In time

Ρομπέν των ωρών

Άλλη μια πολύ καλή ιδέα από τον Νίκολ (όπως και στα Gataca, Truman Show, ακόμα και στο Simone), άλλη μια ανέπνευστη σκηνοθετική καθοδήγηση. Πάνω που διαβάζεις το στόρι και τα παρελκόμενά του και είναι τόσοι οι συμβολισμοί και οι αλληγορίες που πλάθεις στο μυαλό σου αναφορικά με την εξίσωση (και την χρησιμοποίηση) του χρόνου σαν χρήμα (π.χ., οι πλούσιοι είναι ουσιαστικά αθάνατοι, ενώ οι φτωχοί αγωνίζονται ημέρα με την ημέρα για να επιβιώσουν), που τελικά απογοητεύεσαι όταν αντιλαμβάνεσαι ότι το ταινιάκι καταλήγει σαν ένα (τριτοκλασάτο) Μπόνι και Κλάιντ, με το πρωταγωνιστικό ζευγάρι να ληστεύει –σαν Ρομπέν των Δασών- λεπτά και ώρες και να τα μοιράζει στους φτωχούς.

Συμπαθητική ιδέα, δε λέω και πιθανότατα θα το σκάσεις το χαμογελάκι, αλλά στο καπάκι θα μελαγχολήσεις αν τολμήσεις να φανταστείς τι θα έκανε με την συγκεκριμένη ιδέα π.χ. ο Κιούμπρικ (σήκω από τον τάφο, Στάνλεϊ!) ή ο Αρονόφσκι. Ας μη ζητάμε πολλά όμως, ας αρκεστούμε στα λίγα και σίγουρα σε αυτά δεν συγκαταλέγονται οι ερμηνείες του πρωταγωνιστικού ντουέτου (ειδικά ο Τιμπερλέικ επιβεβαιώνει τις υποψίες μας ότι το Social Network ήταν τυχαία περίπτωση). Όμως, ο Κίλιαν Μέρφι στήνει έναν cool all leather μπάτσο χαρακτήρα να τον χαζεύεις... Κάτι είναι και αυτό.

Απόστολος Κίτσος