Νύχτες Πρεμιέρας 16: Closet Monster - Κριτική

Αγόρι, παιδί χωρισμένων γονιών, γνωρίζει αγόρι, συνειδητοποιεί ότι του αρέσουν τα αγόρια, αλλά και το ότι πρέπει να αφήσει την παιδική ηλικία πίσω του και να ξεκινήσει να ζει όπως αυτό θέλει.

Θέλω να ελπίζω ότι δεν αντιμετωπίζουμε πια, το 2016, μια ταινία με gay πρωταγωνιστή ή θεματολογία ως μια gay ταινία. Ειδικότερα όταν η ίδια η ταινία είναι φτιαγμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργεί έντονα συναισθήματα στο θεατή, ανεξαρτήτως του σεξουαλικού προσανατολισμού του.

Μια τέτοια ταινία είναι το καναδικό “Closet Monster” κι αυτό γιατί δίνει την ίδια έμφαση τόσο στη σεξουαλικότητα του πρωταγωνιστή της όσο και στην προσπάθειά του να συμφιλιωθεί με το ρόλο των γονιών του στον καθορισμό αυτού που τελικά είναι ο ίδιος, ως άνθρωπος.

Στην προκειμένη περίπτωση, ο πρωταγωνιστής Oscar, συνεσταλμένος έφηβος που θέλει να γίνει special effects make-up artist, γνωρίζει τον Wilder (Oscar… Wilder με λίγα λόγια). Η γνωριμία αυτή και η έλξη που νιώθει ο Oscar για ένα άλλο αγόρι λειτουργεί ως καταλύτης για να αντιμετωπίσει ζητήματα, τα οποία μέχρι τότε έκρυβε στην ψυχική του ντουλάπα, παρέα με τη σεξουαλικότητά του.

Βασικό ζήτημα και βάσανο του Oscar είναι η σχέση του με τον πατέρα του, τον οποίο η μητέρα του εγκατέλειψε όταν ο Oscar ήταν σε ηλικία δημοτικού, για να τη δούμε αργότερα ευτυχισμένη με τη νέα της οικογένεια. Ο μπαμπάς, η κεντρική φιγούρα στην παιδική ηλικία του Oscar, είναι αφοσιωμένος στο γιο του, αλλά είναι παράλληλα ολίγον τι ομοφοβικός και δεν έχει ξεπεράσει ακόμα την εγκατάλειψή του από την πρώην γυναίκα του.

Το άλλο κεντρικό πρόσωπο στη ζωή του Oscar είναι το χάμστερ του, η Buffy, το οποίο μιλάει! Όχι μόνο μιλάει, αλλά έχει τη φωνή της Isabella Rossellini και παρέχει το comic relief που χρειάζεται αυτή η ιστορία.

Με μια νευρώδη σκηνοθεσία, η οποία φαίνεται να ξέρει πού και πότε πρέπει να εστιάσει, παρακολουθούμε τον Oscar (ο Κόνορ Τζέσαπ από το Falling Skies) να περνάει το απαραίτητο ritual της ενηλικίωσης, να αφήνει την παιδική του ηλικία πίσω, σε μια υπέροχη και συμβολική σκηνή και να ψάχνει να βρει το δικό του δρόμο, κάτι που κάναμε όλοι μας στην ίδια πάνω-κάτω ηλικία, πράγμα που μας κάνει να θέλουμε να πούμε στον Oscar αυτό που δεν μας είπε ποτέ κανείς, κοινώς ότι: Όλα θα πάνε καλά!

Ένα ακόμα plus της ταινίας είναι ότι οι γονείς, κυρίως ο πατέρας (ο Άαρον Έιμπραμς από το Hannibal), δεν παρουσιάζονται ως flat φιγούρες, αλλά ως τρισδιάστατοι άνθρωποι, με τα καλά και τα κακά τους,  που προσπαθούν, ακόμα κι αν τα έχουν κάνει σκατά μεταξύ τους, να μεγαλώσουν και να «φτιάξουν» ένα νέο άνθρωπο.

Κι όπως λέει ο Wilder σε μια κομβική σκηνή: «Πρέπει να μισείς λίγο τους γονείς σου, αλλιώς θα γίνεις σαν κι αυτούς».