Κουραμπιέδες από χιόνι

Σύνοψη: Σε ένα πανέμορφο ορεινό χωριό, ένας ιδιόρρυθμος ζαχαροπλάστης, ο κύριος Παναγιώτης αναγκάζεται λόγω συνθηκών να κρύψει από όλους στο σπίτι του την μικρούλα Φανή. Γρήγορα τα δυο εγγόνια του και ένας φίλος τους ανακαλύπτουν την κρυμμένη Φανή και έτσι σχηματίζεται η συμμορία των πέντε.

Τα τέσσερα παιδιά και ο κύριος Παναγιώτης ζουν μια υπέροχη περιπέτεια μεταξύ πραγματικότητας και παραμυθιού. Πρέπει όμως πρώτα να ξεγελάσουν τους πάντες. Θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα;

Άποψη: Οι Κουραμπιέδες από Χιόνι ίσως να είναι η πρώτη χριστουγεννιάτικη ελληνική μεγάλου μήκους ταινία που γίνεται στην χώρα μας, παρότι ως κοινό έχουμε δει, έχουμε αγαπήσει και έχουμε μεγαλώσει με πολλές ομοειδείς ταινίες του εξωτερικού.

Το επιτυχημένο θεατρικό-τηλεοπτικό-κινηματογραφικό συγγραφικό δίδυμο των Μιχάλη Ρέππα-Θανάση Παπαθανασίου επιστρέφει στο σινεμά δεκαπέντε χρόνια μετά το Αυστηρώς Κατάλληλο (2008) και μαζί με ένα άλλο δίδυμο των Αγνή και Χάρη Χιώτη ενώνει την πένα του και παραδίδει κάτι που είναι πραγματικά και απενοχοποιημένα κατάλληλο για όλους και ιδίως για παιδιά, για παιδικές ψυχές και λάτρεις των Χριστουγέννων και του χριστουγεννιάτικου πνεύματος.

Αφήνουν ωστόσο την σκηνοθεσία στον Γιάννη Τσιμιτσέλη, ο οποίος αν και δεν είχε αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις με το Για Πάντα (2019) που έγραψε και συνσκηνοθέτησε, αυτή την φορά εκπλήσσει ευχάριστα. Μια από τις αρτιότερες ελληνικές παραγωγές που έχουμε δει στο νεότερο ελληνικό σινεμά, την οποία επίσης υπογράφει ο διάσημος ηθοποιός με την Fishy Productions, που η εικόνα της, το setting, τα σκηνικά δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα μια mainstream εμπορική κομεντί του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, προσγειώνεται στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι και μας προσφέρει ένα γλυκόπικρο γλύκισμα.

Γλυκόπικρο καθώς η ιστορία συνεχώς ακροβατεί ανάμεσα στο γέλιο και στο δάκρυ που ειδικά το δεύτερο το προσφέρει απλόχερα με το συγκινητικό τέλος της χωρίς να το απαιτεί ή να κατευθύνει τον θεατή.

Μπορεί κάποιες παθογένειες του εμπορικού ή λαϊκού ελληνικού κινηματογράφου να είναι ορατές και εδώ, όπως μιας τηλεοπτικής αντίληψης χιούμορ με κάποια αστεία κάπως προβλέψιμα για όποιον έχει παρακολουθήσει τις επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές και θεατρικές παραστάσεις των Ρέππα-Παπαθανασίου, με κάποια αστεία να πιάνουν και κάποια άλλα να είναι βγαλμένα από μια άλλη εποχή (συγκεκριμένα τα 90s στα οποία διαδραματίζεται), ή η διαφήμιση του χρηματοδότη σε σκόρπιες σκηνές μέσα στην ταινία, που ευτυχώς εν προκειμένω δεν γίνεται έντονα με τα διάσημα μπισκότα, αλλά καλύτερο θα ήταν να μείνουμε στα θετικά.

Το πρόβλημα του ελληνικού κινηματογράφου είναι ότι ενώ έχει ένα κοινό θεατών που διψά για λαϊκό, διασκεδαστικό θέαμα-διασκεδαστικό με την ευρεία έννοια, όχι απαραίτητα κωμικό-παράγει περισσότερο καλλιτεχνικό σινεμά και λιγότερο εμπορικό που ακόμα και όταν το κάνει, γίνεται κάπως εύκολα και πρόχειρα. Ίσως κάποια στιγμή θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ως κινηματογραφική αγορά ότι δεν χρειάζεται να δημιουργούμε ταινίες μόνο για να τις στέλνουμε σε ξένα φεστιβάλ, αλλά και κάποιες για να δει και να περάσει καλά το εγχώριο κοινό.

Οι Κουραμπιέδες από Χιόνι έχουν μια καλογραμμένη ιστορία, που παρά την προβλεψιμότητά της, όπως στις περισσότερες χριστουγεννιάτικες ταινίες, ακουμπά κατευθείαν την καρδιά του θεατή. Μέσα σε δύσκολα θέματα που θίγονται, όπως είναι η απουσία του γονέα είτε λόγω θανάτου είτε λόγω διαζυγίου, κρύβεται όλη η χριστουγεννιάτικη και παιδική μαγεία.

Τα παιδιά της ταινίας-οι Αριάδνη Βελλή, Σπύρος Ντούγιας, Στέλλα Μουρίκη και Στρατής Ζαχαρής- είναι αποκάλυψη μιας και δεν συνηθίζουμε να βλέπουμε σε ελληνικές ταινίες και σειρές τόσο ταλαντούχα παιδιά-ηθοποιούς. Ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος στον κεντρικό ρόλο του παππού ζαχαροπλάστη και ολίγον από Άγιο Βασίλη σε μια από τις πολλές συνεργασίες του με τους σεναριογράφους, είναι άψογος και συγκινητικός, μακριά από κωμικές μανιέρες τηλεοπτικών του ρόλων, ενώ η τετράδα των Μιχάλη Ρέππα, Νικολέττας Βλαβιανού, Πάνου Σταθακόπουλου και Μαίρης Σταυρακέλλη είναι το απαραίτητο comic relief με ρόλους λίγο πιο τσιμπημένους κωμικά για να αποφορτιστεί η ταινία αλλά και να ενσωματωθεί και το ηθογραφικό στοιχείο μιας μικρής κοινωνίας. Οι Κατερίνα Γερονικολού και Μελέτης Ηλίας αποτελούν ένα όμορφο κινηματογραφικό ζευγάρι που προσθέτει το ρομάντζο στην ιστορία, αν και κάπως προσχηματικά, που ωστόσο χρειάζεται για να φτάσει εκεί που πρέπει η ταινία.

Η σκηνοθετική ματιά του Γιάννη Τσιμιτσέλη είναι πολύ ευαίσθητη και παιδική-με την καλή έννοια-ενώ μοιάζει να ελέγχει πλήρως το υλικό του σαν έμπειρος σκηνοθέτης. Ίσως η καλύτερη κινηματογραφική έξοδος για τα Χριστούγεννα.