Priscilla

Σύνοψη: Η Πρισίλα Μπολιέ ήταν 14 χρονών όταν γνώρισε τον ήδη διάσημο και μεγαλύτερό της κατά μία δεκαετία Έλβις Πρίσλεϊ, σε μια αμερικανική στρατιωτική βάση στη Γερμανία, όπου είχε μετακομίσει με τον στρατιωτικό πατέρα της και την υπόλοιπη οικογένειά της.

Αυτό που ακολούθησε ήταν ένα ειδύλλιο, ένας γάμος, μία κόρη και ένα διαζύγιο, όλα σε κοινή θέα, αλλά με την οπτική της ίδιας της Πρισίλα αποσιωποιημένη.

Γνώμη: Elvis has left the building καιρό τώρα, αλλά η σκιά του συνεχίζει να πέφτει βαριά στην ποπ κουλτούρα, δεκαετίες μετά τον θάνατό του. Πίσω όμως από κάθε πετυχημένο άντρα, ειδικά εκείνης της εποχής, φαίνεται να βρίσκεται μια καταπιεσμένη γυναίκα, για να παραφράσουμε το γνωστό ρητό, και στην περίπτωση του «βασιλία του rock’n’roll» η γυναίκα αυτή (ή μάλλον το κορίτσι) είναι η Πρισίλα.

Και τώρα ήρθε η ώρα να πει τη δική της ιστορία, μέσα από τον φακό της Σοφίας Κόπολα, που έχει αποδείξει ότι ειδικεύεται σε ιστορίες «χαμένων» κοριτσιών.

Πριν υιοθετήσει την iconic πλέον περσόνα της γυναίκας του «βασιλιά», με το μαλλί σφηκοφωλιά και το μαύρο eyeliner, η Πρισίλα ήταν μία μοναχική γυναίκα που είχε μόλις περάσει το κατώφλι της εφηβείας. Όταν ο μυθικός Έλβις εκδηλώνει το ενδιαφέρον του γι’ αυτήν, η Πρισίλα σχεδόν δεν έχει επιλογή (ποιο κορίτσι άλλωστε θα είχε στη θέση της;) και μπαίνει άνευ όρων σε μία σχέση που θα έπρεπε να μοιάζει με παραμύθι, αλλά δεν ήταν.

Η Κόπολα ξέρει πολύ καλά πώς να δημιουργεί μια παραμυθένια ατμόσφαιρα στις ταινίες της και εδώ το ταλέντο της αυτό λάμπει, καθώς μαζί με την ηρωίδα της καταφέρνει να βυθίσει και τον θεατή στον χλιδάτο μεν, ασφυκτικό δε μικρόκοσμο στον οποίο εγκλωβίστηκε η Πρισίλα.

Η Κόπολα ξέρει επίσης πολύ καλά πώς να αξιοποιεί τις κινηματογραφικές σιωπές, κι έτσι οι πιο στενάχωρες στιγμές της ταινίας δεν είναι αυτές που ο Έλβις κακοποιεί ψυχολογικά τη νεαρή σύζυγό του, αλλά αυτές που την βλέπουμε –ντυμένη, χτενισμένη και βαμμένη στην εντέλεια– να τον περιμένει να γυρίσει από κάποιο γύρισμα ή μια περιοδεία στην έπαυλή του.

Έχει βρει βέβαια και την ιδανική πρωταγωνίστρια στην πρωτοεμφανιζόμενη Κέιλι Σπέινι, που δικαίως απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Ερμηνείας στο τελευταίο Φεστιβάλ της Βενετίας, καθώς καταφέρνει να αποδώσει όλες τις διακυμάνσεις και το πλέγμα των συναισθημάτων ενός κοριτσιού που βιάζεται να γίνει γυναίκα για να ικανοποιήσει τον πρίγκιπά της, μέχρι που καταλαβαίνει ότι ο πρίγκιπας θέλει και της επιβάλλει να φαίνεται γυναίκα, αλλά να συμπεριφέρεται σαν άβουλο κοριτσάκι.

Τέλος, κρατώντας σοφά απόσταση από οποιαδήποτε συνειδητή προσπάθεια να απεικονίσει τον Έλβις σαν ένα τέρας ή καρικατούρα, η Κόπολα παραδίδει ένα biopic που ευτυχώς δεν έρχεται να συμπληρώσει την τεράστια μυθολογία γύρω από το όνομα και τη ζωή του.

Καταφέρνει, έτσι, να μην παρασυρθεί από τη λάμψη του και να κάνει μια ταινία που λέγεται «Priscilla» να μοιάζει τελικά σαν ένα ακόμα πορτρέτο του Έλβις.

Είναι με την ηρωίδα της, από την αρχή μέχρι το τέλος, και παρότι θα μπορούσε ίσως να εμβαθύνει και λίγο περισσότερο, της δίνει αυτό που στερήθηκε τόσο πολύ: τη δική της φωνή.