Nonnas

Σύνοψη: Ο Joe βρίσκει τον εαυτό του σ’ ένα τέλμα έπειτα από την πρόσφατη απώλεια της αγαπημένης του μητέρας.

Μ’ έναν παρορμητικό τρόπο, για να τιμήσει και τη μνήμη της μεταξύ άλλων, αποφασίζει ν’ ανοίξει ένα εστιατόριο ιταλικής κουζίνας στο οποίο μάγειρες δεν θα είναι σεφ αλλά nonnas (γιαγιάδες), με το σκεπτικό να «ταξιδέψει» τους πελάτες στις σπιτικές γεύσεις των παιδικών τους χρόνων. Το εγχείρημα έχει ρίσκο, αλλά ο Joe έχει θέληση...

Άποψη: Για μια ανάλαφρη και ανώδυνη εμπειρία θέασης με χαλάρωση και χαμόγελα, το νέο φιλμ του Stephen Chbosky (Wonder, The perks of being a wallflower) είναι μια αρκετά τίμια επιλογή.

Δεν υπάρχει σχεδόν κανένα στοιχείο έκπληξης, τουλάχιστον για τον σχετικά «περπατημένο» σινεφίλ, όλα κυλάνε σαν ένα ξεκούραστα οικείο επεισόδιο οικογενειακής sitcom από παλιότερη δεκαετία, με τις αναμενόμενες παρεξηγήσεις και τις διαφωνίες ανάμεσα σε φαινομενικά αταίριαστους χαρακτήρες, αλλά το προσγειωμένο, καθημερινό ύφος της αφήγησης, οι εναλλαγές από την τρυφερότητα στο χιούμορ κι ενίοτε στην ήπια συγκίνηση και οι καλές ως επί το πλείστον επιδόσεις ενός αξιόλογου καστ κάνουν καλή παρέα για κάτι λιγότερο από δύο ώρες.

Και το κεντρικό μήνυμα που συνοψίζεται στην κλασική φράση «ποτέ δεν είναι αργά» κι επεκτείνεται σε περισσότερα από ένα πεδία έχει τη δυναμική να «μιλήσει» σε όλα τα ενήλικα target groups (αν και οι πιο κυνικοί μπορεί να επισημάνουν πως η τωρινή συγκυρία παγκοσμίως δεν δικαιολογεί την αισιοδοξία της ταινίας για ρομαντικά επιχειρηματικά πλάνα).

Ως αμερικάνικου τύπου success story (χαμηλών τόνων πάντως, στιλ «η εκδίκηση του μικρομεσαίου») έχει φυσικά πολλές από τις αφέλειες και τα κλισέ της εν λόγω συνταγής, πάντως όχι κάτι που θα μπορούσε να γίνει αντιληπτό ως προσβλητικό για τη νοημοσύνη του κοινού.

Ένα παράπονο όμως θα μείνει σε όσους λόγω θεματολογίας περιμένουν μια πιο πλούσια και «λαχταριστά» κινηματογραφημένη παρέλαση φαγητών επί της οθόνης, και η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσε να γίνει καλύτερη εκμετάλλευση αυτής της ευκαιρίας από τον Chbosky, ο οποίος περιορίζεται σε μερικά πλάνα.

Να σημειωθεί ότι εδώ ο Vince Vaughn βάζει «χαλινάρι» στην πληθωρική κωμική περσόνα που έχει υιοθετήσει σε μεγάλο μέρος της φιλμογραφίας του, προτιμώντας μια πιο συγκρατημένη, ψύχραιμη προσέγγιση ερμηνευτικά η οποία βοηθάει και στο να αναδειχθούν περισσότερο οι σοβαρές πλευρές του ρόλου του, και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει ως προς το να χτίσει έναν ήρωα συμπαθή πάνω στον οποίο μπορεί κανείς να επενδύσει συναισθηματικά. Ως «δεύτερα βιολιά», αξιομνημόνευτη δουλειά επιτελούν τόσο η Lorraine Bracco που «σηκώνει» ορεξάτα πολλά από τα κωμικά βάρη του σεναρίου, όσο και η ακριβοθώρητη εδώ και καιρό στο σινεμά Talia Shire που προσθέτει μια ευγένεια άκρως ταιριαστή με την καλοσυνάτη φύση της ιστορίας.

Γενικότερα, όλα έχουν σχεδιαστεί για να προκύψει ένα προϊόν που θα κάνει «γκελ» σε πλειοψηφική μερίδα των θεατών εκεί έξω. Οπότε και τα δημιουργικά ρίσκα έχουν βγει εντελώς από την εξίσωση. Με αυτά τα δεδομένα, δύσκολα θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι το «Nonnas» θα γράψει κινηματογραφική ιστορία, όμως ως «χουχουλιάρικη» ψυχαγωγία για μικρούς και μεγάλους τα καταφέρνει αξιοπρεπώς.