Η δίκη ενός σκύλου

Σύνοψη: Η Αβρίλ, μια δικηγόρος που αναλαμβάνει σχεδόν αποκλειστικά χαμένες υποθέσεις, είναι αποφασισμένη να βάλει τέλος στο σερί αποτυχημένων υπερασπίσεων που τρέχει, όταν στο γραφείο της εμφανίζεται ο Νταριούς, ιδιοκτήτης ενός σκύλου που κινδυνεύει με ευθανασία από τον ελβετικό νόμο, καθότι δάγκωσε για τρίτη φορά κάποιον. Κάπως έτσι, θα βρεθεί συνήγορος υπεράσπισης στην πρώτη δίκη στα χρονικά με εναγόμενο έναν σκύλο.

Άποψη: Είναι αρκετά σαφής τα τελευταία χρόνια μια τάση του γαλλόφωνου σινεμά για πρωτότυπα, «φρέσκα» σενάρια, που νουβελβαγκ – ίζουν ελαφρώς στην offbeat ποιητικότητα και τον υποδόριο παραλογισμό τους, χωρίς όμως να καταλήγουν ρηχές κόπιες.

Δημιουργοί που «έχουν πράγματα να πουν», με κριτικό πνεύμα απέναντι σε καθιερωμένους θεσμούς, όπως η πολιτική εξουσία ή η οικογένεια, τους οποίους και υποσκάπτουν με πνευματώδη, παιχνιδιάρικο τρόπο, μακριά από φτηνά καταγγελτικούς τόνους και με μοναδικό όχημα μια ελαφρώς τραβηγμένη βασική σεναριακή ιδέα (Η κόρη του μπαμπά, Δεύτερος γύρος, Το σύνδρομο των πρώην εραστών – κι αυτά μόνο από τους τίτλους που βρήκαν διανομή στην Ελλάδα τον τελευταίο χρόνο).

Το παραπάνω νήμα δείχνει να πιάνει κι η Λετίσια Ντος, καταξιωμένη ηθοποιός και πλέον και σκηνοθέτρια, με το Dog on Trial, του οποίου επίσης επιμελείται το σενάριο. «Η σταθερή συνεργάτιδα της Ζουστίν Τριέ», όπως γράφτηκε στη χώρα μας (κι ας έχουν συνεργαστεί μόλις σε μια μεγάλου και μία μικρού μήκους ταινία προ 12ετίας), δείχνει να έχει αφομοιώσει κάτι από το λογοκεντρικό, παλλόμενο σινεμά της Γαλλίδας, διαυγάζοντάς το όμως προς μια πιο καλόψυχη, φωτεινή εκδοχή.

Με ματιά ευαίσθητη στις κοινωνικές ζυμώσεις που συντελούνται σε παρόντα χρόνο (culture wars, ψηφιακά trolls, άνοδος της ακροδεξιάς και ρητορική της «ασφάλειας», φιλοζωικό κίνημα, τέταρτο κύμα φεμινισμού), κατορθώνει να χωρέσει όλα αυτά που την προβληματίζουν κάτω από το μανδύα της εξωφρενικής κωμωδίας.

Η φιλοζωική διάσταση της ταινίας είναι παραπάνω από εμφανής, το νομικό πλαίσιο ωστόσο που αντικειμενοποιεί τα οικόσιτα ζώα είναι απλώς το αβανταδόρικο πρόσχημα, προκειμένου η Ντος να μιλήσει αλληγορικά για κάθε έμβια οντότητα που εκλαμβάνεται ως κοινωνική απειλή όσο δε συμμορφώνεται στις παγιωμένες συμβάσεις.

Είναι προφανές πως για εκείνη ο εκφασισμός των σύγχρονων κοινωνιών νοείται ολιστικά, δεν είναι ένα άθροισμα ξενοφοβικών ή μισογυνικών π.χ. αντιλήψεων αποσυνδεδεμένων μεταξύ τους.

Κι αυτό το επικοινωνεί με χιούμορ σε ένα self confident ντεμπούτο με ευχάριστο περιτύλιγμα, τόσο αύταρκες που είναι πραγματικά λυπηρό να προμοτάρεται ετεροπροσδιοριζόμενο από «συνεργάτιδες»