Ο Πυρετός του Πέτροφ

Σύνοψη: Μια μέρα στη ζωή ενός δημιουργού κόμικς και της οικογένειάς του στην μετα-σοβιετική Ρωσία. Ενώ ο Πέτροφ είναι άρρωστος, ο φίλος του Ίγκορ τον πηγαίνει σε έναν μακρινό περίπατο, όπου τα όρια φαντασίας και πραγματικότητας χάνονται.

Άποψη: Ο Kirill Serebrennikov είναι μια από τις πιο ιδιαίτερες και πολιτικοποιημένες φωνές του σύγχρονου ρωσικού κινηματογράφου με επικρίσεις φυσικά από το ρωσικό κράτος και κατ’ οίκον περιορισμό για ένα διάστημα.

Την φετινή σεζόν βγήκε στα ελληνικά σινεμά η τελευταία του ταινία, η Γυναίκα του Τσαϊκόφσκι (2022) που είχε προβληθεί στο Φεστιβάλ των Καννών, ενώ αυτή την εβδομάδα προβάλλεται η ακριβώς προηγούμενη ταινία του, που είχε κυκλοφορήσει μέσα στο πανδημικό 2021 και είχε κερδίσει βραβείο διεύθυνσης φωτογραφίας στο Φεστιβάλ των Καννών.

Αν και την ιδέα για τον Πυρετό του Πέτροφ την είχε ο σκηνοθέτης πριν τον κορωνοϊό, τελικά συνέπεσε η πανδημία γρίπης που ταλανίζει την Ρωσία της ταινίας με την πραγματική πανδημία που όλοι βιώσαμε.

Και αν πολλοί κατέφυγαν στην φαντασία και στην δημιουργία προκειμένου να επιβιώσουν από τον εγκλεισμό της καραντίνας, ο Πέτροφ του Serebrennikov, ένας κομίστας, συνδέει φαντασία και πραγματικότητα σε μια ταινία που γρήγορα χάνει το μέτρο και εκτροχιάζεται.

Για πρώτη φορά ο σκηνοθέτης του Betrayal και The Student δεν έχει ευθεία θέση και λοξοδρομεί μέσα στα παιγνιώδη μονοπάτια που φτιάχνει και εν τέλει παγιδεύεται εντός τους.

Ο κεντρικός ήρωας νοσεί από την γρίπη και θα οδηγηθεί σε μια αφύπνιση της παιδικής του ηλικίας και του παρελθόντος του που αποκτά σάρκα και οστά, ενώ η βιβλιοθηκάριος σύζυγός του, με την οποία έχουν ένα γιο, μετατρέπεται σε σούπερ-ήρωα.

Βασισμένος στο μυθιστόρημα του Alexey Salnikov, The Petrovs In and Around the Flu, επιχειρεί για άλλη μια φορά να σχολιάσει την σχέση της σύγχρονης Ρωσίας με το δικό της παρελθόν, την αποφυγή αναγνώρισης των λαθών και φυσικά τον ρόλο της εξουσίας και της Εκκλησίας στην επαναγραφή της συλλογικής μνήμης.

Όπως ο Kornel Mundruczo με το δράμα φαντασίας Jupiter’s Moon που συνέδεσε το προσφυγικό με την φαντασία και τις υπερηρωικές ταινίες, παρέδωσε την λιγότερο δυνατή ταινία του, έτσι και ο Serebrennikov συνδέει την πανδημία με την αρρώστια της ρωσικής κοινωνίας μέσα από το είδος της επιστημονικής φαντασίας, αποτυγχάνοντας εν τέλει να παραμείνει καίριος, ως συνήθως και να ξεκάθαρος στα μηνύματά του.

Η φωτογραφία της ταινίας και η σκηνοθεσία βοηθούν πολύ για να αποδοθεί το νοσηρό περιβάλλον και το μετασοβιετικό σοκ με τα σφιχτά πλάνα και τις κλειστές σκηνές που αποτυπώνουν τα κρυμμένα νοήματα της αρκετά μπερδεμένης αφήγησης.