Killers of the flower moon

Στην Αµερική των αρχών του 20ου αιώνα, το πετρέλαιο αποφέρει αµύθητα πλούτη στη φυλή των Όσεϊτζ, που γίνονται από τους πιο πλούσιους ανθρώπους στον κόσµο µέσα σε µία στιγµή.

Ο αµύθητος πλούτος των αυτόχθονων Αµερικανών προσελκύει παρείσακτους λευκούς που χειραγωγούν, εκβιάζουν και κλέβουν τις περιουσίες των Όσεϊτζ για να καταλήξουν σε δολοφονίες

Ένας καταξιωµένος συγγραφέας και ρεπόρτερ, δηµοσιογράφος για το περιοδικό New Yorker, ο David Grann ερευνά σε βάθος και ρίχνει φως σε ξεχασµένες ιστορίες. Το αριστούργηµα του Grann του 2017, «Οι Δολοφόνοι του Ανθισµένου Φεγγαριού», είναι µία περίπτωση σπάνια: µία αµερικάνικη ιστορία εγκλήµατος και ρατσισµού που στρέφεται όχι µόνο στο παρελθόν ενός έθνους αλλά και στο µέλλον του. Τοποθετηµένο κυρίως στη δεκαετία του 1910, είναι ένα χρονικό αρπαγής γης και της αυγής µιας υπηρεσίας επιβολής του νόµου µε όλα της τα εγγενή προβλήµατα.

Στην καρδιά του βιβλίου του Grann είναι η φυλή των ινδιάνων Όσεϊτζ που άφησε τα πάτρια εδάφη και οδηγήθηκε προς τα δυτικά, στο Οχάιο και τις πεδιάδες του Μισισιπή, για να τοποθετηθεί από την αµερικανική κυβέρνηση στο λεγόµενο ινδιάνικο πεδίο στην Οκλαχόµα. Μετά την ανακάλυψη πετρελαίου στη χώρα των Όσεϊτζ το 1894, η φυλή απέκτησε αµύθητα πλούτη. Αχόρταγοι κερδοσκόποι συγκεντρώθηκαν στην περιοχή και έτσι ξεκίνησε η εκµετάλλευση µε την ευλογία της αµερικανικής κυβέρνησης, καθώς οι περιουσίες των αυτόχθονων ήταν αντικείµενο διαχείρισης λευκών επιτρόπων που ξάφριζαν εκατοµµύρια. Ακόµα χειρότερα, κατά την περίοδο της Βασιλείας του Τρόµου στις αρχές της δεκαετίας του 1920, δεκάδες µέλη της φυλής Όσεϊτζ δολοφονήθηκαν µυστηριωδώς, ώστε οι περιουσίες τους να µετακυλήσουν σε παρείσακτους που παντρεύονταν µέλη της φυλής για να έχουν πρόσβαση. Το 1923, το FBI άρχισε µία έρευνα γύρω από τους φόνους, η οποία ήταν η πρώτη υπόθεση ανθρωποκτονιών της υπηρεσίας. Αλλά η ζηµιά είχε ήδη γίνει.

O Mάρτιν Σκορσέζε κάνει ένα μεγάλο σινεμά σε όλες του τις εκφάνσεις και κινηματογραφεί συναρπαστικά τον τρόπο με τον οποίο το αμερικανικό καπιταλιστικό σύστημα εδραιώθηκε και γιγαντώθηκε στις πλάτες των ιθαγενών που αδυσώπητα εκμεταλλεύτηκε και με αυτόν τον τρόπο ξεκίνησε να γράφεται η ιστορία των ΗΠΑ.

Το κάνει συνέχεια, σχεδόν σε όλες του τις ταινίες, με παραλλαγές που όμως διαθέτουν κοινή συνισταμένη και ανάλογο παρονομαστή και το «Killers of the flower moon» δεν διαφέρει. Δεν είναι μόνο ένα αστυνομικό θρίλερ, μόνο ένα γουέστερν, μόνο μια περιπέτεια εποχής, μόνο ένα δράμα για τα δεινά των Ινδιάνων. Είναι μια κλασσική ταινία Σκορσέζε που εντάσσεται άρρηκτα στο σύμπαν αυτού του τεράστιου δημιουργού, ασορτί με τις "αδυναμίες" του στον τρόπο που αποτυπώνει την άνοδο και την πτώση του ήρωά του και ποτέ δεν θα τις αποχωριστεί (και πολύ καλά θα κάνει), τις εμμονές του, τον αριστουργηματικό τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται το σινεμά. 

Και είναι ελάχιστοι πλέον οι δημιουργοί που έχουν απομείνει και «το κάνουν όπως παλιά» (άντε να δούμε και τον Φράνσις Φορντ Κόπολα στο Megalopolis), ένα κλασσικό, μεγαλόπνοο και σταθερά επίκαιρο σινεμά. Και ίσως σε αυτή την πρεμούρα του να κρατήσει ψηλά τη σημαία, αφέθηκε λίγο περισσότερο από ότι ίσως θα έπρεπε και ξέφυγε ελαφρώς στην διάρκεια, προφανώς συνειδητά. Μισή ώρα σίγουρα θα μπορούσε να λείπει συνολικά, ενώ και οι ερμηνείες του Ντι Κάπριο (σε ένα αναπάντεχα συγκριτικά με τους υπόλοιπους απλοϊκά γραμμένο χαρακτήρα) και του Ντε Νίρο είναι μεν πειστικές (αυτό έλειπε), αλλά κάπου δεν συγχρονίζουν με το μεγαλείο του φιλμ σαν σύλληψη και αφήγηση και δεν είναι «ο3ι καλύτερες της καριέρας τους» που διαβάζω δεξιά και αριστερά. Αντίθετα η Λίλι Γκλάνστοουν είναι βουβά συγκινητική και μεγάλο φαβορί για το Όσκαρ.

Τον Σκορσέζε όμως μοιάζει να μην τον ενδιαφέρει να βάλει το ψαλίδι να κόψει, ειδικά μάλλον από την στιγμή που το Apple TV του έδωσε τα χρήματα και το απόλυτο κουμάντο. Έχει βάλει σκοπό να περιγράψει μια ολόκληρη εποχή με τον τρόπο που έχει σκεφτεί, απόλυτα ολοκληρωμένα από κάθε πτυχή της ιστορίας, με τροφή για συζητήσεις, σεκάνς που θα τις θυμάσαι, πολιτικό/κοινωνικό/οικονομικό σινεμά, βία, χρηματική εκμετάλλευση και στο ε[ίκεντρο μια προσωπική τραγωδία που χρησιμοποιεί για να δώσει καύσιμο στην ροή της αφήγησης και να ολοκληρώσει με ένα συγκινητικό σχόλιο στο ίδιο το σινεμά.

Ναι, η ταινία διαρκεί 3,5 ώρες και αρκετοί/ές από εσάς θα σκεφτείτε «που να πηγαίνω τώρα να κλειστώ σε μια αίθουσα για ένα 4ωρο μαζί με το διάλειμμα, θα περιμένω Apple TV ή online…». Ε, αυτό θα είναι το μεγαλύτερο κινηματογραφικό λάθος που θα κάνετε φέτος αν δεν πάτε να δείτε και να ευχαριστηθείτε αυτό το μεγάλο φιλμ στην μεγάλη αίθουσα. Εκεί που ανήκει.