Berlinale 2023: To ΜΟVE IT γράφει για το Διαγωνιστικό - Μέρος 2ο

Published: 25 Feb 2023, 17:32
Συντάκτης:

Περισσότερο από μία εβδομάδα έμεινε η ομάδα του MOVE IT στο Βερολίνο για την 73η Βerlinale και ανέμσα στις δεκάδες ταινίες που είδαμε συνολικά, παρακολουθήσαμε και αρκετές του Επίσημου Διαγωνιστικού, όσες προλάβαμε βασικά, στις ημέρες που ήμασταν στην γερμανική πρωτεύουσα. Ιδού η γνώμη μας για τέσσερις από αυτές:

<a href="/en/festival-nyhtes-premieras/nyhtes-premieras-2023-goes-berlinale/68856">Νύχτες Πρεμιέρας 2023 goes... Berlinale</a>ΣΧΕΤΙΚΑΝύχτες Πρεμιέρας 2023 goes... Berlinale

Εδώ το πρώτο μέρος με κριτικές για άλλα 4 φιλμ

The Survival of Kindness

Σύνοψη: Η BlackWoman (Mwajemi Hussein) αφήνεται σε μια έρημο, κλειδωμένη μέσα σ’ ένα κλουβί από τους ανώνυμους, μασκοφόρους δυνάστες της. Όταν καταφέρει να δραπετεύσει, θα αρχίσει μια περιπλάνηση σ’ έναν αφιλόξενο, μετα-αποκαλυπτικό τόπο, όπου η καλοσύνη είναι είδος προς εξαφάνιση.

Κριτική: Τίποτα δεν αρέσει περισσότερο στην Berlinale από ταινίες σαν το “The Survival of Kindness”, ταινίες που είναι κοινώς άμεσα ή έμμεσα πολιτικές, χωρίς να ξεχνούν να ανανεώνουν τις κινηματογραφικές φόρμες και τους τρόπους που αφηγούμαστε ιστορίες στο πανί. Έτσι, η νέα ταινία του Αυστριακού Ρολφ ντε Χέερ («Charlie's Country») έχει πολλές πιθανότητες να σηκώσει τη φετινή Χρυσό Άρκτο, καθώς είναι ταυτόχρονα μια ωδή στη μάχη για επιβίωση κι ένα κατηγορώ για τα δεινά που η λευκή κυριαρχία έχει προκαλέσει στον πλανήτη μας. Ο ντε Χέερ, έχοντας κινηματογραφήσει πολλάκις στην καριέρα του ιστορίες που αφορούν τους Αβορίγινες της Αυστραλίας, έχει εδώ ένα φιλόδοξο, αλλά σκληρό όραμα. Με σχεδόν πλήρη απουσία διαλόγων (άλλωστε τι νόημα έχουν οι λέξεις όταν όλες οι ανθρώπινες αξίες έχουν χαθεί), μια φωτογραφία που απεικονίζει τη φύση της Αυστραλίας και της Τανζανίας ως το πιο εντυπωσιακό και παράλληλα επικίνδυνο μέρος και μια ερμηνεία-αποκάλυψη από την Mwajemi Hussein (η οποία δεν είναι επαγγελματίας ηθοποιός, αλλά κοινωνική λειτουργός), το “The Survival of Kindness” είναι μια ταινία που βιώνεται πλήρως στη σκοτεινή αίθουσα και είναι φτιαγμένη για να προκαλέσει συζητήσεις μόλις πέσουν οι τίτλοι τέλους.

Ο ντε Χέερ είναι αμείλικτος απέναντι στους λευκούς, δεν έχει εδώ να τους προσάψει τίποτα το ανθρώπινο. Η δε εναρκτήρια σεκάνς της ταινίας, που δεν θέλουμε να αποκαλύψουμε, είναι από μόνη της ένα ανατριχιαστικό, αριστουργηματικό πρελούδιο για όσα θα ακολουθήσουν. Επιχειρώντας αυτή την αλληγορική περιπλάνηση, ο ντε Χέερ μάς χαρίζει μεν μία από τις πιο ιδιαίτερες ταινίες της χρονιάς, αλλά μας τα χαλάει στο ανοιχτό προς ερμηνεία φινάλε. Το αν θα επιβιώσει τελικά η καλοσύνη, φαίνεται να μας λέει, είναι στην κρίση μας. X.Π. (6 / 10)

 

“The Plough”

Σύνοψη: Τρία αδέλφια αποτελούν την τελευταία γενιά μιας οικογένειας που παίζει κουκλοθέατρο και καθοδηγούνται με πάθος από τον πατέρα τους. Είναι μάγοι του είδους, αλλά με δυσκολία τα βγάζουν πέρα, δουλεύοντας κυρίως για την αγάπη της τέχνης τους. Η γιαγιά τους συμβάλλει επίσης, όχι μόνο ως μοδίστρα αλλά και ως αποθήκη αναμνήσεων και σοφίας. Ένα τραγικό γεγονός θα κάνει κάθε ένα από τα αδέρφια να σκεφτεί ποιος θα είναι τελικά ο δικός του προσωπικός δρόμος.

Άποψη: Διαβάζοντας κάποιος την υπόθεση δεν μπορεί παρά να νιώσει ενδιαφέρον για ένα θέμα -μια οικογένεια που διατηρεί ζωντανή την τέχνη του κουκλοθέατρου- που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. Στην πορεία, όμως, το ενδιαφέρον κάπως χάνεται σε αυτή την τόσο προσωπική ιστορία που παρουσιάζει ο βετεράνος Γάλλος Philippe Garrel με πρωταγωνιστές τα παιδιά του Louis, Esther και Lena Garrel.

Η αίσθηση ότι η ταινία μιλάει για κάτι τόσο δικό τους είναι αρκετά διάχυτη ώστε να αφήνει, τελικά, τον θεατή απ’ έξω. Μια αίσθηση που έγινε ακόμα πιο έντονη την επομένη της πρεμιέρας κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου στην 73η Berlinale, όπου πατέρας και κόρες (ο Louis Garrel δεν εμφανίστηκε τελικά στο πάνελ) μίλησαν για το κουκλοθέατρο που ήταν η τέχνη του παππού της οικογένειας, για το πόσο εξάσκησαν οι ίδιοι αυτή την τέχνη για να την αποτυπώσουν στη συνέχεια στην οθόνη και για το πώς ήταν να δουλεύουν όλοι μαζί.

Παρά τα θέματα που μας αφορούν όλους, όπως η επιτυχία ή αποτυχία των ανθρώπων που αποφασίζουν να κυνηγήσουν τα όνειρά τους ή οι σύγχρονες γυναίκες που αναλαμβάνουν τα ηνία των οικογενειακών επιχειρήσεων ή ακόμα και η προσπάθεια διατήρησης των παραδόσεων σε έναν κόσμο που αλλάζει συνεχώς και ταχύτατα, η ταινία μοιάζει να «κλείνεται στον εαυτό της» και δεν καταφέρνει να αγγίξει τον θεατή που περισσότερη ώρα νιώθει να παρακολουθεί actual κουκλοθέατρο παρά την εξέλιξη της ιστορίας. M.Z. (4 / 10)

 

“Limbo”

Σύνοψη: Ο ντετέκτιβ Travis Hurley φτάνει σε μια μικρή πόλη στην Αυστραλιανή ενδοχώρα. Το ξενοδοχείο Limbo, που μοιάζει με βραχώδη σπηλιά, αποδεικνύεται ιδανικό καταφύγιo όσο εκείνος αναμοχλεύει την ανεξιχνίαστη δολοφονία μιας Αβορίγινας, της Charlotte Hayes. Πρόκειται για μια υπόθεση 20 ετών, για την οποία τα μόνα στοιχεία είναι μια σειρά από μαγνητοφωνήσεις. Τόσο οι κάτοικοι όσο και η οικογένεια του θύματος δεν είναι καθόλου πρόθυμοι να μιλήσουν, ειδικά σε έναν λευκό αστυνομικό. Όμως ο Hurley ξέρει και πώς να ελίσσεται μέσα στο δαιδαλώδες τοπίο αλλά και πώς να δημιουργεί δεσμούς με τους κατοίκους των σπηλαίων και των τροχόσπιτων.

Άποψη: Τα υπέροχα τοπία με τον χαμηλό ουρανό και τους κρατήρες πάνω από το έδαφος συνθέτουν το απόκοσμο σκηνικό μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται το φιλμ νουάρ του Αυστραλού Ivan Sen . Η ατμοσφαιρική ασπρόμαυρη κινηματογράφηση, σε συνδυασμό με τα πράγματα που o Sen μας κάνει να παρατηρήσουμε, όπως ένα μοναδικό φανάρι σε έναν αυτοκινητόδρομο της ερήμου, ή το τεράστιο εύρος του πεδίου εξόρυξης που βλέπουμε με top view, προσδίδουν στο “Limbo” μια ιδιαιτερότητα και κάνουν τον θεατή -αν μη τι άλλο- να το προσέξει και να το θυμάται. Ο Simon Baker δίνει μια στωική ερμηνεία που ταιριάζει απόλυτα στο νοσταλγικό τοπίο, ενώ πετάει από πάνω του το look του καλογυαλισμένου γόη και μετατρέπεται σε έναν τσαλακωμένο αστυνομικό, με ροπή στις ναρκωτικές ουσίες.

Αυτό που ξεκινά ως μια αστυνομική έρευνα, ανοίγει σε μια κοινωνική χαρτογράφηση των βαθιά ριζωμένων αντιλήψεων στην «πρωτεύουσα του οπαλίου», Coober Pedy. Η ταινία μπορεί να μας αφήνει με ένα κάπως άνευρο τέλος, χωρίς ανατροπή ή κορύφωση. Τις όποιες ελλείψεις του σεναρίου αντισταθμίζει, όμως, η δύναμη των πλάνων, που ακόμα και αν δεν εκτιμηθεί από όλους σίγουρα θα αφήσει στους περισσότερους μια γεύση για το πώς μπορεί να είναι μια μικρή κόλαση, κάπου στην άκρη του κόσμου. M.Z. (6 / 10)

Art College 1994

Σύνοψη: Στα 90s στην πανεπιστημιούπολη της Κινέζικης Ακαδημίας Τεχνών, οι φοιτητές καλών τεχνών παρακολουθούν τα μαθήματά τους, συζητώντας για τον κόσμο των εικαστικών και τις απόψεις τους για το πώς θα κινηθούν από εδώ και μπρος. Οι ζωές τους περιπλέκονται μέσα από τις ερωτικές σχέσεις, τις φιλίες, τις διαφορετικές καλλιτεχνικές ιδέες, τις φιλοδοξίες τους.

Άποψη: Το Have a Nice Day (2017) μας είχε ξαφνιάσει ευχάριστα με την τεχνοτροπική του αρτιότητα και το αφηγηματικό του ενδιαφέρον, συνδυάζοντας το animation με την μαύρη κωμωδία, τον κόσμο του νουάρ και του crime movie. Ο κινέζος σκηνοθέτης και ζωγράφος Liu Jian επιστρέφει στις σπουδές του στις εικαστικές τέχνες κάπου στα 90s, δημιουργώντας ένα animation εξίσου ενδιαφέρον με το προηγούμενο αλλά παντελώς διαφορετικό-θεματικά και υφολογικά τουλάχιστον διότι τεχνοτροπικά έχει πολλά συγγενικά στοιχεία, όπως το πιο χειροποίητο animation που ακολουθεί ο ίδιος το οποίο είναι εμφανές και ταιριάζει απόλυτα με το 90s περιβάλλον, δίνοντας μια αίσθηση vintage νοσταλγίας.

Αυτό που ίσως αποξενώσει ένα μέρος του κοινού που θαύμασε την προηγούμενη δουλειά του είναι το ότι στην ουσία υπηρετεί ένα πιο δοκιμιακό σινεμά, σαν να βλέπεις ταινία της ύστερης φιλμογραφίας του Γκοντάρ με φιλοσοφικές συζητήσεις ηρώων, απλώς χωρίς το ακατάληπτο του πράγματος. Και αυτό είναι μια επιτυχία της ταινίας. Δεν κλείνεται στον μικρόκοσμο των εικαστικών τεχνών και των καλλιτεχνικών σχολών.

Με το χιούμορ που διαθέτει και με την απλότητα που εκφράζονται οι χαρακτήρες, χωρίς διανοουμενίστικες εκφράσεις και ορολογίες αλλά με απλές συζητήσεις για το τι είναι τέχνη; Είναι όλα τέχνη και όλοι καλλιτέχνες; Πού να πάει η τέχνη, στον παραδοσιακό ή πιο μοντέρνο-μεταμοντέρνο δρόμο; Οι ήρωες απλώς εκφράζουν σκέψεις που οδηγούν και τον θεατή σε προβληματισμό. Δεν χρειάζεται να ξέρεις τον Μαρσέλ Ντισάν, ένα από τα σπουδαιότερα κεφάλαια στις τέχνες του πρώτου μισού του 20ού αιώνα, που αναφέρεται συχνά μέσα στην ταινία γιατί το Art College βλέπει με μια ανοιχτή ματιά και καρδιά την τέχνη.  Στο δωμάτιο τους οι φοιτητές έχουν αφίσα μιας αυτοπροσωπογραφίας του Βαν Γκογκ δίπλα από εξώφυλλο δίσκου των Νιρβάνα, την Μόνα Λίζα δίπλα στον Νονό του Κόπολα και απέναντι ακριβώς τον Μάικλ Τζάκσον. Γιατί όλα αυτά τα ενέχει η ζωή και άρα η τέχνη. Για τους σινεφίλ ένα ενδιαφέρον στοιχείο της ταινίας και η επιλογή του σπουδαίου Kινέζου σκηνοθέτη Ζία Ζάνγκε να δώσει την φωνή του σε έναν από τους χαρακτήρες. Π.ΓΚ. (6 / 10)

Eδώ μπορείτε να βρείτε τα κείμενά μας και τις άλλες 7 ταινίες του Διαγωνιστικού που είδαμε / γράψαμε. Σύνολο 15 για τα μάτια σας μόνο. 

Το 73ο Φεστιβάλ Βερολίνου διεξάγεται 16-26 Φεβρουαρίου 2023.

To MOVE IT βρίσκεται στην γερμανική πρωτεύουσα για 13η χρονιά και θα σας μεταφέρει όλα όσα συμβαίνουν

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos