Indie ταινίες, πολιτική ορθότητα και εισπράξεις

Το τελευταίο trend που ακολουθεί πιστά ο Αμερικανικός κινηματογράφος είναι αυτό της πολιτικής ορθότητας. Το κοινό αγανακτεί κάθε φορά που υπερισχύουν λευκοί άνδρες σε οποιαδήποτε κατηγορία κινηματογραφικών ή τελεοπτικών βραβείων, ενώ ζητά την ενσωμάτωση περισσότερων γυναικών αλλά και έγχρωμων στη βιομηχανία του κινηματογράφου. Σαφώς και κινούνται υποψίες όταν η λίστα με τις γυναίκες σκηνοθέτες ή τους Αφροαμερικανούς (αλλά και Λατινοαμερικανούς) σκηνοθέτες που έχουν προταθεί ή κερδίσει το Όσκαρ Καλύτερες Σκηνοθεσίας είναι μικρή. Εδώ να σημειώσουμε πως συνολικά έχουν προταθεί έξι Αφροαμερικανοί για το συγκεκριμένο αγαλματίδιο (με τον πιο πρόσφατο τον Spike Lee για το “BlacKkKlansman”) και κανείς δεν το έχει παραλάβει, ενώ αντίστοιχα έχουν προταθεί συνολικά πέντε γυναίκες σκηνοθέτες για το ίδιο βραβείο, εκ των οποίων το έχει κερδίσει μόνο η Kathryn Bigelow για το “The Hurt Locker”. Παρ’όλα αυτά, είναι αναγκαίο να υπενθυμίζουμε και να υπογραμμίζουμε πως δεν αξίζουν όλες οι ταινίες βραβεία ή επαίνους, ασχέτως με το ποιος κάθεται στην καρέκλα του σκηνοθέτη ή έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Πολλοί κριτικοί εξυμνούν στα γραπτά τους ορισμένες ταινίες, οι οποίες τελικά αποτυγχάνουν στις εισπράξεις. Είναι άραγε ο θεατής υπαίτιος ή ο κριτικός; Είναι πιθανό ο πρώτος να μην μπορεί να εκτιμήσει το κινηματογραφικό μεγαλείο ενός σκηνοθέτη ή το συναισθηματικό αντίκτυπο της ιστορίας ή μήπως ο δεύτερος προς στιγμήν τυφλώθηκε από το κλίμα της πολιτικής ορθότητας που επικρατεί; Το 2019 ήδη αντιμετωπίζει αυτό το πρόβλημα, καθώς αρκετές indie ταινίες που πόνταραν στην επιτυχία, έχουν αποτύχει στις εισπράξεις. Για παράδειγμα στην Αμερική το “Late Night” με την Emma Thompson, το “Booksmart”, το “The Last Black Man in San Francisco” αλλά και το βραβευμένο “The Souvenir” της Joanna Hogg με την Tilda Swinton και την κόρη της Honor, δεν έχουν φτάσει στην θέση που ήλπιζαν στο καλοκαιρινό box office.

Δεν είναι αναγκαίο να αρέσουν σε όλους μας οι ίδιες ταινίες, ούτε κιόλας είναι αναγκαίο να εξυμνούμε ταινίες επειδή απλώς ασχολούνται με θέματα κοινωνικής επικαιρότητας. Η ερώτηση όμως παραμένει: αν αυτές ήταν «καλές» ταινίες, δεν θα είχαν μεγαλύτερες εισπράξεις; Δυστυχώς, πολλές κριτικές πλέκουν εγκώμια για ταινίες που τελικά δεν είναι αρεστές στο κοινό και ταυτόχρονα αγνοούν άλλες που θα μπορούσαν να εμπνεύσουν συζήτηση και debate, όπως πιστεύουμε ότι θα μπορούσε να συμβεί με το “Dragged Across Concrete” του Craig Zahler με τους Mel Gibson και Vince Vaughn. Αυτός άλλωστε είναι και ένας στόχος του κινηματογράφου, να ανοίξει μια συζήτηση που ξεπερνά τις λεπτομέρειες και επικεντρώνεται σε θέματα που αφορούν τον άνθρωπο. Άλλοτε είναι υπαρξιακά, άλλοτε κοινωνικά και ενίοτε πολιτικά, αλλά σε έναν ιδανικό κόσμο ο κινηματογράφος δεν θα καθοδηγούταν ποτέ από το τί επιτάσσει η (πολιτική) εποχή.

Εάν επιθυμούμε περισσότερες μικρές ανεξάρτητες παραγωγές να κάνουν καλές εισπράξεις, τότε θα πρέπει όλοι μας να συγκεντρωθούμε στις ίδιες τις ιστορίες, και όχι στις κριτικές που προωθούν ταινίες επειδή είναι πολιτικά ορθές. Το ότι πολλοί θα υποστηρίξουν πως μια ταινία είναι προοδευτική (σύμφωνα με τη δική τους ατζέντα) δεν είναι αρκετά καλός λόγος για να μας παρακινήσει να πάμε στο σινεμά. Όταν μια indie ταινία δεν θα είναι αρεστή από το πλήθος, δεν θα κάνει επιτυχία. Ας μετριάσουμε λοιπόν τα παράπονά μας και να εξοργιζόμαστε μόνο όταν μια ταινία του βεληνεκούς των “Get Out” ή “Lady Bird” αποτυγχάνει. Και για να κλείσουμε, οι συγκεκριμένες ταινίες έκαναν μεγάλο πάταγο επειδή ήταν πραγματικά εξαιρετικές.