64ο ΦΚΘ: "The holdovers" - Κριτική

Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αγαπά ιδιαιτέρως τον Ελληνοαμερικανό Alexander Payne. Το ίδιο κι αυτός, γι΄αυτό και επιστρέφει στην πόλη με μια απόλυτα feel-good ταινία.

ΣΧΕΤΙΚΑΤι ηθοποιάρα είσαι, Πολ Τζιαμάτι

To “The Holdovers” ξεκινά στην καρδιά του χειμώνα και την Νέα Αγγλία των Ηνωμένων Πολιτειών, κάπου στην δεκαετία του 1970. Είναι Χριστούγεννα και τα αγόρια της ακαδημίας Μπάρτον, ευκαταστατοι νέοι που προετοιμαζονται για επιφανή κολέγια, επιστρέφουν στα σπίτια τους για τις εορταστικές διακοπές. Τα περισσότερα δηλαδή, γιατί πέντε από αυτά χρειάζεται, για διάφορους λόγους, να μείνουν στην Ακαδημία, αυτή την φορά υπό την επίβλεψη του αυστηρού, τυπικού και μουντρούχου καθηγητή αρχαίας ιστορίας Πολ Χάναμ (Paul Giamatti). Μετά από μια σειρά γεγονότων, στην Ακαδημία τελικά απομένει μόνο ο Άνγκους Τάλι (Dominic Sessa), ένας πανέξυπνος αλλά απείθαρχος και μετεξεταστέος μαθητής, και η Mary (Da’Vine Joy Randolph), η αρχιμαγείρισσα του σχολείου που παλεύει με την πρόσφατη απώλεια του μοναχογιού της στον πόλεμο του Βιετνάμ.

Οι τρείς τους θα περάσουν μερικές πολύ διαφορετικές χριστουγεννιάτικες ημέρες, που θα τους φέρουν κοντά με έναν πολύ ανθρώπινο και ζεστό τρόπο.

 Ένας δεκαεξάχρονος που ψάχνει καθοδήγηση και μοίρασμα, ένας μεσήλικας που δεν έχει αναρωτηθεί μέχρι τώρα πως έφτασε ως εδώ και μια γυναίκα που αναμετράται με μια συντριπτική απώλεια γίνονται η βάση πάνω στην οποία ο σκηνοθέτης οικοδομεί μια απλή αλλά πολύ γλυκιά και ευχάριστη ταινία. Η ατμόσφαιρα του “The Holdovers” είναι αρκούντως τρυφερή, το χιούμορ χαρίζει, οι χαρακτήρες προσεγγίζονται με συμπάθεια κι ευαισθησία και οι ερμηνείες βοηθούν τις επιδράσεις μιας απλής και αναμενόμενης εξέλιξης. Ο (αγαπημένος του Payne) Giamatti δεν απογοητεύει, ως συνήθως, ενώ ο πρωτοεμφανιζόμενος Sessa αποδεικνύεται μια εξαιρετική και πολλά υποσχόμενη επιλογή.

Eδώ μπορείτε να διαβάσετε τη συνέντευξη του Αλεξάντερ Πέιν

Το σενάριο του David Hemingson δεν αποτελεί κάτι ιδιαίτερο, η ιστορία -γκρινιάρης, απρόσιτος μεσήλικας έρχεται κοντά με μικρότερο ατίθασο και γλυκαίνει- είναι μια γνωστή αφηγηματική δομή, ενώ το σύνολο της ταινίας εμπεριέχει αρκετά κλισέ.

Ωστόσο ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιούνται εδώ αυτά τα στοιχεία διατηρεί μια ικανοποιητική και crowd-pleasing φρεσκάδα που δεν μας εντυπωσιάζει μεν, αλλά ούτε μας κουράζει δε.

 Όπως μοιράστηκε ο ίδιος ο Alexander Payne με το κοινό στην ελληνική πρεμιέρα της ταινίας στο 64ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, περισσότερο από το να φτιάξει μια αντισυμβατική ταινία, ήθελε να φτιάξει μια συμβατική αλλά καλά. Το κατάφερε.

To ΜΟVE IT καλύπτει το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για 13η χρονιά και σας μεταφέρει όσα αξίζουν να διαβάσετε στο ειδικά διαμορφωμένο section του online περιοδικού μας.