ‘70 και τη νοσταλγία που συνήθως προκαλεί η εποχή των “sex, drugs and rock and roll” σε όσους την έζησαν, αλλά και σε όσους που βρίσκουν γοητευτική εκείνη την πρώτη περίοδο της σεξουαλικής απελευθέρωσης και των αιώνιων κακών παιδιών.