Μαμά Γκλόρια

Σύνοψη: Η 6χρονη Κλεό δεν έχει γνωρίσει τη μητέρα της. Το κενό της αναπληρώνει η Γκλόρια, η οικότροφη νταντά της από το Πράσινο Ακρωτήρι.

Όταν μετά το θάνατο της δικής της μητέρας η τελευταία αναγκαστεί να επιστρέψει μόνιμα στην πατρίδα της, για να φροντίσει τα παιδιά της, η Κλεό θα την βάλει να υποσχεθεί πως τουλάχιστον θα περάσουν το ερχόμενο καλοκαίρι μαζί στον τόπο της, σαν αποχαιρετιστήριο δώρο.

Άποψη: Είναι γεγονός πως τα τελευταία χρόνια έχουν κυκλοφορήσει ουκ ολίγες "παιδοκεντρικές" ταινίες, δηλαδή με παιδιά στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και σενάριο που ανατέμνει τον ψυχισμό τους σε διάφορες ηλικιακές φάσεις και κάτω από ποικίλες συνθήκες (ενδεικτικά :The quiet girl, Aftersun, Playground, Close, Summer 1993, Petite Maman).

Μάλιστα, στη συντριπτική τους πλειοψηφία υπήρξαν εισπρακτικές ή/και καλλιτεχνικές επιτυχίες, με κοινό και κριτικούς να εκθειάζουν τους/τις δημιουργούς τους για τις αξιοσημείωτα φυσικές ερμηνείες που κατάφεραν να αποσπάσουν από τα παιδιά που «στρατολόγησαν», για να υλοποιήσουν το όραμά τους.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στο Ama Gloria, με την μικρή Λουίζ Μορό Πανζανί στην πρώτη της εμφάνιση μπροστά από το φακό να εντυπωσιάζει με το πυκνό και σοφό της βλέμμα, σα να έχει προλάβει στα έξι της μόλις χρόνια να συλλέξει την πείρα και τις πικρές ματαιώσεις μιας ολόκληρης ζωής. Μαζί με την επίσης ερασιτέχνη ηθοποιό Ίλσα Μορένο Ζέγκο, συνθέτουν ένα dynamic duo συγκινητικής ειλικρίνειας και καθαρότητας, χάρη στο οποίο μπορεί και ορθώνεται πειστικά ολόκληρο το οικοδόμημα της ταινίας.

Με ως επί το πλείστον αυτοβιογραφικά ερείσματα, όπως μαρτυρά κι η αφιέρωση λίγο πριν τους τίτλους τέλους, η Μαρί Αματσουκελί (Χρυσή Κάμερα στις Κάννες το 2014) δημιουργεί ένα φιλμ – στολίδι, συγγενές μεν του The quiet girl θεματικά και του Summer 1993 υφολογικά, που διατηρεί ωστόσο τη δική του διακριτή και ιδιαίτερη καλλιτεχνική ταυτότητα.

Έτσι, με μία απόλυτα εύστοχη επιλογή μέσων, η νατουραλιστικά δοσμένη καθημερινότητα των δύο πρωταγωνιστριών εναλλάσσεται με σκηνές animation δημιουργημένου με μια τεχνοτροπία που θυμίζει ενσαρκωμένες παιδικές ζωγραφιές, σε μια προσπάθεια της σκηνοθέτριας να εισδύσει στον θαυμαστό κι ανεξιχνίαστο κόσμο του παιδικού φαντασιακού, στις μνήμες, τις σκέψεις και τα όνειρα της μικρής Κλεό.

Το τελικό αποτέλεσμα καταφέρνει να αρθρώσει έναν χαμηλόφωνο κι όμως αρκούντως επιδραστικό λόγο πάνω στην έννοια της οικογένειας και του (μη) συσχετισμού της με τη βιολογία, αναδίδοντας αλήθεια και γλυκόπικρη ζεστασιά, συνθέτοντας ένα φιλμ μικρό και ταυτόχρονα πολύ μεγάλο.