65ο ΦΚΘ: Η τρυφερή και ανοιχτόκαρδη "Lula LeBlanc"

Σύνοψη: Τέλη Σεπτέμβρη 1999 κι η έφηβη Μαργαρίτα αρνείται πεισματικά να ταξιδέψει στο χωριό του εκλιπόντα παππού της για την κηδεία του τελευταίου, παρά την πίεση των γονιών και της γιαγιάς της. Αντ’ αυτού, διοργανώνει το ίδιο βράδυ στο σπίτι της ένα μικρό πάρτι για τους συμμαθητές της.

ΣΧΕΤΙΚΑ65ο ΦΚΘ: Η αυταπάτη της δυστοπικής πολυτέλειας στο "The End"

Τρεις μέρες νωρίτερα, μεταφερόμαστε σε ένα άλλο πάρτι – reunion του παππού Αλέκου το βράδυ που έμελλε να είναι το τελευταίο της ζωής του. Εκεί, η εγγονή του πρώτου του έρωτα, της Λούλας LeBlanc, έχει συγκεντρώσει τους παλιούς φίλους της γιαγιάς της που πλέον έχει άνοια, προκειμένου να της κάνουν έκπληξη για τα γενέθλιά της.

Άποψη: Έναν μόλις χρόνο μετά τον Τελευταίο Ταξιτζή, ο Στέργιος Πάσχος επιστρέφει στα φιλόξενα νερά του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, για να παρουσιάσει ίσως την πιο χαμηλόφωνη και λιγότερο φιλόδοξη ταινία της – μικρής μα οπωσδήποτε γενναίας – μέχρι τώρα φιλμογραφίας του.

Δύο διαφορετικά πάρτι, δύο διαφορετικές ηλικίες, διαμετρικά αντίθετες σχεδόν στην χρονογραμμή της ζωής: η αμήχανη εκκίνηση, το προσεχές «ντεμπούτο» στην ενήλικη πραγματικότητα και το τέλος, η διαφαινόμενη δύση με τους απολογισμούς και την χαρμολύπη της.

Κέντρα βάρους των δύο αυτών μικρών γιορτών με τα βινύλια, τα blues και το – τόσο 90s – μανιώδες κάπνισμα ο παππούς Αλέκος (Θανάσης Παπαγεωργίου) και η εγγονή Μαργαρίτα (Δανάη Νίλσεν), οι οποίοι μέσα σε διάστημα ελάχιστων ημερών θα ξανασυναντήσουν ή θα γνωρίσουν αντίστοιχα τον πρώτο τους έρωτα.

Αρκετά πιο ισχνός σεναριακά συγκριτικά με τον Ταξιτζή, ο Πάσχος αυτή τη φορά δεν προσηλώνεται τόσο στο να δημιουργήσει συνεπή ψυχογραφήματα των ηρώων του όσο στην κατασκευή ενός νοσταλγικού mood piece, ενός φιλμ υφών και στιγμών – διακεκομμένων και αιθέριων: μια στήλη καπνού που ανεβαίνει προς το ταβάνι, ένα κορόμηλο – συνωμοτικό σύμβολο δύο πάλαι ποτέ ερωτευμένων, ένα ρετρό soundtrack ως υπόκρουση της ζωής αλλά και του θανάτου.

Τώνης Μαρούδας, Στέλιος Καζαντζίδης και 2002 GR παρελαύνουν, μεταξύ άλλων, στο Lula LeBlanc (δια χειρός Γιάννη Βεσλεμέ η μουσική επιμέλεια), αναπληρώνοντας με οπερατική αισθαντικότητα την κάπως αραιή δραματουργία.

Ο Θανάσης Παπαγεωργίου και η Μισέλ Βάλεϊ (η περίφημη Λούλα, από την οποία «βαφτίζεται» ολόκληρο το φιλμ) δεν είναι τίποτα λιγότερο από εξαιρετικοί, με την δεύτερη ιδιαίτερα να αποτυπώνει συγκλονιστικά έναν ρόλο οριακά αφασικό, ενώ γενικότερα οι καλύτερες στιγμές της ταινίας εντοπίζονται στο πάρτι των 70άρηδων κι όχι σε αυτό των εφήβων.

Πινελιές πεζού σουρεαλισμού στις συζητήσεις τους, οι οποίες εκτείνονται από τα μπαλονάκια και τον Σημίτη μέχρι τους λαμπτήρες των «αριστοκρατικών» μαγαζιών της Νέας Σμύρνης, επιβεβαιώνουν το ταλέντο του Πάσχου να δημιουργεί διαλογικές στιγμές πηγαίου γέλιου και θαυμαστής αυθεντικότητας.

Έτσι, παρόλες του τις ατέλειες και τις σποραδικές ρυθμολογικές αμηχανίες, το Lula LeBlanc προσφέρει ένα τρυφερό και ανοιχτόκαρδο 1,5ωρο σε όποιον εισέλθει στο σύμπαν του.

To ΜΟVE IT καλύπτει το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για 14η χρονιά και σας μεταφέρει συνεχείς ανταποκρίσεις στο ειδικά διαμορφωμένο section του online περιοδικού μας.