Fancy dance

Σύνοψη: Κάθε χρόνο, διεξάγεται στην Οκλαχόμα το powwow των αυτόχθονων Αμερικανών της πολιτείας, μια χορευτική γιορτή που συνδυάζει τη διασκέδαση με τον φόρο τιμής στην ινδιάνικη παράδοση και κληρονομιά.

Η Ρόκι, μέλος της φυλής των Seneca – Cayuga, ανυπομονεί να επιστρέψει η αγνοούμενη μητέρα της, για να συμμετάσχουν (και φέτος) μαζί στους εορτασμούς, ωστόσο τα μπλεξίματα της θείας της, Τζαξ, με τον νόμο περιπλέκουν το καθεστώς κηδεμονίας της έφηβης και την οδηγούν αιφνιδιαστικά στο σπίτι των – σχεδόν άγνωστων – λευκών παππούδων της.

Άποψη: Η Λίλι Γκλάντστοουν («Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού»), υπό την διπλή ιδιότητα της πρωταγωνίστριας και παραγωγού του φιλμ, μάς αφηγείται την ιστορία της Τζαξ, μιας νεαρής native American δίχως επάγγελμα, «προοπτικές» ή λευκό ποινικό μητρώο.

Και το κάνει με τρόπο απολαυστικά αναπολογητικό, μακριά από μανιχαϊστικές απλουστεύσεις προς εκβιασμό της συμπάθειας ή του συναισθήματος του θεατή, αφού ήδη από την πρώτη σκηνή παρακολουθούμε την ηρωίδα της να ενορχηστρώνει την κλοπή του αμαξιού και των μετρητών ενός ψαρά.

Η Τζαξ κλέβει συστηματικά αυτοκίνητα, χρήματα ή/και προϊόντα καταστημάτων, όταν υπάρχει επιτακτική ανάγκη για περιορισμένα έξοδα, πολλές φορές μαζί με την ανηψιά της. Υπήρξε βαποράκι (εξού και το νομικό της παρελθόν) και, τις ελάχιστες στιγμές που δεν ψάχνει πληροφορίες σχετικά με την εξαφάνιση της αδερφής της, συχνάζει στο τοπικό στριπτιτζάδικο, όπου χορεύει η σύντροφός της και συνάδελφος της αγνοούμενης.

Ολόκληρη η ταινία ορίζεται – υφολογικά αλλά και δραματουργικά – από τον τρυφερό δεσμό ανάμεσα σε εκείνη και την 13χρονη Ρόκι, την οποία πρακτικά έχει συν-αναθρέψει από βρέφος. Σε αυτήν τη σχέση βρίσκεται ο συναισθηματικός πυρήνας του Fancy Dance και υπό αυτό ακριβώς το πρίσμα, για 90 περίπου λεπτά,  θα δούμε να ξεδιπλώνονται διάφορες όψεις μιας κοινωνίας συστημικών ανισοτήτων και λευκής υποκριτικής αποδοχής.

Κινούμενο στο μεταίχμιο του narrative και του αστυνομικού μυστηρίου, το φιλμ χτυπάει όλες τις σωστές χορδές του πρώτου genre υφαίνοντας μια συναισθηματική ατμόσφαιρα γλυκιά κι αιθέρια, η οποία καταφέρνει να διασώσει και την προσχηματική και μάλλον αφελή αστυνομική υποπλοκή.

Έτσι, σε μεγάλο βαθμό και λόγω της – για ακόμα μια φορά – ήρεμης δύναμης Γκλάντστοουν, το συνολικό πρόσημο είναι σίγουρα θετικό για μια ταινία όπου η τρυφερότητα ευτυχεί να συνυπάρχει με μια σαφή πολιτική θέση.