Ο Ρομπέν Καμπιγιό μιλά για το "120 bpm"

Με αφορμή το αφιέρωμα που έγινε φέτος από τις Νύχτες Πρεμιέρας στην δουλειά του Ρομπέν Καμπιγιό, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος βρέθηκε στην Ελλάδα, μαζί με τον πρωταγωνιστή της νέας του ταινίας 120 BPM, Αρνώ Βαλουά και τόσο στη συνέντευξη τύπου όσο και στο Q&A που ακολούθησε την βραδινή προβολή της ταινίας, και ήταν και οι δύο χειμαρρώδεις.

«Είχα βιώσει από πρώτο χέρι της επιδημία τότε στη Γαλλία και μου πήρε καιρό να συνειδητοποιήσω πως πάντοτε ήθελα να κάνω μια ταινία για το AIDS. Τότε λοιπόν κατάλαβα πως ήθελα να πω μια ιστορία αυτής της ανάμνησης που είχα, για να την ακούσουν και άνθρωποι που ίσως να μην έχουν ιδέα τι συνέβαινε τότε στις αρχές της δεκαετίας του ’90», δήλωσε ο σκηνοθέτης μιλώντας για το πώς αποφάσισε να γυρίσει το 120BPM.

Για το θέμα της ευθανασίας που τέθηκε στην ταινία, ο σκηνοθέτης ερωτήθηκε σχετικά και δήλωσε πως δεν ήθελε να χρωματίσει την ενέργεια αυτή ως κάτι θετικό ή αρνητικό, παρά μόνο να δείξει πως εκείνη την εποχή, ήταν πολύ συνήθης πρακτική. Η νοσηλεία των οροθετικών ήταν μία επίπονη διαδικασία για εκείνους, κι έτσι πολύ συχνά ζητούσαν εξιτήριο όταν δεν υπήρχε κάτι άλλο να κάνουν στο νοσοκομείο, γύριζαν στο σπίτι τους και μετά από μία μέρα πέθαιναν. Ήταν κάτι σαν ένα κοινό μυστικό, ου γνώριζαν και αποδέχονταν όλοι, καθώς η πορεία της αρρώστιας έβγαζε αναπόφευκτα στο ίδιο σημείο, τον θάνατο. «Δεν ήθελα να χρωματίσω ηθικά την πράξη, παρά μόνο να δείξω πώς νιώθει ένας άνθρωπος που αγαπάει έναν άλλο άνθρωπο όταν να πρέπει να τον οδηγήσει με το ίδιο του το χέρι στον θάνατο».

Ο Βαλουά συμπλήρωσε πως στη Γαλλία κανένας δεν έκανε σχετική ερώτηση, όταν παρουσίαζαν την ταινία, ενώ με το που ξεκίνησαν να την και σε άλλες χώρες, άρχισε να τους επισημαίνεται η ευθανασία, κάτι που του δημιούργησε αρκετές σκέψεις για τη γαλλική κυβέρνηση και για τον τρόπο που διαφορετικές χώρες με διαφορετικό πολιτιστικό υπόβαθρο αντιμετωπίζουν την πρακτική.

Ο Αρνώ Βαλουά είχε διακόψει την επαφή του με την ηθοποιία για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα και δούλευε ως μασέρ στο Παρίσι, όταν του προτάθηκε να πάει για κάστινγκ για τον ρόλο. Μάλιστα δεν πίστευε πως θα τον έπαιρνε, γι’ αυτό και δεν διάβασε ολόκληρο το σενάριο στην αρχή. Όμως καθώς προχωρούσε η διαδικασία και έβλεπε πως συνέχιζε να είναι υποψήφιος, άρχισε σιγά σιγά να το διαβάζει και μαγνητίστηκε αμέσως από τη δύναμή του. Μέχρι που εν τέλει πήρε τον ρόλο.

«Το 120 BPM είναι μία πολιτική ταινία, για όλους όσους χάθηκαν αλλά και γι’ αυτούς που είναι ακόμα εδώ και παλεύουν. Την περίοδο που διαδραματίζεται, οι συλλογικότητες ήταν ιδιαιτέρως σημαντικές και τα μέλη συγκεντρώνονταν στον ίδιο χώρο, αντάλλαζαν ιδέες και κοιτούσαν ο ένας τον άλλο». Και πολύ συχνά έφερναν σημαντικές αλλαγές.