Berlinale 19: "Δεν είμαι θρύλος, είμαι ζωντανή ακόμα!"

Η Agnes Varda είναι ένας από τους ζωντανούς θρύλους του παγκόσμιου σινεμά, αφήνοντας το δικό της στίγμα στην Nouvelle Vague  και στην συνέχεια δημιουργώντας τα αξιόλογα ντοκιμαντέρ της. Έπειτα από το υποψήφιο για Όσκαρ ντοκιμαντέρ Πρόσωπα και Ιστορίες επιστρέφει με το Varda par Agnes, ένα αυτοβιογραφικό ντοκιμαντέρ για τις ταινίες της και τις εμπειρίες που βίωσε κατά την διάρκεια των ταινιών αυτών. Παρά τα ενενήντα της χρόνια και το πρόβλημα όρασης που έχει που δεν της επιτρέπει να βλέπει καλά, ήρθε γεμάτη όρεξη στην συνέντευξη τύπου που ακολούθησε την προβολή της ταινίας. Ξεκίνησε μάλιστα λέγοντας «Συγγνώμη που δεν σας βλέπω καλά, αλλά έχω πρόβλημα με τα μάτια μου», ενώ στον χαρακτηρισμό θρύλος αμέσως διευκρίνισε «δεν είμαι θρύλος, είμαι ακόμα ζωντανή». Γεμάτη χιούμορ συνέχισε την συνέντευξη αναφερόμενη τόσο στην νέα ταινία όσο και γενικά.

ΣΧΕΤΙΚΑ"M – A City Hunts a Murderer": Ένας τρόμος που σιγοκαίει

Κεντρικό θέμα στα ντοκιμαντέρ της είναι οι άνθρωποι. «Με ενδιαφέρουν άνθρωποι, να ασχολούμαι μαζί τους σε διάφορα μέρη. Σε αυτό αφορά εμένα, τις ταινίες μου, τις εμπειρίες μου». Παραγωγός της ταινίας είναι η κόρη της, όπως και στο προηγούμενο, η οποία ήταν παρούσα στην συνέντευξη και μίλησε για την σχέση τους. «Είναι ωραίο να συνεργαζόμαστε. Υπάρχει αγάπη. Μ’ αρέσει να την προστατεύω, να την προσέχω», με την μητέρα της να λέει «είναι ωραία αλλά και δύσκολα, γιατί μου λέει ότι πρέπει να προσέχω, να τρώω προσεκτικά, να ξυπνάω νωρίς».

Στο ντοκιμαντέρ συν τοις άλλοις αναφέρεται στο ότι ήταν και είναι φεμινίστρια και τοποθετήθηκε επ’ αυτού. «Ναι είμαι φεμινίστρια, μ αρέσει που είμαι γυναίκα. Έχει αλλάξει από την εποχή μου. Την δεκαετία του 1950 που ήμουν φωτογράφος υπήρχαν ελάχιστες γυναίκες σκηνοθέτριες. Τώρα υπάρχουν περισσότερες, αλλά το ευχάριστο είναι ότι πέραν της σκηνοθεσίας αρχίζουν να υπάρχουν σε όλα τα πόστα, στην παραγωγή, στο μοντάζ, στον ήχο. Και γενικά το θέμα δεν είναι η σκηνοθεσία, αλλά να υπάρχουν γυναίκες παντού, στα γραφεία, στα εργοστάσια, στις δουλειές».

Επίσης, ρωτήθηκε και για την πολιτική απαντώντας «Πάντοτε ήμουν στην αριστερή όχθη, αλλά ποτέ δεν ανήκα σε κανένα κόμμα. Ούτε στο κομμουνιστικό, ούτε σε κανένα. Δεν έχω κάνει πολιτική ταινία, αλλά υπάρχει η πολιτική στην ιστορία». Όταν της ζητήθηκε να δώσει συμβουλή στους νέους σκηνοθέτες, αρνήθηκε καθώς «δεν είμαι δασκάλα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι χρειάζεται υπομονή, πάθος και χαρά». Μια σπουδαία σκηνοθέτρια που με την αισιοδοξία της και το πάθος της σίγουρα κατάφερε πολλά.

H κριτική για το ντοκιμαντέρ εδώ.

Το 69ο Φεστιβάλ του Βερολίνου διεξάγεται 7-17 Φεβρουαρίου 2019, το MOVE IT βρίσκεται εκεί, αυτόφωτο και αυτοχρηματοδοτούμενο με 5 διαπιστευμένους δημοσιογράφους και σας μεταφέρει για 9η συνεχή χρονιά όλα όσα αξίζουν να διαβάσετε μέσα και έξω από τις αίθουσες της αγαπημένης μας ευρωπαϊκής πόλης. Όλα εδώ.