Wounds

Υπάρχει κάτι το ιδιαιτέρως θελκτικό στις ταινίες τρόμου, για τους θεατές που τις επιλέγουν. Σαν να θέλουν αυτοί οι θεατές να διερευνήσουν τα όριά τους, να τα ξεπεράσουν και να προετοιμάσουν τη φαντασία τους για κάτι παραπάνω κάθε φορά. Οι ταινίες τρόμου όμως είναι κι ένα είδος που ακροβατεί ανάμεσα στον εύκολο, εύπεπτο και απλό τρόμο που παρέχει η υποδομή της παραγωγής ή μίας εύκολης ιδέας και σε κάτι βαθύτερο, που αγγίζει μύχιους φόβους και κάνει μία ταινία τρόμου να ξεχωρίζει.

Εδώ έρχεται λοιπόν η νέα ταινία του Ιρανού σκηνοθέτη Babak Anvari, που έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο το 2016 με την ταινία Under the shadows. Η συνέχεια στον κινηματογραφικό χώρο όμως του σκηνοθέτη δεν πάει ένα βήμα παραπέρα την καριέρα του. Το Wounds, με πρωταγωνιστές τους Armie Hammer και τη Dakota Johnson είναι μία 90λεπτη σχεδόν ταινία, που όλο κάτι πάει να πει, και τη στιγμή που φτάνει να το αρθρώσει, σωπαίνει.

Η πλοκή ακολουθεί τον Will, στο ρόλο του οποίου βρίσκουμε τον Armie Hammer, έναν μπάρμαν στη Νέα Ορλεάνη, ο οποίος ζει με την κοπέλα του την Carrie (Dakota Johnson), φοιτήτρια λογοτεχνίας, αλλά είναι ερωτευμένος με την Alicia (Zazie Beetz), μία όμορφη γυναίκα που πίνει στο μπαρ του μαζί με το αγόρι της τον Jeffrey (Karl Glusman). Ένα βράδυ, γίνεται ένας πολύ άσχημος καβγάς στο μαγαζί και μία παρέα φοιτητών αφήνει πίσω ένα τηλέφωνο στο οποίο έχει τραβηχτεί βίντεο με το σκηνικό. Ο Will βρίσκει τρόπο να το ανοίξει και ξαφνικά λαμβάνει παράξενα, έως και δαιμονικά, μηνύματα. Πολύ σύντομα τόσο αυτός όσο και η Carrie περνούν το κατώφλι μίας πύλης τρόμου… δίχως γυρισμό.

Μπορούμε να αναγνωρίσουμε πως η ταινία με τον δικό της τρόπο τραβάει τον θεατή να ακολουθήσει τη ροή της. Οι πρωταγωνιστές μας όμως κάπου φαίνονται αδύναμοι να κάνουν την ταινία να αποκτήσει βάθος. Οι χαρακτήρες δεν αναλύονται, ούτε ο σκηνοθέτης ασχολείται σε βάθος με τους χαρακτήρες του. Ιδίως ο ρόλος της Dakota Johnson είναι από τους πιο αδιάφορους, που αποκτά νόημα μονάχα σε συνάρτηση αυτού του Hammer. Η μόνη που έχει κάτι παραπάνω να πει, είναι η Beetz, που για δευτερεύοντα ρόλο, τα πάει εξαιρετικά.

Καθώς προχωρούν τα λεπτά, η ταινία δημιουργεί εκνευρισμό, γιατί εμφανίζονται ερωτήματα που δεν απαντώνται ποτέ. Και μετά, έρχεται η τελευταία σκηνή… Τι το ήθελε! Εκεί ο εκνευρισμός του θεατή φτάνει στο έπακρο, αφού χωρίς να το καταλάβει, πέφτουν οι τίτλοι τέλους! Δεν εξηγείται απολύτως τίποτα το οποίο σημαίνει πως οι προσδοκίες που δημιούργησε μία πολύ ενδιαφέρουσα αρχή ιστορίας με ένα τσιτάτο του Joseph Conrad, από το Heart of Darkness, δεν απογειώνονται ποτέ.

Και να πει κανείς πως αφήνει και ανοιχτά φιλοσοφικά ερωτήματα, ώστε να μπορεί κανείς να συζητήσει πάνω στην ταινία; Να δικαιολογηθεί η ασάφεια του τέλους. Αλλά ούτε αυτό το καταφέρνει.

Επομένως, το Wounds, είναι άλλη μία ταινία, που ούτε μας ώθησε να ξεπεράσουμε τα όριά μας, ούτε και ξεχωρίζει με οποιονδήποτε τρόπο, με αποτέλεσμα να ξεχαστεί όσο εύκολα επιλέχθηκε από το Netflix: με ένα κλικ.