Ήρωας κανενός

Σύνοψη; Την παραμονή των Χριστουγέννων, στο γαλλικό Κλερμόν-Φεράν, ο Μεντερίκ (Jean-Charles Clichet) συναντά στο καθημερινό του τζόγκινγκ την Ισαντόρα (Noémie Lvovsky), μια σεξεργάτρια αρκετά μεγαλύτερή του, και την ερωτεύεται αμέσως.

Το βράδυ, κι ενώ μόλις έχουν πέσει στο κρεβάτι, στην πόλη γίνεται μια τρομοκρατική επίθεση και σύντομα μπουκάρει στο δωμάτιο ο Ζεράρ (Renaud Rutten), ο άντρας και μαστροπός της Ισαντόρα, για να την πάρει να φύγουνε. Λίγο αργότερα, ο Μεντερίκ γνωρίζει κάτω από το σπίτι του τον Σελίμ (Ilies Kadri), έναν νεαρό Άραβα και άστεγο μετανάστη που υποψιάζεται ότι είναι τρομοκράτης. Καθώς η πόλη υποκύπτει στον πανικό, το ζευγάρι προσπαθεί να βρεθεί ξανά.

Άποψη: Το “Ήρωας Κανενός” (“Viens je t’emmène”) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο τμήμα “Panorama” της περσινής Berlinale και συνιστά ένα κωμικοτραγικό πορτρέτο μιας ομάδας ιδιόρρυθμων χαρακτήρων, που μπλέκουν σε μια σειρά από ευτράπελα στην σύγχρονη γαλλική πραγματικότητα.

Ο Alain Guiraudie προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ μιας ρεαλιστικής απεικόνισης των παθογενειών της γαλλικής κοινωνίας και μιας κοινωνικής σάτιρας, που περιλαμβάνει μπερδέματα, εκρήξεις, όπλα και μερικούς δυνατούς γυναικείους οργασμούς.

Αν και το χιούμορ καθιστά περισσότερο προσβάσιμη και ενδιαφέρουσα την ταινία, χαρίζοντας ελαφράδα και χαλαρότητα, δεν είναι αρκετό για να καλύψει την άβολη συνθήκη που συνιστά στο μεγαλύτερο μέρος της. Η μίξη των ειδών ίσως εδώ δεν λειτουργεί, ενώ το συνονθύλεμα των ιδεών που ήθελε να μοιραστεί ο σκηνοθέτης (ρατσισμός, ισλαμοφοβία, τρομοκρατικές επιθέσεις, γυναικεία κακοποίηση) δεν φαίνεται να συνδέεται συνεκτικά, απαιτώντας περισσότερη αιχμηρότητα και φροντίδα.

Στις καλύτερες στιγμές της, η ταινία διαθέτει ζεστασιά και μια παράξενη ευθυμία, στοιχεία που κουμπώνουν επιτυχώς με την ιδιορρυθμία των χαρακτήρων και αντιτίθενται με ενδιαφέρον στο σκοτάδι της σύγχρονης πραγματικότητας που επιθυμεί να ψηλαφήσει.

Σύμφωνα με τον ίδιο τον σκηνοθέτη, «Υπήρξαν μερικές ταινίες για τρομοκρατικές επιθέσεις — “Amanda”,  “Nocturama” για παράδειγμα — αλλά σκέφτηκα ότι ο κινηματογράφος δεν είχε ασχοληθεί πολύ με το τι είχαν υπονοήσει αυτές οι επιθέσεις για τη γαλλική κοινωνία, την ανησυχία, άγχος, ακόμη και μια μορφή παράνοιας που μας έχουν καταλάβει. Όσον αφορά την επιλογή να κάνω κωμωδία, έβγαινα από δύο πολύ σκοτεινές ταινίες και ήθελα να επιστρέψω σε κάτι πιο χαρούμενο. Και στους σημερινούς, μάλλον σκοτεινούς καιρούς μας, ήθελα επίσης να αναζητήσω περισσότερο αυτό που μας ενώνει παρά αυτό που μας χωρίζει. Η κωμωδία είναι επίσης ένας τρόπος για να βάλουμε κάποια απόσταση μεταξύ των πραγμάτων, να παίρνουμε τον εαυτό μας λίγο λιγότερο στα σοβαρά και να δίνουμε λιγότερο την εντύπωση ότι εκφωνείτε έναν εποικοδομητικό λόγο. Η τραγική πτυχή των επιθέσεων, η «θρηνείτε τους νεκρούς» πλευρά τους, ήταν ήδη πολύ παρούσα σε όλες τις συζητήσεις και ήθελα να την αποφύγω και να τα προσεγγίσω όλα από διαφορετική οπτική γωνία».

Μακάρι αυτή η οπτική γωνία να είχε πετύχει λίγο περισσότερο.