Holland

Σύνοψη: Η κατά τα φαινόμενα άψογη οικογενειακή ζωή μιας φιλήσυχης νοικοκυράς στο Holland του Michigan αναστατώνεται επικίνδυνα όταν ανακαλύπτει ένα τρομερό μυστικό και αποφασίζει να το αντιμετωπίσει.

Άποψη: Υπάρχει ένα ιδιαίτερο είδος ανατριχίλας που σε πιάνει όταν παρακολουθείς πειθήνιες, αφελείς γυναίκες να (εξ)υπηρετούν δεσποτικούς, επιτυχημένους άντρες που τα γνωρίζουν όλα και λειτουργούν (χωρίς καμιά να δικαιούται να το αμφισβητήσει) για το καλό της οικογένειας. Ξεκινάει από τη βάση του αυχένα σου, διατρέχει σταδιακά ολόκληρη τη ραχοκοκκαλιά σου, και καταλήγει σαν μούδιασμα στις πατούσες σου. Μια ιδανική αντίδραση σε ένα καλοστημένο θρίλερ, θα έλεγε κανείς.

Είναι, λοιπόν, το λιγότερο εντυπωσιακό, όταν μια ταινία με αυτή ακριβώς την υπόθεση (μια υπόθεση-εγγύηση για δυνατά συναισθήματα) καταφέρνει να σε κάνει να νιώσεις... απολύτως τίποτα.

Παρά τα δυνατά ονόματα στο καστ της (Nicole Kidman και Gael García Bernal στους πρωταγωνιστικούς ρόλους), και παρά την άκρως ενδιαφέρουσα υπόθεσή της, η ταινία Holland της Mimi Cave το μόνο που πετυχαίνει είναι να μας κάνει να αισθανθούμε την επιθυμία για ύπνο, πάρα πάρα πολύ έντονα.

Για να είμαστε δίκαιoι/ες, η ταινία ξεκινάει με μια σκηνή που δίνει άμεσα και με επιτυχία το στίγμα που (θα έπρεπε να) έχει σε όλη της διάρκεια. Παρουσιάζει με σαφήνεια και ένταση τους κεντρικούς χαρακτήρες και μας αφήνει να ανατριχιάσουμε με την ησυχία μας με τη ζωή της Nancy Vandergoot. Αφήνει να σέρνεται υπογείως η απειλή του πατριάρχη Fred Vandergoot (Matthew Macfayden) και στήνει το ασφυκτικό σκηνικό του Holland, Michigan χωρίς πολλά-πολλά. Πού πάει όλη αυτή η διαύγεια και η διεισδυτική ματιά λίγα μόλις λεπτά μετά και γιατί δεν επιστρέφει ποτέ; Κανείς και καμία δεν ξέρει.

Την κεντρική ηρωίδα γρήγορα καταπίνει ένα σπιράλ σκοτεινών σκέψεων που ποτέ δεν εξηγούνται ικανοποιητικά και στις οποίες ποτέ δεν εμβαθύνουμε, όπως δεν εμβαθύνουμε και στο υποτιθέμενο “σκοτεινό” παρελθόν της. Τίποτα δεν μαθαίνουμε και για το σκοτεινό παρελθόν του νεοφερμένου συναδέλφου και σύντομα συντρόφου της στις πρωτόγνωρες περιπέτειες που ακολουθούν, του Dave Delgado (Gabriel García Bernal), ο οποίος μένει κι αυτός σχηματικός και μονοδιάστατος.

Μια υποψία πλοκής πλανάται πάνω από την ταινία, μα δεν κατορθώνει ποτέ τελικά να προσγειωθεί και να βρει τον στόχο της. Η μία σκηνή διαδέχεται την άλλη σχεδόν χωρίς καμία σύνδεση, ενώ Kidman και Bernal περιφέρονται γεμάτοι πάθος στις οθόνες μας, χωρίς εμείς να νιώθουμε στιγμή έστω το ελάχιστο από αυτό που υποτίθεται πως νιώθουν. Όσο και να βάζουν τα δυνατά τους οι ηθοποιοί, το σενάριο δυστυχώς μας απογοητεύει όλο και περισσότερο με κάθε σκηνή που περνάει – μέχρι να φτάσει στο ουρανοκατέβατο τέλος του.

Το Holland είναι μια ταινία που σίγουρα θα ήθελε να είναι πολλά περισσότερα – και θα θέλαμε πολύ να τα δούμε. Και η Nicole Kidman είναι μια ηθοποιός που συχνά μας μπερδεύει με τις επιλογές της – οφείλουμε όμως να της δείξουμε τον σεβασμό μας για την ηθική της και τη συνέπειά της για τη μάχη που έμπρακτα δίνει απέναντι στον σεξισμό του Hollywood, επιμένοντας να συμμετέχει και να στηρίζει τα projects γυναικών. Και αυτός είναι ίσως ο μόνος λόγος που αξίζει να δει το Holland κανείς ή καμία.