Notre jour viendra

Ξεθωριασμένη Γαλλία

Ο σκηνοθέτης Romain Gavras στην προσπάθεια του να αξιοποιήσει μια ιδιαίτερη κεντρική ιδέα ακολουθεί τα σκηνοθετικά χνάρια του πατέρα του με το ισχυρό όπλο μιας καλής ερμηνείας των πρωταγωνιστών αλλά με ένα δυστυχώς αδύναμο σενάριο.

«....ένας ύμνος στην διαφορετικότητα που εκπροσωπείται από το κόκκινο χρώμα των μαλλιών των πρωταγωνιστών, στον επαναστατικό χαρακτήρα ενος νέου και του μέντορα του. Μία αντιρομαντική και αντισυμβατική προσέγγιση της Γαλλίας των μεταναστών, της πολυπολιτισμικότητας, της παρακμής και των παρακμιακών τοπίων..». Αυτή η κριτική θα άξιζε αν η σκηνοθετική και η σεναριακή τοποθέτηση ήταν αρμόζουσα και επάξια της κεντρικης ιδέας η οποία χάθηκε σε ένα κυκεώνα χαρακτήρων κομπάρσων, ανούσιας βίας και σκηνών διαστροφής και έντασης άνευ λόγου και αιτίας.

Με ένα πάνελ διαφορετικών εθνικοτήτων, την αισθητική μιας road movie και με την προσθήκη μιας κόκκινης Porsche στο budget ο σκηνοθέτης προσπάθησε να δημιουργήσει κάτι διαφορετικό αλλά το εγχείρημα απέτυχε.. Η εκποίηση της Porsche ίσως βοηθούσε στην πρόσληψη ενός καλύτερου σεναριογράφου? ίσως??? Το ταλέντο των πρωταγωνιστών δεν φτάνει για να ανεβάσει την ταινία και το επίθετο του σκηνοθέτη δεν είναι τόσο ηχηρό καθώς αυτή εκτυλίσσεται.. ‘Οσο για το soundtrack πιο μονότονο και κουραστικό απο ποτέ.. Το πιάνο έχει και άλλα πλήκτρα..

Τα κόκκινα μαλλιά, το κόκκινο αμάξι , οι αιματηρές σκηνές και η κόκκινη Ιρλανδία στο φόντο δεν κατάφεραν να κάνουν αντίθεση με τη μουντή εικόνα μίας ξεθωριασμένης Γαλλίας, μίας ασπρόμαυρης κινηματογραφικά αισθητικής και των γκρι άχαρων στιχομυθιών. Κρίμα γιατί το τέλος είναι απρόσμενα καλό και πολύχρωμο.. Αν αντέξετε μέχρι τότε βεβαίως..

Μαίρη Σταμέλου