Δέκα φορές που ο Κλιντ Ίστγουντ έδειξε ότι είναι σπουδαίος σκηνοθέτης

Δημοσίευση: 17 Σεπτεμβρίου 2021, 18:33
Συντάκτης:

Clint Eastwood, ένα όνομα, μία ιστορία. Ένα από τα τελευταία είδωλα μιας περασμένης εποχής.

<a href="/nea/ayti-tha-einai-i-teleytaia-tainia-stin-kariera-toy-klint-istgoynt/68011">Αυτή θα είναι η τελευταία ταινία στην καριέρα του Κλιντ Ίστγουντ</a>ΣΧΕΤΙΚΑΑυτή θα είναι η τελευταία ταινία στην καριέρα του Κλιντ Ίστγουντ

Καταρχήν ως ηθοποιός. Το 1964 με το A Fistful of Dollars, ένα σπαγγέτι γουέστερν του ιταλού μετρ του είδους Sergio Leone με μουσική Ennio Morricone. Το For a Few Dollars More (1965) και The Good, the Bad and the Ungly (1966), μερικές από τις σπουδαιότερες ταινίες του είδους, που έκανε μεγάλη επιτυχία στα 60s. Συνέχισε σε αυτό το μοτίβο, μέχρι το 1971 όταν ντύθηκε Dirty Harry, ένα νεο-νουάρ θρίλερ του Don Siegel με ντετέκτιβ και εγκληματίες με τέσσερα σίκουελ το 1973, 1976, 1983 και 1988 να έπονται.

Ωστόσο, είναι και η χρονιά που θα κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το Play Misty for Me, για το οποίο θα μιλήσουμε παρακάτω. Αρκετοί ηθοποιοί έχουν αποφασίσει να μεταπηδήσουν στην σκηνοθεσία, είτε επειδή θέλουν να σκηνοθετήσουν ιστορίες που δεν τους έχει προτείνει κάποιος άλλος, είτε λόγω ψώνιου, είτε λόγω διάθεσης ελέγχου. Λίγοι όμως, ίσως ελάχιστοι, τα κατάφεραν τόσο αποτελεσματικά για τόσα χρόνια όσο ο Eastwood.

Πολλά μπορείς να πεις για εκείνον. Από το ότι είναι ένας σπουδαίος ηθοποιός της εποχής μέχρι ο γοητευτικός μάτσο άνδρας που καθήλωσε με αυτό. Από το ότι είναι ένας ταλαντούχος σκηνοθέτης μέχρι ένας αμετανόητος ρεπουμπλικάνος που περνάει τις συντηρητικές του ιδέες. Όμως κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι είναι ένας δεξιοτέχνης και ένας πολύ ταλαντούχος αφηγητής ιστοριών, που παρά τις όποιες ιδέες του, που πολλές φορές εμφανίζονται και στα έργα του, και ασχέτως του αν κάποιος συμφωνεί ή όχι ιδεολογικά μαζί του (κάτι που ούτως ή άλλως δεν θα έπρεπε να  μας αφορά), είναι ένας σκηνοθέτης που έχει παραδώσει μερικές από τις καλύτερες ταινίες του σύγχρονου αμερικανικού κινηματογράφου. Και ιδιαίτερα παραγωγικός δημιουργός, με 39 φιλμ από το 1971 μέχρι και το φετινό Cry Macho ππυ προβάλλεται ήδη στις ελληνικές αίθουσες, αν δεν συμπεριλάβουμε το Tightrope το 1984, που επισήμως είναι σε σκηνοθεσία του Richard Tuggle και πρωταγωνιστή τον Eastwood, αλλά όλοι ξέρουμε πως ένα μεγάλο μέρος της ταινίας σκηνοθετήθηκε από τον ηθοποιό.

Βραβευμένος με τέσσερα Όσκαρ, δύο ως παραγωγός για το Unforgiven και το Million Dollar Baby και δύο ως σκηνοθέτης για τις ίδιες ταινίες, με τέσσερις Χρυσές Σφαίρες για τα Bird, Unforgiven, Million Dollar Baby και Letters From Iwo Jima, δύο βραβεία σκηνοθεσίας από την ένωση αμερικανών σκηνοθετών για τα Unforgiven και Million Dollar Baby, τρία Cesar καλύτερης ξενόγλωσσης για τα Mystic River, Million Dollar Baby και Gran Torino, δύο David di Donatello (τα ιταλικά Όσκαρ) για τα Million Dollar Baby και Gran Torino, πέντε βραβεία ξενόγλωσσης ταινίας από την ιαπωνική ακαδημία κινηματογράφου (για τα Million Dollar Baby, Flags of Our Fathers, Letters from Iwo Jima, Gran Torino και American Sniper), τιμητικά βραβεία από την γαλλική ακαδημία, τις Κάννες και την Βενετία.

Με αφορμή την νέα του ταινία, σε ηλικία 91 ετών, ανατρέχουμε στις δέκα στιγμές που απέδειξε περίτρανα το σκηνοθετικό του ταλέντο. Ένας ηθοποιός και ένας σκηνοθέτης που αντέχει στον χρόνο, ένας άνθρωπος ανένταχτος, ένας ρεπουμπλικάνος που δεν υποστήριξε τον Trump, ένας ρεπουμπλικάνος που το 1985 σκηνοθέτησε το Pale Rider, μια ταινία ωδή στην συλλογικότητα και την αλληλεγγύη στην εποχή της επικράτησης του ριγκανικού ατομικισμού, ένας ρεπουμπλικάνος συχνός επισκέπτης των προεκλογικών ομιλιών των υποψήφιων ρεπουμπλικανών προέδρων και όμως άθεος, όπως έχει δηλώσει, που γεννήθηκε όπως λέει μέσα στο κραχ, και έτσι άλλαζαν οικογενειακώς συνεχώς περιοχές και στην κάθε περιοχή πήγαιναν και σε διαφορετικές εκκλησίες, οπότε μυήθηκε σε διάφορες θρησκείες και δόγματα με αποτέλεσμα πλέον να μην πιστεύει στον θεό, με την  παραδοσιακή έννοια, στην φύση και στο καθετί. Γιατί δεν είναι όλα μαύρα και άσπρα, υπάρχουν και οι θρύλοι, όπως ο μέγας Clint που είναι υπεράνω χρωμάτων.

Play Misty For Me (1971)

Ένας δημοφιλής ραδιοφωνικός παραγωγός έχει μια εφήμερη σχέση με μια φανατική θαυμάστριά του. Όταν όμως εκείνος επιστρέφει στην μόνιμη σχέση του, εκείνη θα οδηγηθεί στον εκβιασμό, ακόμα και στο έγκλημα, για να τον εκδικηθεί. Ένα ψυχολογικό θρίλερ γύρω από το έγκλημα και την εμμονή ήταν η πρώτη ταινία του σκηνοθέτη Clint Eastwood το 1971, την χρονιά που έπαιξε στο Dirty Harry και μας σύστησε τον Harry Callahan. Πρωταγωνιστεί ο ίδιος με την Jessica Walter, σε σενάριο των Jo Heims και Dean Riesner. Εταιρεία παραγωγής η Malpaso Productions, που βρίσκεται πίσω από σχεδόν κάθε ταινία του σκηνοθέτη μέχρι και σήμερα. Το Misty του τίτλου είναι ένα τραγούδι του πιανίστα Erroll Garner του 1954, που αργότερα προστέθηκαν και στίχοι από τον Johnny Burke. Πρώτος το τραγούδησε ο Johnny Mathis, αλλά αργότερα και ο Frank Sinatra και η Ella Fitzgerald. Είναι ένα τραγούδι που παίζει ο ραδιοφωνικός παραγωγός στην εκπομπή του. Ο Eastwood καταπιάνεται με το ζήτημα της εμμονής μιας γυναίκας προς έναν άντρα και στις ακρότητες που μπορεί να φτάσει, χρόνια πριν την Ολέθρια Σχέση ή το Misery, που είναι και πιο συγγενικό, μιας και μπαίνει μέσα και το ζήτημα της δημοσιότητας του άντρα και του πάθους μιας θαυμάστριας. Γενικά πήγε καλά εισπρακτικά και δέχτηκε καλές κριτικές, ωστόσο όχι από όλους, καθώς τα πρώτα χρόνια της σκηνοθετικής του πορείας αμφισβητήθηκε και από κριτικούς όπως η τρομερή Pauline Kael, θεωρήθηκε ως αντίπαλος προς το αναδυόμενο New Hollywood που έκτιζαν οι Scorsese, Spielberg, Lucas, Coppola και άλλοι. Την δεκαετία του 1980 θα αρχίσει να αλλάζει όλο αυτό, όταν το 1983 θα γίνει μια ρετροσπεκτίβα των ταινιών του στο MoMA της Νέας Υόρκης και το 1985 θα προταθεί για Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες το Pale Rider. Ένα εξαιρετικό πρώτο δείγμα, ένα από τα καλύτερα σκηνοθετικά ντεμπούτα της εποχής που έδειχνε έναν ηθοποιό με σκηνοθετικές ικανότητες. Ένα ψυχολογικό θρίλερ που όμως σκηνοθετικά γίνεται με όρους δράματος, θυμίζοντας και κλασικό Χόλιγουντ, και όχι κάτι σε στιλ Psycho ή άλλες ταινίες που εστιάζουν στον τρόμο. Όμως και πάλι, εστιάζοντας στα συναισθήματα των ηρώων, αποδίδεται το αίσθημα του τρόμου έμμεσα και υπαινικτικά.

The Outlaw Josey Wales (1976)

Το 1976 ακόμα δεν έχει έρθει η δικαίωση για τον σκηνοθέτη Clint Eastwood. Η Paulina Kael και μερικοί ακόμα κριτικοί κινηματογράφου δεν βλέπουν με καλό μάτι ούτε την πέμπτη ταινία που σκηνοθέτησε, το 1976, με τον τίτλο The Outlaw Josey Wales. Βασισμένο στο Gone to Texas του Forrest Carter, σε σενάριο των Phil Kaufman (σκηνοθέτης και σεναριογράφος του Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι με τον Daniel Day Lewis, βασισμένος στον δυσαρεστημένο Κούντερα) και Sonia Chernus, πρόκειται για ένα ρεβιζιονιστικό γουέστερν, πολλά χρόνια πριν το κάνει μόδα ο Tarantino, τοποθετημένο στον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο. Η οικογένεια του Josey Wales δολοφονείται από στρατιώτες κατά την διάρκεια του εμφυλίου. Ζητάει εκδίκηση και παίρνει μέρος σε μια ομάδα. Μετά τον πόλεμο, όλα έχουν αλλάξει και εκείνοι έχουν μετατραπεί σε υπαλλήλους των αντιπάλων. Μια εισπρακτική επιτυχία της χρονιάς, που δέχτηκε ως επί τω πλείστον θετικές κριτικές, με ένα σίκουελ να ακολουθεί το 1986, The Return of Josey Wales, από τον Michael Parks, με τον ίδιο να κρατά και τον  πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ταινία προτάθηκε για Όσκαρ μουσικής, με τον Eastwood χρόνια αργότερα να αποκαλεί την ταινία ένα αντιπολεμικό δράμα. Μια από τις πιο δυνατές στιγμές του ηθοποιού και σκηνοθέτη στο είδος του γουέστερν.

Unforgiven (1992)

Δύο καουμπόηδες μαχαιρώνουν μια πόρνη, με τις υπόλοιπες πόρνες της πόλης να ζητούν δικαιοσύνη, με τον σερίφη της πόλης να τους αφήνει ατιμώρητους. Τότε εκείνες προσεγγίζουν τον επαγγελματία πιστολά Clint Eastwood, προσφέροντάς του 1000 δολάρια για να πάρει εκδίκηση εκ μέρους τους. Αρχικά είναι διστακτικός, καθώς για χάρη της συζύγου του και των παιδιών του είχε αποσυρθεί από την παρανομία, αλλά τελικά θα τις βοηθήσει με τον παλιό συνεργάτη του Morgan Freeman. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης είχε πει ότι θα ήταν το τελευταίο γουέστερν που θα έκανε και έτσι το αφιέρωσε στους μέντορές του, Sergio Leone και Don Siegel και πράγματι δεν μπορεί κανείς να μην παρατηρήσει τις επιρροές. Τελικά, φέτος με το Cry Macho επέστρεψε στο είδος. Πρόκειται όμως για μια από τις καλύτερες ταινίες του Eastwood, αυτή που τον καθιέρωσε ίσως περισσότερο ως σκηνοθέτη, κερδίζοντας τέσσερα βραβεία Όσκαρ, καλύτερης ταινίας (το τρίτο μέχρι τότε γουέστερν που είχε κερδίσει όσκαρ ταινίας, μετά το Cimarron-1931 και Dances with Wolves-1990), σκηνοθεσίας, β΄ ανδρικού ρόλου για τον Gene Hackman και καλύτερου μοντάζ για τον Joel Cox. Να σημειώσουμε επί τη ευκαιρία ότι σχεδόν όλες οι ταινίες του έχουν εξαιρετικό μοντάζ, κάτι που δείχνει την έμφασή του σε αυτό. Σεναριογράφος ο David Webb Peoples, ο οποίος είχε σκεφτεί την ιστορία από το 1976 με τον τίτλο The Cut-Whore Killings και έπειτα The William Munny Killings (από τον ήρωα που έκανε τελικά ο Eastwood). Τελικά καθυστέρησε επειδή ο ηθοποιός-σκηνοθέτης ήθελε αφενός να είναι το τελευταίο του γουέστερν, αφετέρου να μεγαλώσει λίγο ακόμα ηλικιακά ώστε να μπορεί να υποδυθεί τον ρόλο. Μια ταινία αριστούργημα στο είδος της, από τα καλύτερα γουέστερν, με μια πιο σύγχρονη ματιά απέναντι στην εκδίκηση και στην αυτοδικία, αλλά και στην έννοια της ελευθερίας. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την κατέταξε τέταρτη στην λίστα με τα καλύτερα γουέστερν όλων των εποχών. Το 2013 έγινε ένα ιαπωνικό remake από τον Lee Sang-il με τον Ken Watanabe που προβλήθηκε εκτός διαγωνισμού στο φεστιβάλ της Βενετίας.

A Perfect World (1993)

Ανάμεσα στο εξαιρετικό Unforgiven και στο γνωστό και αγαπητό από τον κόσμο Γέφυρες του Μάντισον, ο Clint σκηνοθέτησε μια εξίσου καλή ταινία, μια ταινία που τα Cahiers du Cinema ονόμασαν καλύτερη ταινία της χρονιάς, το A Perfect World με τον ίδιο ως πρωταγωνιστή αλλά και τον Kevin Costner, όπως και την Laura Dern. Σε σενάριο του John Lee Hancock (σκηνοθέτης και σεναριογράφος του The Blind Side, που έδωσε στην Bullock το Όσκαρ ερμηνείας, σεναριογράφος της Χιονάτης με την Kristen Stewart και σκηνοθέτης του Saving Mr. Banks με τον Tom Hanks), η ταινία αφηγείται την ιστορία του Robert, το 1963 στο Τέξας, ενός πρώην κατάδικου που έχει αποδράσει και έχει πάρει μαζί του ένα μικρό παιδί ως όμηρο που τον βλέπει ως πατέρα του. Από την άλλη, ένας αστυνομικός προσπαθεί διακαώς να τον πιάσει καθώς ήταν ο σερίφης που τον είχε πιάσει. Ο ηθοποιός-σκηνοθέτης επιστρέφει στο παιχνίδι γάτας-ποντικιού, στο ανθρωποκυνηγητό και στις δύο αντικρουόμενες πλευρές που είχε κάνει με επιτυχία ως ηθοποιός τις δύο προηγούμενες δεκαετίες, εδώ όμως μιας και έχει την σκηνοθεσία ο ίδιος, βάζει συναίσθημα και ανθρωπιά. Μια συγκινητική ταινία για το τι εστί οικογένεια και αν στον σύγχρονο κόσμο χωράει η συγχώρεση. Ο θρυλικός αμερικανός κριτικός κινηματογράφου Roger Ebert είχε αποκαλέσει την ταινία ως εκείνη που κάθε εν ζωή σκηνοθέτης θα ήταν υπερήφανος να έχει υπογράψει.

The Bridges of Madison County (1995)

Το best seller βιβλίο του Robert James Waller του 1992 μεταφέρθηκε στο σινεμά από τον Clint σε σενάριο του Richard LaGravenese με τον ίδιο και την Meryl Streep να πρωταγωνιστούν σε ένα από τα ωραιότερα και τρυφερότερα ρομαντικά δράματα των 90s. Τοποθετείται στα 1965, όταν η Francesca, παντρεμένη με δύο παιδιά σε μια φάρμα στην Iowa, θα γνωρίσει τον φωτογράφο του National Geographic Robert, που έχει επισκεφτεί την Madison County για να φωτογραφίσει τις περίφημες γέφυρές της και θα δημιουργεί ένα ερωτικό ειδύλλιο τεσσάρων ημερών. Αρχικά ο Spielberg, η εταιρεία του οποίου (η Amblin Entertainment), είχε τα δικαιώματα του βιβλίου, ζήτησε από τον Sydney Pollack να σκηνοθετήσει την ταινία. Τελικά δεν προχώρησε και επειδή ο Spielberg δεν ήθελε ο ίδιος να σκηνοθετήσει, κατέληξε στον Eastwood. Αρχικά ως πρωταγωνίστρια είχαν σκεφτεί την Isabella Rossellini, όπως και τις Anjelica Huston, Susan Sarandon, Jessica Lang και Cher. Ο Clint προτίμησε την δις (τότε) βραβευμένη με Όσκαρ Meryl Streep. Η ταινία προτάθηκε για ένα Όσκαρ, για την ερμηνεία της Streep, τα περίφημα Cahiers du Cinema την κατέταξαν τέταρτη καλύτερη ταινία της χρονιάς (πρώτο ήταν το La Ceremonie του Claude Chabrol) και πολλές άλλες διακρίσεις. Μια ταινία που πολλοί θυμούνται για το ρομάντζο της, δείχνοντας και μια πιο ευαίσθητη πτυχή του σκληροτράχηλου άντρα που είχε πλασάρει τα προηγούμενα χρόνια ως ηθοποιός, μη φοβούμενος να χαλάσει την εικόνα του.

Mystic River (2003)

Με ένα δράμα εξιχνίασης εγκλήματος επέστρεψε ο Clint μετά από μια σειρά καλών ταινιών, που όμως δεν ξεχώρισε ιδιαίτερα κάποια και έτσι επανήλθε με φόρα με το Σκοτεινό Ποτάμι. Πρωταγωνιστές οι Sean Penn, Tim Robbins, Kevin Bacon, Laurence Fishburne και Laura Linney. Το 2001 εκδόθηκε το ομώνυμο βιβλίο του Dennis Lehane και δύο χρονιά μετά το διασκεύασε ο Brian Helgeland (L.A. Confidential). Για πρώτη φορά ο Eastwood έγραψε την μουσική της ταινίας του. Μοντέρ ο σχεδόν μόνιμος συνεργάτης του, Joel Cox (Richard Jewell, The Mule, American Sniper, J. Edgar, Invictus, Gran Torino, Changeling, Million Dollar Baby, Space Cowboys, True Crime, A Perfect World, Unforgiven, Bird, Pale Rider, Bronco Billy). Ένας πατέρας μαθαίνει πως η κόρη του δολοφονήθηκε. Μεγάλωσε έχοντας δύο πολύ καλούς φίλους, εκ των οποίων ο ένας είναι ο ντετέκτιβ που ερευνά την υπόθεση. Με τον άλλον φίλο του είναι γείτονες, έναν άντρα που τον έχει στιγματίσει η απαγωγή του και σεξουαλική κακοποίηση που βίωσε ως παιδί το 1975. Τώρα είναι ύποπτος για την δολοφονία της κόρης του παιδικού του φίλου. Η ταινία πήγε καλά εισπρακτικά, δέχτηκε θετικές κριτικές, προτάθηκε για έξι Όσκαρ, κερδίζοντας δύο, Α' και Β΄ Ανδρικού Ρόλου για τους Sean Penn και Tim Robbins, ενώ προτάθηκε για Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες. Μετά τον Ben-Hur (1959) είναι η πρώτη ταινία που κατάφερε να κερδίσει Όσκαρ και στον πρώτο και στον δεύτερο αντρικό ρόλο. Έκτοτε το κατάφερε άλλη μία, το Dallas Buyers Club (2013) με νικητές τους Matthew McConnaughey και Jared Leto. Ένα εξαιρετικό δράμα με τον Sean Penn σε ρεσιτάλ ερμηνείας, αλλά και όλους τους ηθοποιούς.

Million Dollar Baby (2004)

Αρχικός τίτλος Rope Burns, από μια σειρά ιστοριών του Jerry Boyd που με το ψευδώνυμο F.X. Toole υπέγραφε ως συγγραφέας και σε αυτές τις ιστορίες βασίστηκε το Million Dollar Baby, όπως ονομάστηκε τελικά η ταινία του Eastwood με τον Paul Haggis να υπογράφει το σενάριο. Σύμφωνα με αυτό, ένας προπονητής μποξ επιστρέφει για να εξιλεωθεί βοηθώντας μια γυναίκα μποξέρ που εργάζεται ως σερβιτόρα, να πραγματοποιήσει το όνειρό της και να γίνει επαγγελματίας. Πρωταγωνιστούν πέρα από τον ίδιο, οι Hilary Swank και ο Morgan Freeman. Η ταινία απέσπασε τέσσερα βραβεία Όσκαρ (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, Α' Γυναικείου ρόλου και Β΄ Αντρικού), δύο Χρυσές Σφαίρες (σκηνοθεσίας και γυναικείας ερμηνείας), βραβεία από τα σωματεία σκηνοθετών και ηθοποιών. Η ηθοποιός έκανε μαθήματα πυγμαχίας πλάι σε πραγματικούς επαγγελματίες και πήρε 9 κιλά μυϊκής μάζας για τις ανάγκες του ρόλου. Μια ταινία για την αξία του να αθλείσαι, να αγωνίζεσαι ασχέτως της τελικής κατάταξης, μια ταινία γνήσια ανθρώπινη και αντιαμερικανική, αν σκεφτούμε την αμερικανική λογική του πρώτου που είναι το παν και του δεύτερου που είναι τίποτα. Επίσης, με αυτή την ταινία κάνει ένα σερί καλών ταινιών, έπειτα ακριβώς από το Mystic River και πριν από τις επόμενες δύο που ακολουθούν.

Letters From Iwo Jima (2006)-Flags of our Fathers (2006)

Η μάχη στην Iwo Jima, ένα ιαπωνικό νησί, είναι η πιο αιματηρή μάχη που έδωσαν οι αμερικανοί στρατιώτες κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μια μάχη μεταξύ Αμερικανών και Ιαπώνων απασχόλησε τον Eastwood, και μάλιστα θέλησε να το δει και από τις δύο πλευρές. Για αυτό μέσα στην ίδια χρονιά γύρισε δύο ταινίες, όπου στην μία, το Flags of our Fathers είναι η προσέγγιση από την πλευρά των αμερικανών στρατιωτών και στην δεύτερη, το Letters From Iwo Jima, από την πλευρά των Ιαπώνων. Αν και από τις δύο ίσως αρτιότερη είναι η δεύτερη, η ιαπωνοκεντρική, παρόλα αυτά καλό είναι να την αντιμετωπίσει κανείς σαν μία ταινία και όχι διλογία, σαν ένα ολοκληρωμένο έργο και έτσι θα έχει, κατά την άποψή μου, μια από τις καλύτερες ταινίες του σκηνοθέτη και μια από τις καλύτερες ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το Flags βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο των James Bradley και Ron Powers σε σενάριο των William Broyles Jr. και Paul Haggis, με τον δεύτερο είχε συνεργαστεί και στο Million Dollar Baby, και είχε ως πρωταγωνιστές τους Ryan Phillipe, Paul Walker, Jesse Bradford με ήρωες πέντε πεζοναύτες που υψώνουν την αμερικανική σημαία στο ιαπωνικό νησί και την επίδραση αυτού στην ζωή τους. Ηρωισμός και υποδοχή οι βασικές έννοιες του έργου που, όπως θα δούμε, τον απασχόλησαν ιδιαίτερα στο ύστερο έργο του, με κέντρο πραγματικούς ανθρώπους που διέπραξαν ηρωικές πράξεις που οι ίδιοι δεν αντιλήφθηκαν ή το κοινό δεν τις εξέλαβε ως τέτοιες. Εδώ είναι η πρώτη φορά που το κάνει τόσο έντονα. Στο Letters το σενάριο υπογράφει η Iris Yamashita, μια ταινία με αρχικό τίτλο Lamps Before the Wind και έπειτα Red Sun, Black Sand. Βασίστηκε στο Picture Letters from Commander in Chief του Tadamichi Kuribayashi, στρατηγού του ιαπωνικού στρατού κατά τον πόλεμο. Πρωταγωνιστεί ο Ken Watanabe. Η πρώτη ταινία απέσπασε θετικές κριτικές αλλά απέτυχε εισπρακτικά. Στην αρχή είχαν σκεφτεί να παίξουν οι Bradley Cooper και Jared Leto αλλά δεν ευδοκίμησε, με τον Cooper συνεργάστηκαν αργότερα δύο φορές. Η ταινία προκάλεσε και μια κόντρα με τον Spike Lee, ο οποίος διαμαρτυρήθηκε για το ότι δεν υπάρχουν μαύροι στην μάχη, μιας και υπηρέτησαν πολλοί μαύροι για τον αμερικανικό στρατό, με τον Eastwood να απαντά πως δεν ήταν αυτοί που σήκωσαν την σημαία και να θεωρεί πως του επιτίθεται για να προωθήσει την δική του ταινία, το Miracle at St. Anna, μια ταινία που όπως και του Clint, επίσης απέτυχα εισπρακτικά. Η ταινία προτάθηκε για δύο Όσκαρ σχετικά με τον ήχο. Λόγω της αποτυχίας, η Paramount πούλησε τα δικαιώματα διανομής της επόμενης ταινίας, που συν τοις άλλοις ομιλείται η ιαπωνική γλώσσα, στην Warner Bros. Προτάθηκε για τέσσερα Όσκαρ, ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου και μοντάζ ήχου, από τα οποία κέρδισε το τελευταίο, έχοντας ως αντίπαλο το Flags, το αμερικάνικο αδερφάκι του. Η ταινία απέσπασε θετικές κριτικές και τα πήγε αρκετά καλύτερα στο box office. Στην Ιαπωνία η ταινία πήγε πολύ καλύτερα από ότι στις ΗΠΑ, δέχτηκε θετικές κριτικές και κέρδισε βραβείο στα ιαπωνικά Όσκαρ. Από πολλούς κριτικούς θεωρήθηκε η καλύτερη ταινία της χρονιάς, ενώ θα τολμούσα να το χαρακτηρίσω το magnus opus του. Τολμηρό και πολύ ενδιαφέρον σκηνοθετικά, με πολύ ωραία φωτογραφία από τον Tom Stern με τον οποίο συνεργάζεται σχεδόν μόνιμα από το 2002 και το Blood Work και εξής. Μοντέρ φυσικά ο Joel Cox και μουσική από τον ίδιο τον Eastwood.

Gran Torino (2008)

Το 2008 είναι η υποκριτική επιστροφή του Clint Eastwood, τέσσερα χρόνια μετά το Millian Dollar Baby. Την ίδια χρονιά σκηνοθετεί την Angelina Jolie στο Changeling, μια από τις ωραίες στιγμές τόσο του Eastwood σκηνοθετικά όσο και της Jolie ερμηνευτικά. Ωστόσο, η προσωπική μεγάλη στιγμή του ήρθε την ίδια χρονιά με το Gran Torino. Σε σενάριο του Nick Schenk, η ταινία αφηγείται την ιστορία του Walt Kowalski, ενός βετεράνου του πολέμου στην Κορέα, μπαρουτοκαπνισμένου όμως πλέον με τον σύγχρονο κόσμο. Ο νεαρός γείτονάς του, ο Thao Vang Lor, ένας Hmong Αμερικάνος, είναι μέλος μιας συμμορίας η οποία του ζητά να κλέψει ένα βραβείο του ηλικωμένου γείτονά του από το 1972, το Ford Gran Torino. Κατ΄αρχάς να πούμε ότι είναι η πρώτη αμερικάνικη ταινία που περιλαμβάνει χαρακτήρες που είναι Hmong Αμερικάνοι, μια εθνοτική φυλή κινέζικης προέλευσης που ήρθαν μετανάστες στις ΗΠΑ έπειτα από την κομουνιστική επανάκτηση του Λάος το 1975. Οι ηθοποιοί ήταν πράγματι Hmong και κάποιοι από αυτούς ερασιτέχνες. Η ταινία πήγε πολύ καλά εισπρακτικά και δέχτηκε θετικές κριτικές, παρόλα αυτά αγνοήθηκε από τα Όσκαρ, καθώς δεν προτάθηκε ούτε για ένα. Η ταινία μας μιλά για την μισαλλοδοξία και την ξενοφοβία με έναν ώριμο τρόπο, δείχνοντας χωρίς φόβο το πραγματικό πρόσωπο της σύγχρονης Αμερικής. Με αυτό τον τρόπο επιστρέφει στον παλιό εαυτό του και αναθεωρεί τις στάσεις των παλιών ηρώων του, που κάποιοι εξ αυτών ήταν σε φάση Make America Great Again. Ο ίδιος δεν διστάζει να έχει μια κριτική ματιά όχι μόνο απέναντι στην γενιά του αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό, κάτι που θα ξαναγίνει τώρα στο Cry Macho, δύο ταινίες με αρκετά συγγενικά στοιχεία αναθεώρησης του παρελθόντος.

Sully (2016)

Το 2014 ο αμερικανός σκηνοθέτης θα ξεκινήσει ένα σερί ηρωικών ταινιών, ηρωικών με την έννοια ότι βασίζονται σε αληθινές ιστορίες, σε υπαρκτά πρόσωπα τα οποία αντιμετώπισαν μια δύσκολη συνθήκη και ανταπεξήλθαν στο έπακρο που είτε αυτό αναγνωρίστηκε, είτε μέσω της ταινίας βοηθά να αναγνωριστεί με το να γίνει γνωστό σε ένα ευρύ κοινό. Έτσι, το 2014 σκηνοθετεί το American Sniper με τον Bradley Cooper για τον Chris Kyle που βρέθηκε στο Ιράκ, έπειτα ήρθε ο Chesley Sully Sullenberg στο Sully, το 2018 οι Spence Stone, Anthony Sadler και Alex Skarlatos που υποδύθηκαν τους εαυτούς στο The 15:17 to Paris, για την επίθεση που έγινε στο τρένο. την ίδια χρονιά στο The Mule υποδύεται τον Earl Stone, που βασίζεται στον Leo Sharp, έναν βετεράνο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου που σε μεγάλη ηλικία βρέθηκε βαποράκι και το 2019 το Richard Jewell για τον άνθρωπο αυτό που ανακάλυψε τον βομβιστικό μηχανισμό στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Ατλάντα το 1996. Στο Sully ο Tom Hanks (σε ένα δικό του σερί πραγματικών ηρώων, με τους Captain Phillips, Saving Mr. Banks, Sully, The Post, A Beautiful Day in the Neighborhood και ο επερχόμενος Elvis) υποδύεται τον πιλότο Sully σώζει την ημέρα, καθώς καταφέρνει και διευθύνει σωστά την πορεία ενός αεροπλάνου που η μοίρα του μοιάζει ξεγραμμένη. Στις 15/1/2009 έκανε αναγκαστική προσγείωση κοντά στον ποταμό Hudson, χωρίς να πάθει τίποτα κανείς από τους 155 επιβάτες, με μια έρευνα να διεξάγεται έπειτα για το κατά πόσο έπραξε σωστά. Αυτή είναι η κοινή γραμμή αυτών των ταινιών, ότι μιλάει για ανθρώπους που έκαναν την δουλειά τους, την έκαναν καλά. ηρωοποιήθηκαν, αλλά έπειτα αμφισβητήθηκαν τα κίνητρά τους και ο ίδιος με τις ταινίες του, τους επαναφέρει εκεί που αξίζουν. Μια από τις καλύτερες ταινίες του σκηνοθέτη των τελευταίων χρόνων, με απίστευτο μοντάζ και χρήση του χρόνου, που σε καθηλώνει απίστευτα. Η ταινία προτάθηκε για ένα Όσκαρ ( για ηχητικό μοντάζ), κέρδισε βραβείο καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας στα βραβεία της Ιαπωνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και δέχτηκε πολύ καλές κριτικές. Αν κάποιος θέλει να δει καλοκουρδισμένη ταινία με σωστό ρυθμό ας δει το Sully.

Ένας σκηνοθέτης που αξίζει της προσοχής μας αλλά και του σεβασμού, που αξίζει επανεκτίμησης για όσα έχει προσφέρει στο σινεμά γιατί ναι μεν παράλληλα με όλες αυτές τις ταινίες έχει κάνει και το πολύ κατώτερο των προσδοκιών μας J. Edgar με τον Leonardo di Caprio ή το πολύ μέτριο Hereafter και το ψιλοαδιάφορο Jersey Boys, αλλά είναι και ένας σκηνοθέτης που πειραματίστηκε με τα είδη, ακόμα και σε είδη που δεν περιμέναμε, προσαρμόζοντάς τα σε εκείνον βέβαια, και κατάφερε να παραδώσει μια πλειάδα αριστουργημάτων, που αρκούν να γεμίσουν μια ολόκληρη φιλμογραφία.

Περισσότερα σινεφιλικά αφιερώματα μπορείτε να αναζητήσετε σε αυτό το πολύ ενδιαφέρον blog.

Πρώτη δημοσίευση: 17 Σεπτεμβρίου 2021, 18:33
Ενημέρωση: 17 Σεπτεμβρίου 2021, 18:33
Συντάκτης:

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos