Private life

Σύνοψη: Ο Richard (Paul Giamatti) και η Rachel (Kathryn Hahn) προσπαθούν για χρόνια να κάνουν παιδί, έχουν επισκεφτεί γιατρούς, έχουν σκεφτεί την υιοθεσία. Ωστόσο δεν τα έχουνε καταφέρει. Η διαδικασία αυτή φθείρει και δοκιμάζει τη σχέση τους, όμως η ανίκητη επιθυμία τους, τα αίτια της οποίας ποτέ δεν εξερευνούνται ενδελεχώς, τους κρατάει ενωμένους. Όταν στην ζωή τους επιστρέφει η τρυφερή αλλά ελαφρώς χαμένη ανιψιά τους, Sadie (Kayli Carter), το ζευγάρι αρχίζει να εξετάζει το ενδεχόμενο της παρένθετης μητέρας.

Άποψη: Το Private Life σε σενάριο και σκηνοθεσία της Tamara Jenkins είναι πάνω και πρώτα από όλα μια ταινία ειλικρινής και προσωποκεντρική. Το γεγονός πως το φιλμ εξετάζει τις επιπτώσεις που έχει στη σχέση ενός ζευγαριού η αδυναμία του να αποκτήσει παιδί, ένα θέμα που δεν συναντάμε συχνά στον κινηματογράφο, σαφέστατα βοηθά, όμως είναι ο τρόπος με τον οποίο η Jenkins τοποθετείται απέναντι από τους χαρακτήρες της ή καλύτερα δίπλα τους. Με τρυφερότητα και ευαισθησία προσεγγίζει τις σκέψεις και τα συναισθήματα τους, δίνοντας τους χώρο να αναπνεύσουν και να αναπτυχθούν δημιουργώντας έτσι ένα ρεαλισμό που σπάνια συναντάμε στον κινηματογράφο. Αυτό στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, αυτό που αφορά το ζευγάρι. Συχνά στα σημεία όπου έμφαση δίνεται στη Sadie το στοιχείο αυτό χάνεται, αλλά ακόμα και αυτό δεν είναι σε θέση να επισκιάσει τον ιδιοφυή μέσα στην απλότητα του τρόπο με τον οποίο η Jenkins επιλέγει να μιλήσει για το θέμα.

Η διάρκεια της ταινίας, αν και μόλις ελάχιστα πάνω από τις δύο ώρες, ανήκει μάλλον στα μειονεκτήματα καθώς συχνά πλατειάζει χάνοντας το ρυθμό της. Πολλές σκηνές κρατούν αρκετά παραπάνω από όσο χρειάζεται, μερικές παραπάνω και από όσο θα έπρεπε, με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο τις στιγμές εκείνες ο θεατής να διατηρήσει την προσοχή του στην ταινία. Παρ΄ όλα αυτά, αν κανείς καταφέρει να μείνει αφοσιωμένος σε αυτή, και λόγο της έλειψης δράσης που συχνά υπάρχει, θα μπορέσει να παρατηρήσει την πολύ καλοδουλεμένη παραγωγή και ιδιαίτερα τη διεύθυνση φωτογραφίας, το set design και την ενδυματολογία, που πλαισιώνουν εξαιρετικά την ταινία.

Εξαιρετικές, και το επαναλαμβάνω γιατί αξίζει να τονιστεί, εξαιρετικές είναι οι ερμηνείες των Giamatti και Hahn που καταφέρνουν με τρόπο αξιέπαινο να ισορροπήσουν στην ισχνή γραμμή μεταξύ ρεαλισμού και υπερβολής και να δώσουν μια από τις καλύτερες και πιο βαθιά συναισθηματικές ερμηνείες της καριέρας τους. Μπορεί ο ρυθμός της ταινίας να μην τους βοηθά, αλλά σε κάθε καρέ που βρίσκονται στην  οθόνη είναι σχεδόν αδύνατο να πάρει κανείς τα μάτια του από πάνω τους.

Το Private Life μπορεί σα σύνολο να μην εντυπωσιάσει. Μπορεί κάποιους να τους κουράσει και σε κάποιους να φανεί βαρετό και δεν θα έχουν άδικο. Είναι μια ταινία που για να την εκτιμήσει κανείς πρέπει να την προσέξει στα σημεία και να είναι διατεθιμένος να αγνοήσει τα αρκετά μειονεκτήματα που ομολογουμένως έχει, αν όμως το κανεί, δύσκολα δε θα παραδεχτεί πως είναι μια από τις πιο αναζωογονητικές ταινίες της χρονιάς.